Een beetje verliefd … (2/4)

Op weg naar huis ervaar ik een gevoel dat ik niet herken. Is dit wat ‘chemie’ wordt genoemd? Aantrekkingskracht, zonder uit te kunnen leggen waarom? Tijdens eerdere kennismakingen had ik doorgaans binnen 10 minuten een afgerond oordeel over de vrouw die tegenover mij zat en bleef het bij een enkele ontmoeting. Mijn intuïtie zei dat er die avond iets bijzonders had plaatsgevonden. Zou zij de partner kunnen zijn waar ik naar op zoek ben?

Ik slaap onrustig en ben niet uitgerust als ik opsta. Eén ding staat vast. Voor deze vrouw ga ik moeite doen. De dagen daarna wisselen we mails en delen ervaringen over onze kennismaking. Bemoedigend is haar opmerking dat ze op weg naar ons rendez-vous het gevoel kreeg iemand te gaan ontmoeten die ze reeds kende. Omdat ik haar beslist nog een keer wil zien voordat ze met vakantie gaat, heb ik het plan opgevat haar naar Schiphol te brengen. Ik stuur een mail waarin ik mijn voorstel zodanig formuleer dat ze hoogstwaarschijnlijk zal toestemmen. Mijn woorden hebben effect. Ze vindt het goed dat ik haar uitzwaai. Op de luchthaven drinken we koffie en praten over haar hobby fotograferen. Als ik haar vraag gezond en als single weer terug te komen, moet ze lachen.

Een week later kijk ik in de aankomsthal naar haar uit. In de auto liggen bloemen, een cd met muziek over haar vakantiebestemming, een ontbijtje met champagne. Thuis wordt duidelijk dat we elkaar gauw weer willen zien en maken een nieuwe afspraak. Ze zal een reeds gepland weekend met vrienden inkorten en tijd vrij maken. Het lijkt een signaal dat ook zij niet lang wil wachten om de verkenning voort te zetten. Op de afgesproken dag ben ik een tikje gespannen en drink meer koffie dan gewoonlijk. Ik ben benieuwd wat ze van mijn woning vindt, of ze zich er thuis zal voelen. Haar reactie is positief. We maken een wandeling. Ze vertelt over haar jeugd en wisselen ervaringen uit over eerdere relaties. Terwijl ik op een bankje naar haar luister, komt ze plots op mijn schoot zitten. We geven elkaar een kus, ik streel haar, maar blijf terughoudend. Als ze ’s avonds wegrijdt zijn mijn laatste woorden: ‘Hou vast, ik vind je leuk’.

Ik voel dat er iets bijzonders is gebeurd, ben van slag, voel me onzeker, zeg onzinnige dingen. Kortom, ik ben verliefd. Er is geen weg terug. Na onze eerste dag samen voel ik me geweldig. Mijn gedachten zijn voortdurend bij de vrouw die iets bij me heeft losgemaakt. Ik onderga gevoelens waarvan ik dacht ze nooit meer te zullen ervaren, lees herhaaldelijk haar mailtjes, hef in mijn uppie een glas op het leven en draai muziek van Frank Sinatra. We spreken nogmaals af en maken plannen er een leuke ontmoeting van te maken. Omdat ze de dag daarna een drukke agenda heeft, wil ze ‘s avonds weer naar huis. Ik stel voor om een dag eerder te komen. Op die manier hebben we meer tijd voor elkaar. Als ze nee zegt, zal ik niet aandringen. Tenslotte houdt mijn voorstel in dat ze blijft slapen en kan niet goed inschatten of ze dat wil. Mijn huis heeft weliswaar een logeerkamer, maar of die gebruikt zal worden is de vraag. Haar reactie is positief!

Wordt vervolgd …