Een ritje

Maandag van kermis. De zon schijnt en de lucht is strakblauw. In Volendam is de Kermis het feest der feesten. Vergelijkbaar met Carnaval in het zuiden des lands. Manlief is al vertrokken toen ik nog lag te slapen. Buiten is het een drukte van belang. Als ik aan mijn ontbijtje zit, zie ik hele volksstammen verkleed voorbijtrekken. Een wandelende banaan met ogen, een levensgrote sinaasappel, een groep piraten, twee verpleegsters en een paar mannen gehuld in roze trappelzakken.

Mijn kinderen, zes en acht jaar oud, willen ook wel naar de kermis, waar het gezellig is. We vertrekken rond half twee. Onderweg passeren we een lallende man met een enorme zak sinaasappels in zijn armen. Even verderop zit een jonge vrouw op de stoep met zwarte vegen op de wangen wazig om zich heen te kijken. Mijn dochter gaat wat dichter naast me lopen.
‘Wat is er met die vrouw, mama?’ wil ze weten.

Ook op de kermis is het druk. Zwetende mensen, die wankelend langs de kramen schuiven zonder op of om te kijken. Een man die een teddybeer in de armen van mijn dochter drukt. Over het hele terrein klinkt kermismuziek. Tophits als: ‘Mijn wiegje was een stijfselkistje’ en ‘Wij zijn de leden van de blusvereniging’ worden luid schallend ten gehore gebracht. De kinderen willen graag in de zweefmolen,
dus begeef ik me tussen het gedrang voor het loket om de kaartjes te kunnen bemachtigen.

Dan tikt er iemand op mijn schouder. Het is manlief, naar eigen zeggen een beetje aangeschoten maar, riekend naar volle asbakken en iets zuurs en ondefinieerbaars. De broekspijpen zijn nat, en zijn nieuwe shirt oogt verfomfaaid.
‘Ik dacht al dat jullie er waren!’ schreeuwt hij, boven het gestamp van het draaiorgel achter ons uit.
De kinderen zijn teruggekeerd van het ritje in de Zweef en willen nu graag in de Spin. Manlief gaat wel mee, zegt hij goedig.
‘Weet je dat wel zeker?’ vraag ik aarzelend. Maar ze zijn al weg. Drie kaartjes, instappen en draaien maar. Ik kijk toe met mijn hand boven mijn ogen vanwege het scherpe zonlicht.

De spin draait, en draait en draait. Hij blijft maar draaien tot er zeker zes minuten verstreken zijn. Ik zie mijn man voorbij schieten in zijn bakje en mijn blik valt op zijn gezicht. De zojuist nog normaal ogende huid is ineens vaal geworden. De kringen onder zijn ogen zijn zwart. De mond is licht geopend. Dan werp ik een blik op het loket bij de Spin. De meneer achter het glas heeft mijn man ook in het vizier gekregen en schatert het uit.
‘Komt ie weer, KOMT IE WEER!!!’ gilt hij in de microfoon.

De rit in de Spin duurt uiteindelijk een heel kwartier, onder begeleiding van de luid hinnikende lach van de man achter het loket, die via de speakers aan de wanden te beluisteren valt over het hele terrein. De kinderen vinden de extra lange rit geweldig, maar manlief is lijkbleek als hij eindelijk kruipend zijn karretje verlaat. Meer dood dan levend kijkt hij me aan.
‘Dit doe ik echt nóóit meer!’