Als ik me niet kan vinden in uitspraken van personen, dan schrijf ik daarover. Zo heb ik me onder andere kritisch of anders uitgelaten over Mark Rutte, Ron Brandsteder, Geert Wilders, Meneer Erdogan en Hans Kazan om er maar een paar te noemen. Maar sinds ik over mevrouw Simons een kritisch stukje heb geschreven, ben ik zo’n beetje voor alles uitgemaakt wat mogelijk is.
Laat ik duidelijk zijn, de video die over internet zwerft én dat achterlijk liedje over haar, gaan veel te ver. En dan druk ik mij nog zwak uit, dat is gewoon misselijkmakend. Maar om haar nu meteen tot heilige te verklaren is wel weer het andere uiterste. Op het moment dat nu iemand één ultra klein kritisch woordje over haar uit, loopt deze persoon direct het risico om met pek en veren de stad uitgejaagd te worden. “Want”, wordt gedacht, “als je kritisch bent, ben je tegen haar, en het dus eens met alle aan haar gerichte uitspraken en bedreigingen”. Mensen vragen niet of het ook zo is, maar trekken meteen hun conclusie. En dat is niet alleen dom, dat ook heel beangstigend. Want als iemand een uitspraak doet waar ik mij niet in kan vinden, dan wil ik dat gewoon kunnen zeggen, wil ik gewoon kritiek mogen leveren, zonder meteen voor racist, of erger, uitgemaakt te worden. Zonder het verwijt te krijgen dat ‘mensen zoals ik’ er de oorzaak van zijn dat Sylvana bedreigd wordt. Zonder dat ik elke ochtend mijn mailbox open en daar de meest walgelijke teksten in tegenkom. Want door een columnist aansprakelijk te houden voor een door een waanzinnige idioot gemaakte video, is zo’n beetje hetzelfde als een autofabrikant verantwoordelijk houden voor ongelukken veroorzaakt door dronken automobilisten. Door het niet eens te zijn met iemand, door je niet te kunnen vinden in een mening van een ander, zet je namelijk niet meteen aan tot haat. Daar is even iets meer voor nodig.
Ik vraag me steeds vaker af wat er gebeurd is, waar het mis is gegaan. Want als je niet langer kunt zeggen wat je denkt, als je het niet langer oneens kunt zijn met iemand, als je niet langer een mening mag hebben over een persoon, ongeacht geloof, seksuele geaardheid, geslacht of huidskleur, dan denk ik dat het nog erger gesteld is met de wereld dan ik al heel lang denk, en dan word ik soms best wel eens een heel klein beetje bang.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
9 reacties
Karen.2.0 · 2 december 2016 op 14:15
Beste Jan,
Ik heb je stukje met aandacht en nu twee keer gelezen. Ik heb ook even jouw column ‘Open brief aan Sylvana’ erop nagelezen voor ik met m’n reactie kwam. Wie kaatst kan de bal verwachten Jan. Dat geldt voor Sylvana, maar zoals je nu (waarschijnlijk na jouw ‘open brief aan’) ondervindt, ook voor jou. Een columnist wil gelezen worden. En zoals je zelf zegt: die van jou worden goed gelezen in diverse dag- en weekbladen. In jouw Open Brief noem je deze dame op jouw beurt een racist en vind je dat ze discrimineert en demoniseert. Tenminste, zo lees ik het. Dan vind je ongetwijfeld reacties in je mailbox die er niet om liegen, ongenuanceerd en overtrokken zijn. Dat hoort er dan een beetje bij. Niet bang zijn maar doorschrijven Jan. Gewoon doen.
Jan van Oranje · 13 december 2016 op 15:55
Ik noem Sylvana geen racist, ik vraag haar slechts hoe zij personen noemt die zich afzetten tegen anders gekleurden, en maak haar duidelijk dat zij zichzelf in dat geval dezelfde titel mag geven, omdat ze precies hetzelfde handelt. Is toch net even anders dan iemand racist noemen.
Karen.2.0 · 13 december 2016 op 19:23
“U verwijt anderen dat ze zich schuldig maken aan racisme en onderdrukking, dat anderen zich schuldig maken aan discriminatie, maar in werkelijkheid bent u zelf geen haar beter.”
