Ze had nog snel een blik in de ruit van het bushokje geworpen alvorens lijn 118 de deuren opende. Ze was trots op haar nieuwe lippen sinds ze deze drie maanden geleden met Botox had laten opspuiten. Hoe dikker hoe beter. In de bus zou ze ze nog een keer extra stiften met haar L’Oreal lippenstift en ze genoot ervan als ze merkte dat er naar haar gekeken werd. Bloedrood getuite lippen. Om te zoenen zo mooi. Althans dat vond ze zelf. De bus reed er ongeveer vijfentwintig minuten over en stopte op vijf minuten loopafstand van haar werk. Een betrekking waar ze nu bijna zes jaar in dienst was. Daarvoor had ze net de vijfentwintig jaar niet vol gemaakt in een vergelijkbare functie op Schiphol omdat ze ontslag had genomen nadat ze in een glossy magazine had gelezen over een discotheek in haar woonplaats.
Ze had met hulp van haar dochter een open sollicitatie geschreven en was na het eerste gesprek gelijk aangenomen. Het was de eerste keer in haar leven dat ze van baan was veranderd en zelden was ze zo trots geweest op haar baantje als de afgelopen vijfenhalf jaar. Wel had ze aan de nachtelijke werktijden moeten wennen maar sinds ze Nelis na de zoveelste denigrerende opmerking over haar werk pissig de deur uit had gezet, nu vier jaar geleden, en haar dochter – hun enig kind – ergens in het oosten van Roemenie een leidinggevende functie bij een sanitairfabriek had aanvaard, was er niemand meer om ’s ochtends voor op te staan zodat ze kon blijven liggen.
Niet dat ze het op de nationale luchthaven niet naar haar zin had, al was ze wel uitgekeken op die stomme vliegen. Deze nieuwe baan gaf meer glans aan haar bestaan èn niet onbelangrijk: het gaf haar meer status.
Ze was dé Jufrouw van de Retirade, en daar was ze maar wat trots op. Zo’n vijfendertig jaar zat ze met haar schoteltje voor toiletdeuren, vriendelijk lachend naar haar mannelijke clientèle in de hoop dat de combinatie van schone fris geurende urinoirs met een warme glimlach de bijdrage op het schoteltje zou verhogen. Op Schiphol werden er meestal muntjes variërend van tien cent tot maximaal een euro betaald waarbij ze overigens moest toegeven dat zij destijds blij was met de invoering van laatstgenoemde munt. Hoe vaak had ze daarvoor niet met shillings, lires en peseta’s naar het GWK moeten gaan om vervolgens de helft van het gewisselde geld kwijt te zijn aan de buskaart.
In de disco was het anders. Uitgaanspubliek kijkt niet zo nauw en, dronken of niet, ze werd vrijwel altijd met respect behandeld. De meeste kerels gooiden een twee-eurostuk op het bordje en ze deed elke keer net alsof ze het grapje waar men kon pinnen voor het eerst hoorde.
Ze was trots op haar toiletpotten. Niet alleen vanwege het feit dat ze altijd glommen en ondanks, naar mate de avond verstreek, steeds moeilijker richtende kerels altijd fris en schoon waren maar ook vanwege het model. Er hingen geen traditionele, van die saaie witte, porseleinen pisbakken maar dit waren urinoirs in de vorm van een opengesperde vrouwenmond. De disco stond zelfs bekend om het toilet, háár toilet.
Ze had ze voor zichzelf een naam gegeven. Links hing Patricia, die van The Stars on 45, rechts hing haar idool uit de jaren vijftig: Marilyn en in het midden hing Maria Callas. Laatstgenoemde overigens niet vanwege haar voluptueuze lippen maar vanwege haar enorme keelgat zo had ze zelf in een grappige bui bedacht.
Tijdens het schoonmaken op de rustige momenten tussendoor zong ze altijd haar geliefde Sonneveldliedje:
“…tragisch lied over losbandigheid.
Het gaat over een dame uit de hoogste kringen.
De neiging tot het kwaad, die kon zij niet bedwingen… “
En voor mannen die in aangeschoten toestand steevast met geveinsde belangstelling over haar wc’s begonnen dat ‘ze nu niet meer hoefden af te knijpen’, iets wat ze verschrikkelijk ordinair vond had ze zich verdiept in de geschiedenis van het toilet om het gesprek een wending te kunnen geven. Als ze de kans kreeg deed ze haar verhaal over de Oude Grieken en over Koning Minos die in zijn paleis al aardewerken potten met een houten bril had en, als de toehoorder het fatsoen had om te blijven luisteren, hoe de spoeling werd verzorgd door een buizenstelsel van klei. Om vervolgens weer met de Glorix en haar latex handschoenen zingend haar ‘meisjes’ onder handen te nemen. “…En onder het dweilen door wierp zij nog wulpse blikken… “
Na sluitingstijd deed ze zoals altijd nog een ronde en ze wilde net aanstalten maken om met ‘Patricia’ te beginnen toen ze het ‘goedje’ op het urinoirmatje zag liggen. Zag ze werkelijk wat ze dacht te zien? Had hier iemand werkelijk staan onaneren? Het was het laatste uur zoals gebruikelijk super druk geweest, het bier en de bacootjes moesten de op springen staande blazen verlaten, maar dit had ze nog nooit meegemaakt. Welke zieke viezerik heeft hier staan…
Ze deinsde achteruit, “… haar emmertje met schuim en sop dat zag zij heel niet staan. Zij struikelde en brak haar nek, ’t was met haar gedaan.”
De volgende ochtend werd ze gevonden in een klein plasje bloed dat onder haar hoofd over de voegen van de tegels zich vermengde met het chloorwater uit de omgevallen emmer. Ze moet op slag dood zijn geweest. Ze vonden haar onder drie verbijsterde opengesperde monden.
7 reacties
LouisP · 4 februari 2012 op 10:19
Ik vind het een prachtverhaal. Schitterend zoals dat liedje van Sonneveld erin verwerkt zit.
Heel mooi, ‘k vind dat het stuk wel een mooiere titel verdient.
L.
Libelle · 4 februari 2012 op 10:19
Hier en daar meen ik wat overdrijving te bespeuren, daar waar het ’terloopse’, het ingetogene het misschien beter had gedaan.
Dat ‘goedje’, dat je resuluut in verband brengt met een zieke viezerik, heeft vele vrouwen de nek gebroken. Maar deze, door de wol geverfde…, dat maakt het verhaal wel heel apart.
SIMBA · 4 februari 2012 op 10:58
Leuk verhaal! Lippen als rode draad, mooi gedaan!
Boukje · 4 februari 2012 op 11:30
Gráág gelezen! :klappen:
Ferrara · 4 februari 2012 op 15:11
Origineel verhaal.
Kisses, zo heet het ontwerp van de urinoirs.
Marja · 4 februari 2012 op 17:56
Met plezier gelezen.
Mien · 6 februari 2012 op 09:03
Mooie column met pittig eind.
Moest onmiddelijk aan dit nummer denken: [b][u][url=http://toptvz.com.br/guido-belcanto/pipi-blues]Pipi Blues[/url][/u][/b] van d’n Guido.
Zie ook: [b][u][url=http://www.last.fm/music/Guido+Belcanto/Plastic+rozen+verwelken+niet]http://www.last.fm/music/Guido+Belcanto/Plastic+rozen+verwelken+niet[/url][/u][/b]
Mien