Er mist een heel klein stukje uit de maan, de nacht dat wij jouw laatste levensplekje op gaan halen. Daar sta jij, daar in dat kleine stukje. Dapper naar degene die je ziet (en toch ook niet) sta jij in dat zwarte stukje druk te zwaaien. Er missen kleine slagjes pols, de dag dat wij aankomen. De lucht zindert van jou, onverdraaglijk, die tergend troostende aanwezigheid in absoluut en definitief verdwenen van lichamelijk bereik.
Er mist een ietwat stukje goddelijke rechtvaardigheid, als ik jouw moeder smekend zie staan, genegeerd door zwagerlief die zich verzuipend in de whiskey er niet meer mee bemoeien wil.
Er mist een stuk in mij dat wel iets kan doen om een heel klein stukje gat te dichten.
Er missen stukjes dagen, uren, seconden, momenten en tijden tot de dag van jouw begrafenis. Maar eigenlijk mist er niets. Zelfs slaap bestaat niet. Elk moment is dubbeler en dwarser doorleefd ter compensatie van jouw afwezigheid wordt elke vezel van jouw bestaan in een poging tot behoud besproken en opnieuw belicht van alle kanten.
Er zit een regenboogring om de zon, de dag dat jij begraven wordt. Niemand heeft hem gezien behalve wij. Het geeft ons allen kracht, om dat oh zo kleine en toch zo zware kistje naar de laatste rustplaats te brengen.
Er mist een heel klein stukje leven in deze maatschappij. Heus, het was maar even, voor 1 persoon zo’n 70 jaar erbij.
7 reacties
Mosje · 30 mei 2004 op 19:41
Heb je verhaal een paar keer overgelezen. En hoewel ik moeite heb om te begrijpen waar het precies om gaat vind ik het toch erg mooi. Een beetje poëzie-achtig.
pepe · 30 mei 2004 op 22:12
Hoe onwerkelijk de dood soms lijkt, de wereld die doordraait ook zonder die ene persoon. Het raakt je diep als je hield/houdt van die persoon. Terwijl het lijkt dat het de rest van de wereld geen zier kan schelen.
Heel mooi beschreven…
Eftee · 31 mei 2004 op 01:05
Ik ben zo iemand die gedichten 10 keer moet overlezen en ze dan vaak nog niet helemaal begrijpt. Ik zie wel dat je het heel mooi hebt proberen te beschrijven. Na 3 keer overnieuw lezen begrijp ik dat je het hebt over de roes, waarin je geleefd wordt, na het overlijden van een dierbare. Maakt niet uit welke leeftijd die heeft, het is gewoon niet te begrijpen dat iemand nooit meer terugkomt als hij/zij dood is. Je moet verder met alleen maar de herinneringen, goed of slecht. De slechte dingen vergeet je, gelukkig, het eerst en dan blijven de mooie herinneringen nog over.
Ma3anne · 31 mei 2004 op 01:50
Ik vind het erg mooi en poëtisch beschreven.
Het gaat om het kindje van je zus, toch?
sally · 31 mei 2004 op 12:17
ook ik heb het een paar keer over gelezen
Het mysterieuze maakt deze column extra interessant.
juist het uitpluizen hoe je er bij komt om dingen op deze manier te beschrijven.
Sally
Louise · 31 mei 2004 op 18:34
Deze column greep me heel erg aan, ondanks dat ik nu (na een aantal keren lezen) nog niet zeker weet of ik hem wel goed begrepen heb.
WritersBlocq · 11 oktober 2005 op 22:06
hier nog ff een reactie om tot ere-lid gepromoveerd te worden! Gossammemikkie, het zal me toch gaan lukken 😕 😮 😀