Een beetje verliefd … (1/4)

Ruitenwissers zwiepen over de voorruit. Ik heb het koud. Naast mij zit de vrouw die ik een paar weken geleden heb ontmoet. Na een verregend openluchtconcert zijn we op weg naar huis. De binnenspiegel staat op haar gezicht gericht. Ik zie hoe ze met gesloten ogen wegzakt in korte slaapjes. TomTom wijst de weg; ik rijd op de automatische piloot. Bij het afremmen komt haar hoofd langzaam even omhoog. Een warme hand zoekt mijn dijbeen, verdrijft de kou uit mijn lichaam, doet me glimlachen.

Waarom ben ik op haar verliefd geworden? De emotie is intens en overheerst mijn leven. Soms bekruipt me het gevoel dat ik geen controle meer heb over gebeurtenissen. Ze overkomen mij in plaats van ze zelf te dirigeren. Verliefd zijn voelt heerlijk. Tegelijkertijd maakt het me kwetsbaar. Door eerdere ervaringen ben ik voorzichtig geworden. Ik denk na hoe ik de gevoelens van de vrouw naast mij tot ontwikkeling kan laten komen. Liefde laat zich niet dwingen, kun je niet forceren. Liefde moet gedeeld worden en zover is het nog niet.

Honderdachtenveertig dagen geleden stapte ze mijn leven binnen. Na talloze pogingen een geschikte partner te vinden, kwam ik op internet een foto tegen die mij aansprak. Een vrouw met uitstraling, speels voorkomen, vlot gekleed. In haar profiel herkende ik raakvlakken. Ik besloot een kort mailtje te sturen: ‘Charmante foto, leuk profiel, koffie?’ Toen een reactie op deze invitatie uitbleef, pakte ik het een paar dagen later anders aan. Ik stuurde meer informatie over mezelf in de hoop dat ze daar wel op zou reageren. Bingo! Een openhartige mail waarin ze ook haar mobiele nummer vermeldde.

De telefonische ‘verkenning’ verliep ongedwongen en we maakten een afspraak voor een date. Ze stelde voor onze eerste ontmoeting op natuurlijke wijze te laten verlopen, net alsof we elkaar al kenden. Ik nam het voorstel serieus en bedacht een verrassend entree. Op het parkeerterrein in de buurt van het restaurant waar we hadden afgesproken wachtte ik op een auto die bij haar zou passen. Een grijze Golf die vlot een plaatsje zocht, vulde dit beeld in. Ik liep naar de vrouw die uitstapte en vroeg of zij wist waar het restaurant was waar ik met een charmante vrouw had afgesproken. We keken elkaar aan, schoten in de lach, het ijs was gebroken.

Waar praat je samen over als je 60+ bent? Volle rugzakjes moet je niet in één avond uitpakken. Je kiest fragmenten, deelt ervaringen, zoekt naar verschillen en overeenkomsten. Ik luister en vorm een beeld van de vrouw waar ik onafgebroken naar blijf kijken. Haar persoonlijkheid boeit me. Ze praat snel, stelt zinvolle vragen. Het tempo van communiceren ligt hoog. We lachen, de tijd vliegt. Ik voel me op mijn gemak in haar gezelschap. Omdat ze het de komende dagen druk heeft en over een week voor een korte vakantie naar het buitenland gaat, maken we een voorlopige afspraak voor een tweede ontmoeting. Met een kus op de wang nemen we afscheid.

Wordt vervolgd …