Ze had nog snel een blik in de ruit van het bushokje geworpen alvorens lijn 118 de deuren opende. Ze was trots op haar nieuwe lippen sinds ze deze drie maanden geleden met Botox had laten opspuiten. Hoe dikker hoe beter. In de bus zou ze ze nog een keer extra stiften met haar L’Oreal lippenstift en ze genoot ervan als ze merkte dat er naar haar gekeken werd. Bloedrood getuite lippen. Om te zoenen zo mooi. Althans dat vond ze zelf.
Hoeveel columns over Mauro zullen er nog verschijnen de komende weken? Vermoedelijk veel, en dat is maar goed ook. Want je merkt dat na de stemming van afgelopen dinsdag in de Tweede Kamer het nieuws alweer wordt overschaduwd door de crisis in Europa, referenda in Griekenland en voor mijn part de onenigheid tussen Johan Cruijff en het bestuur van Ajax. Het nieuws komt en het nieuws gaat. Maar Mauro mag niet vergeten worden dus moeten wij hopen dat hij op de aandacht van de media mag blijven rekenen.
Vierentwintig jaar hadden we elkaar niet meer gezien terwijl we nota bene jarenlang in het zelfde dorp hebben gewoond. Nooit kwamen we elkaar tegen bij de supermarkt, het postkantoor, nee zelfs niet in het theater ondanks ons beider voorliefde voor toneel. Maar vanmiddag stond ik oog in oog met haar terwijl ik me wegdraaide van het condoleanceregister dat ik zojuist getekend had. Ingetogen knikkend, zoals dat gepast is, begroetten we elkaar alsof we elkaar de dag daarvoor nog hadden gezien. En natuurlijk had ik allang bedacht dat ik haar vandaag zou tegenkomen gezien het contact dat zij tot aan het overlijden met Loes had onderhouden.
Elke dag wanneer ik Rheden binnenkom of uitrijd kijk ik automatisch opzij. Daar staat immers één van de parels van de Veluwezoom, sinds vorige week Het Mooiste Pand van Nederland genoemd.
