Een huilend Angoleesje en een trotse CDA’er

Hoeveel columns over Mauro zullen er nog verschijnen de komende weken? Vermoedelijk veel, en dat is maar goed ook. Want je merkt dat na de stemming van afgelopen dinsdag in de Tweede Kamer het nieuws alweer wordt overschaduwd door de crisis in Europa, referenda in Griekenland en voor mijn part de onenigheid tussen Johan Cruijff en het bestuur van Ajax. Het nieuws komt en het nieuws gaat. Maar Mauro mag niet vergeten worden dus moeten wij hopen dat hij op de aandacht van de media mag blijven rekenen. En daar zit nu net de ambivalentie. Ofschoon ik net zo boos ben als vele landgenoten over deze schandelijke affaire voorzie ik ook een beetje een soort overkill aan Maurowoede, Mauroverontwaardiging, Maurotraan, Maurogekte, Maurohype en Mauro-is-hot. Het wachten is op de Mauroaanstekers, de Mauromokken, de Mauroschoolagenda, de Maurocondooms en de Mauro Angolakoffie. En dat mag niet gebeuren, we moeten oppassen dat we Mauro niet gaan misbruiken voor andere doeleinden. En dat is niet alles, want als er al zoveel over Mauro gezegd en geschreven is hoe kun je daar op een gegeven moment nog iets aan toevoegen. Door nog bozer te schrijven, nog grotere woorden te gebruiken, en door nóg harder te gaan trappen. Dat is namelijk heel verleidelijk. Ik heb me er zelf al schuldig aan gemaakt. Maar dat is niet goed.

De neiging om te vervallen in emotie gaat ten koste van de waardigheid en zal weinig substantieels aan het debat toevoegen. Een voorbeeld van afgelopen week: op de site van Forbes, een Amerikaans zakenblad, las ik een column van Abigail Esman waarin ze zich in de laatste alinea richtte tot de Nederlanders: “… niet zo lang geleden kwamen Duitse Joden naar Nederland om aan de Holocaust te ontsnappen. Velen waren jonge kinderen. Zouden jullie ze op hun achttiende terug hebben gestuurd? Hebben jullie dan helemaal niets geleerd?”.

Deze quote inspireerde me om eens flink te gaan fotoshoppen. Ik ‘pikte’ via Google de foto van een betraande Mauro en vervolgens shopte ik hem als achtergrond bij een foto van een parade van Bruinhemden tijdens zo’n gevreesde Neurenbergse partijbijeenkomst van tachtig jaar geleden. De hakenkruizen verving ik voor PVV-, CDA- en VVD-logo’s en of dat nog niet genoeg was shopte ik onze Venlose demagoog, heftig orerend met opgeheven vingertje, ook nog even in de linkeronderhoek. Zonder er verder over na te denken plaatste ik de foto, na eerst de collage nog even in de nationale driekleur te hebben geplakt, op Facebook.

Maar ik ging twijfelen en kreeg uiteindelijk zelfs spijt. Ik wil geen mensen kwetsen, waaronder velen die zelfs de oorlog nog hebben meegemaakt, die op het CDA of de VVD hebben gestemd. Want wie had vorig jaar verwacht dat beide partijen tijdens de kabinetsformatie hun meerderheid zouden verkrijgen door middel van de gedoogsteun van een mijns inziens populistische partij. Mag ik al die mensen schofferen door ze te associëren met die verwerpelijke kliek die in de opmaat naar de laatste grote wereldbrand zich zo vaak schuldig heeft gemaakt aan discriminatie? Nee dus, de foto zou onnodig kwetsend zijn en derhalve heb ik hem alsnog verwijderd.

Maar belangrijker was voor mij de vraag wat ik ermee wilde zeggen. Ging dit nog wel over Mauro? Of wilde ik een heel andere zorg uiten? En tijdens het beantwoorden van die vraag moet ik bekennen dat ik even niet voor Mauro aan het strijden was. Ik wilde een statement maken tegen dit kabinet en vooral mijn ongenoegen kenbaar maken over de macht die de PVV op de Regering Rutte uit kan oefenen. Maar ook wilde ik met die foto waarschuwen voor het gevaar wat daarvan uit gaat, en daarop was de vergelijking met het Duitsland van de jaren dertig gebaseerd, mede ingegeven door de column van Abigail Esman.

Uiteraard was het traantje van Mauro een dankbaar hulpmiddel maar het was tegelijkertijd net zo’n populistisch trucje als waar de PVV zich juist zo vaak van bedient. Heb ik Mauro nodig om mijn punt te maken? Ik had beter een foto van Ad Koppejan kunnen plaatsen. Want die -‘hier staat een trotse CDA’er’- is zo’n beetje de gevaarlijkste opportunist, samen met spraakwaterval Kathleen Ferrier, die je je als land kunt wensen. Van alles roepen over vooral Christelijke waarden en normen, met vrome gezichtjes het dissidententoneelstukje herhalen, maar wanneer het puntje bij paaltje komt… Dan kun je beter Wilders of Leers hebben. Van Wilders weet je wat er in zijn agenda staat en Leers zit nu eenmaal in de ondankbare spagaat tussen gedoogpartner en regelgeving enerzijds en zijn discretionaire bevoegdheid anderzijds. Maar wie gelooft er nog in die twee zogenaamde dissidenten?

En zo betrap je jezelf er op dat het in de laatste twee alinea’s helemaal niet meer over een Angolees jongetje gaat dat naar mijn idee een Nederlands jongetje hoort te zijn. Ik erger me aan het CDA, aan het kabinet, aan Bleker, aan de PVV maar vóóral aan vrome draaikonten die ook nog durven te zeggen dat ze ’trots zijn’. En daar mag ik Mauro of zijn foto’s niet voor gebruiken. Dat is Mauro’s zaak onwaardig.

Het is een aloud cliché dat een volk de leiders krijgt die het verdient. In dat geval zou je Mauro bijna willen adviseren om nog eens goed na te denken over zijn wens om hier te mogen blijven, en misschien wil ik dan wel met hem mee. Desnoods naar Angola.