Een op de drie….

“Kindje, zou je dat wel doen?“ Bezorgd, keek haar moeder haar aan. Het antwoord was kort en duidelijk “ja mam.” De moeder slaakte een diepe zucht en met de moed der wanhoop probeerde ze nog een keer haar dochter op andere gedachte te brengen. “Denk nou eens na, trouwen is geen spelletje, Diana! Hij heeft schulden, zuipt als een ketter en of dat niet genoeg is, hij is 10 jaar ouder dan jij! Diaan, het is kiezen of delen, zeg het maar, het is hij of ik! Ik wil niet toekijken hoe mijn kind zichzelf naar de verdommenis helpt!” Diana keek haar moeder woest aan en zonder wat te zeggen verliet ze haar ouderlijk huis, de voordeur met een klap achter zich dicht smijtend.

Ze was nog niet thuis of haar telefoon ging, aan de andere kant van de lijn hoort ze haar moeder zich op zachte toon verontschuldigen. “Meisje, het is jouw leven, maak er wat van. Ik weet wel, vervolgde ze, dat ik voor je zussen en broers de trouwdag heb betaald, maar ik denk dat jij een bankstel beter kan gebruiken, denk er maar eens over na.”
Diana koos toch voor haar trouwjurk, een witte met pareltjes en een kittig hoedje. Twee maanden na het kopen en passen van haar trouwjurk, moest ze de winkel bellen om te vragen of ze opnieuw mocht passen, ze was namelijk wat aangekomen vertelde ze de verkoopster vrolijk. Ze was in verwachting!

Haar trouwdag weerspiegelde Diana zoals zij zich voelde, zonnig, vrolijk en vol beloften en verwachtingen. Overal in het dorp hingen foto’s van het stel, van toen ze een jaar of vier, vijf waren. Zijn gezicht nog ongeschonden door de alcohol en zijn verwoestende uitwerking, keek onschuldig in de lens van de camera. Zij, met haar zelf scheef en happerig geknipte haren en sprankelende ogen keek de wereld verwachtingsvol en ondeugend aan.

Terwijl de ambtenaar van de burgerlijke stand zijn verhaal deed, bekeek Diana onopvallend haar aanstaande, maar in plaats van het gezicht wat ze normaliter zag, zag zij een gezicht dat wat gelig van kleur was, twee bleekblauwe bloeddoorlopen ogen had en diepe trekken rond mond en kin vertoonde, die het beeld compleet maakte.

Dat moment koos de ambtenaar van de burgerlijke stand uit, om het paar fijntjes te vragen of zij wel zeker van hun zaak waren, want zo vertelde hij, één op de drie huwelijken eindigt tegenwoordig in een scheiding. Snel vestigde ze haar aandacht op de ambtenaar en verzekerde hem lachend dat hij daar bij hun niet bang voor hoefde te zijn.

De receptie, het diner, de bruidstaart alles was even volmaakt, de dag had plaats gemaakt voor de avond en de zanger van de band verzocht het bruidspaar naar de dansvloer te komen. De zaal vulde zich met de stem van Lionell Richie, zij sloeg haar armen om zijn nek en dicht tegen elkaar aan bewogen zij zich synchroon op de maat van de muziek. Na een paar minuten stopte de muziek en werd er het alom bekende “chansez” geroepen. Ze liep naar haar broer en trok hem mee de dansvloer op. Haar broer keek haar vrolijk aan terwijl zij naar de juiste woorden zocht. “Uhh broertje, ik geloof dat je zusje vandaag een klein foutje heeft gemaakt!”

Een jaar later, bladert Diana door haar trouwalbum, op haar arm heeft ze haar zoon, een mooi knulletje met de zelfde ogen als zijn moeder. Met haar kindje op haar ene arm, het trouwalbum geklemd onder haar andere loopt ze de tuin in. Met een goed gemikte worp, gooit ze het fotoalbum in de allesbrander die midden op het grasveldje staat. Terwijl de foto’s omkrullen door de hitte van het vuur, kijkt ze naar haar zoontje en fluistert: “Ja ventje, je oma had weer eens gelijk, ik had moeten luisteren… “
Met een zucht loopt ze terug naar binnen, ploft neer in de enige makkelijke stoel die de kamer rijk is en gooit wat vrolijke kussens op de oude bank, om de versleten en gehavende plekken te verbergen.