Leg mij maar uit wat ik hier moet lezen dan….
Esther Suzanna · 2 december 2016 op 14:16
Mooi en totaal mee eens.
Ik ben van mening dat iedereen alles moet kunnen schrijven, en zeggen, kritiek mag geven en tegenstander of voorstander van iets mag/moet kunnen zijn. Maar het heeft wél consequenties. Die moet je dan ook dragen. Dat het in bepaalde ‘regionen’ van de maatschappij geheel ontploft en zelfs buiten proportionele emoties opwekt heeft Sylvana óók ondervonden. Je moet tegenwoordig ‘ballen’ hebben om je oprechte mening te geven want meestal krijg je die ‘ballen’ gelijk terug in je smoel. 🙂
Dees · 2 december 2016 op 15:39
Als alles gezegd mag worden door jou, mag ook alles gezegd worden over jou. En dat maakt vrijheid van meningsuiting soms een lastig begrip.
Enne troost je, het ligt mss niet persé aan je column. Zelfs als redactielid CX krijg je nu en dan de meest uitzinnige bedreigingen. Gewoon, omdat het kan. Ofzo.
Het is ook deze tijd. Waarin misschien wel het grootste probleem is dat iedereen zo vol is van het eigen recht en de eigen vrijheid om de eigen mening te uiten, dat er nauwelijks meer ruimte lijkt te zijn voor medegevoel naar een ander. Dat maakt sommige meningen wel meteen wat hol. Ofzo.
Jan van Oranje · 13 december 2016 op 16:00
Sorry, maar ik ben zeker niet van mening dat alles zomaar klakkeloos gezegd mag worden, zoals je ook niet hoeft te accepteren dat anderen alles over jou zeggen. Je mag je mening geven, dat wel. Maar je hoeft je mening niet te laten vergezellen door alle scheldwoorden en ziektes die je in je repertoire hebt. Dan ga je bij mij net een stapje te ver.
Nummer 22 · 2 december 2016 op 18:34
Er zijn morele en ethische grenzen aan de vrijheid van meningsuiting. Helaas de perceptie van het individu geeft reacties die juist racisme en discriminatie doen vergroten.
Jan, ga door en laat je nooit weerhouden door “pijnlijke” door jou ervaren reacties.
Het “zindelijk” kunnen denken is al verdwenen uit de discriminerende en racistische mens.
Mien · 2 december 2016 op 19:29
Ruis in de communicatie is van alle tijden. Er zullen altijd ‘oorlogen’ gevoerd worden tussen zender en ontvanger vanwege de boodschap. Door sociale media en transities in de maatschappij is ‘het woord’ vogelvrij verklaard en wordt de eigen waarheid bijna misselijkmakend door elkaars strot geduwd. Het volk mag spreken. Het zij zo. Ook al kunnen ze de vrijheid van het woord en de impact ervan niet altijd aan. Vroeger bij de Romeinen en Grieken werd het woord, de rede en de redetwist, het hoogste en slimste woord, uitgevochten op een elitair podium. Dat podium is verhuisd naar de straat. Wij noemen het vrijheid, maar de praktijk wijst vaak uit dat het juist beklemd. De straat wordt dan een straat met andere wapens dan woorden. Helaas. Een verharding van woord en daad. Korte lontjes worden steeds vaker aangestoken in plaats van afgeknipt. Niet iets om uitermate bang van te worden. Maar wel iets om verstandig mee om te gaan. Het gaat vroeg of laat weer allemaal voorbij. Angst uiteindelijk, blijft een slechte raadgever. Je slaat er van op de vlucht, trekt je terug of bevecht het. Nuchter onder ogen zien, beschouwen, en dan volwassen handelen, kost vaak veel meer moeite. Kortom er valt nog veel te leren. Het vraagt ook moed en volharding. Laat niet onverlet dat verschillen gevierd mogen en moeten worden. Met respect voor de mening / waarheid van de ander, ook al strookt die niet met de jouwe.
Goede column Jan. Het zet aan tot denken en opinie.
NicoleS · 2 december 2016 op 20:44
Met een beetje respect en begrip kan een hoop gezegd worden. Dat is echter momenteel een groot probleem overal. Jammer en zo onnodig