Een debacle ..

‘Kijk, als ik die pool losknip dan kun je via deze twee bananenstekkers inpluggen op de centrale versterker.’
We zijn al een half uur bezig om geluid uit mijn gitaar te krijgen.
‘Je moet onze installatie nemen Trawant, dat versterkertje van jou heeft geen bereik.’
De beide technici die zich met het probleem bezig houden lijken nog het meest op Buurman en Buurman, ook de ijsmutsen zijn identiek.
De een komt met een nog rampzaliger suggestie dan de ander.
‘Als jij hem er hier nou insteekt, dan draai ik die schuif open, ik haal dit palletje over en als meneer Trawant nou even een akkoordje aanslaat.’
Er volgt een kort flitsje en een piepklein rookwolkje. Ging daar mijn element? Zekeringetje, niks aan ’t handje, waar heb je de zekeringen buur?

Omdat Kerst nadert en vrede op aarde het motto is, wacht ik de gebeurtenissen geduldig af.
De Buurtjes besluiten de volgende ingang te proberen, maar dan moet die van de microfoon eruit. ‘Nog ff denken’..
Ik ben op de Kerstmarkt, uitgenodigd om zanglustigen te verleiden wat Kersliederen te zingen.
Er zijn kerstmannen, kraampjes met snuisterijen en kleding, er is erwtensoep, gluhwein en chocomel met rum. Overal branden vuurkorven die hun verstikkende rookwolken alle kanten opblazen.

Ik heb hard geoefend op o.a. ‘Have yourself al merry little Christmas’ en een perfecte uitvoering van ‘War is over’. De teksten zijn uitgeprint en in een handzaam boekje samengebundeld. En ik had me natuurlijk gewoon bij mijn eigen huisversterkertje moeten houden, want nu dreigt de ene Buurman zich over mijn aansluitkabel te ontfermen, terwijl de andere even weg is om een tang en een soldeerapparaat te zoeken.
‘HO, HO, HO!’, roep ik nu, in de niet denkbeeldige vrees op korte termijn naar een nieuwe kabel op zoek te moeten.

Ajetoo!, alles gefikst! Maar dan is het ineens tijd voor het Rad van Avontuur, waarbij de draaier er bij iedere trekking zo’n fikse zwieper aan geeft, dat het rad talloze omwentelingen moet maken om uiteindelijk voor een winnend nummer af te remmen.
In deze eerste ronde gaan er 15 prijzen uit. Dat duurt een half uur.

Ik had al een uur geleden moeten beginnen met spelen.
Inmiddels hebben zich twee vrouwen gemeld die bereid zijn enkele nummers mee te zingen. De andere aanwezigen staan verspreid over het plein en hebben hun aandacht vooral gericht op drank, soep, hamburgers en halve kippen.
Ik krijg een onaangenaam voorgevoel.
Dat nog eens versterkt wordt doordat bij het intro van ‘Have youself’ de speakers uitvallen, omdat een van de buurmannen ze ‘even’ anders wil richten.
De schemering valt. Mijn oproep om gezellig mee te doen, stuit tegen een belendende winkelpui en kaatst genadeloos naar me terug.
Na Jingle Bells, dat nog enthousiast door mijn twee koorleden wordt ingezet, kijkt een enkeling verwonderd onze kant op en vraagt zich af waar dat geluid toch vandaan komt.
Dan gaat de zaak ook nog rondzingen, een gekrijs van jewelste giert over het plein.
Ik besluit mijn zangeressen van hun droeve plicht te ontslaan en trek de plug uit mijn gitaar. Opgelucht zet de organisatie ‘Kerst Met Jan Smit’ op. Als Mw. T. belt hoe of het ging, uit ik enkele krachttermen die niet in de kerstsfeer passen en vat ik mijn optreden alsvolgt samen: Een ongekend maar leerzaam debacle !

‘