Het is stil rond de parel

Elke dag wanneer ik Rheden binnenkom of uitrijd kijk ik automatisch opzij. Daar staat immers één van de parels van de Veluwezoom, sinds vorige week Het Mooiste Pand van Nederland genoemd. Het is dit landgoed met haar prachtige in neoclassicistische stijl gebouwde pand waar ik de afgelopen weken mijn hart aan heb verpand, om maar in het jargon te blijven. Vanaf het moment dat het in 1855 werd gebouwd lag het afgelegen achter de struiken, ver van de weg en grotendeels onttrokken aan het nieuwsgierige oog van publiek, waar het de laatste decennia alleen maar verpauperde hetgeen er toe leidde dat de villa geleidelijk rijp voor de sloop raakte. Een spookpand werd het in mijn dorp genoemd en inderdaad: mocht J.K. Rowling ooit hebben overwogen om Harry Potter naar een Hollandse dependance van Zweinstein te sturen, dan was Rhederhof, want daar heb ik het over, tot voor enkele maanden geleden een passende locatie geweest. Maar ook The House of the Spirits van Isabel Allende had hier uitstekend verfilmd kunnen worden. Helaas voor filmproducenten is het daar nu te laat voor. Gelukkig voor ons, Rhedenaren, heeft het illustere pand van weleer haar statige allure terug en schittert het trots zoals het ooit bedoeld moet zijn.

Het pand is namelijk de terechte winnaar van de prestigieuze titel Het Mooiste Pand van Nederland. Om dat te bereiken moest het team van Carsten Hesz, vechtend tegen opgelegde deadlines en meermaals op de proef gesteld door barre winterse omstandigheden of bouwkundige tegenslagen, een prestatie van formaat leveren. Maar telkens slaagden ze daar in en elke week kwamen ze een ronde verder terwijl om hen heen de ene na de andere kandidaat met een historisch pand afviel. Rhederhof raakte op ramkoers, de finale kwam binnen handbereik en last but not least de overwinning leek in zicht. En aldus geschiedde: op 14 april werd Rhederhof de grote overwinnaar met een bijbehorend renovatiebudget van één miljoen euro, dat beschikbaar werd gesteld door de Bank Giro Loterij.

De inwoners van het dorp Rheden en omstreken waren tijdens de live-uitzending massaal naar Rhederhof gekomen en terwijl Nance de verlossende woorden uitsprak en het vuurwerk werd ontstoken vierden ruim drieduizend uitbundige mensen feest op het landgoed. Rheden is die avond voor het oog van de hele natie op de kaart gezet en Rheden is trots en blij met deze schitterende herrijzenis van een ooit zo verwaarloosd pand tot een monument dat in de toekomst ook toegankelijk zal zijn voor de hele gemeenschap.
In de opmaat naar de finale schreef ik een nieuwsbrief die in een kettingreactie vele tienduizenden keren is doorgestuurd via de digitale snelweg. De burgemeester van de Gemeente Rheden, aan wie ik had gevraagd of ze in mijn tweede nieuwsbrief een aanbeveling wilde schrijven,schreef een prachtig voorwoord over hoe belangrijk het is dat het rijke verleden van Landgoed Rhederhof goed zichtbaar blijft en dat ze daarom het initiatief van Carsten Hesz van harte toejuicht. Vervolgens riep ze iedereen op om te stemmen op deze mooie parel van de Veluwezoom zodat Landgoed Rhederhof weer de uitstraling krijgt van vroegere tijden en behouden blijft voor de toekomst.

En de burgemeester heeft gelijk, immers we hebben er allemaal belang bij dat Rhederhof weer wordt hersteld in haar oude glorie en uiteindelijk toegankelijk wordt voor een groot publiek waar men in de toekomst kan genieten van een prachtig aangelegd park, concerten, exposities en zoals herhaaldelijk in de media werd vermeld: van een prachtige locatie waar huwelijken kunnen worden voltrokken. Rhederhof wordt op die manier meteen een beetje van ons allemaal. Althans dat hoop ik.

Het valt namelijk nog te bezien op welke termijn die doelstelling zal worden behaald. Je zou toch verwachten dat, na het behalen van de hoofdprijs en het beschikbare miljoen, er nu met man en macht gewerkt wordt op Rhederhof. Maar de werkelijkheid is anders. Het is doodstil op Rhederhof, er is sinds de euforie op woensdag de veertiende, afgezien van het opruimen en het verwijderen van de splinters van stukgetrapte bekers niets meer gebeurd. De vele belangstellenden die sindsdien met enige regelmaat het landgoed bezoeken om met eigen ogen het Mooiste Pand van Nederland te aan-schouwen vangen al dagen bot. De deur zit op slot, er valt geen werknemer te bekennen, de parkeerplaats is verlaten, kortom Rhederhof is weer even terug bij af, althans qua stilte en verlatenheid.

De reden hiervan is dat de bouw in alle opzichten is stilgelegd. Niet door Carsten en zijn enthousiaste team, die zitten namelijk met jeukende handen te popelen om het werk te hervatten. Maar ze mogen niet. Ondanks de warme aanbeveling van onze burgemeester heeft het college van B en W bij monde van twee wethouders in al haar bureaucratische doch onbegrijpelijke wijsheid gemeend om de bouw, naar verluidt op straffe van een forse geldboete, stil te leggen. Het duet van deze twee parelvissende ambtsdragers getuigt van een starheid dat geen enkel Rhedens belang dient en dat slechts gebaseerd is op geneuzel over kapvergunningen en discussies over de aard van bouwkundige ingrepen en nog uit te voeren herstelwerkzaamheden.

Hoe is het mogelijk dat een gemeente die zestig jaar niets heeft bijgedragen aan het behoud en onderhoud, maar juist wel kan varen bij het herstel in de oude glorie van deze parel, zich beroept op bureaucratische regels die daarmee Rhederhof belemmeren in het terugwinnen van de uitstraling van vroeger tijden opdat het behouden blijft voor de toekomst.

Het zal toch niet zo zijn dat alle uitgebrachte stemmen, al die sms’jes van enthousiaste en betrokken trotse Rhederhoffans, alle inspanningen van dorpsgenoten om te helpen, te flyeren of te lobbyen, voor niets zijn geweest.
Een parel hoort een sieraad te zijn dat glanst, zo ook Rhederhof.

Krasblog, april 2010