Heb je wel eens een stukje van jezelf aan een haakje zien bungelen? Dat overkwam mij gister namelijk toen ik een kliniek in Dordrecht bezocht om een onbetrouwbare moedervlek weg te laten halen. Met in mijn achterhoofd dat me wel eens gevraagd zou kunnen worden om mijn jeans uit te trekken had ik bewust een degelijke slip aangetrokken. De vlek zat namelijk halverwege mijn rug. Het ondergaan van de ingreep leek me nou niet echt een situatie om in een koket tijgerstringetje ten tonelen te verschijnen.

Toen ik op de ligbank plaats nam en vervolgens met mijn rug in de schijnwerpers lag, bleek de vlek na opmeting vier cm lang te zijn. Met een stift werd er een lijn rond de vlek getekend waarbij er rekening werd gehouden met een extra marge van twee centimeter.

Het uitsnijden ervan resulteerde in een flinke homp vlees. Althans in mijn beleving. Vanuit mijn rechter ooghoek zag ik duidelijk iets roods bungelen. De specialiste vroeg of ik ‘het’ wilde zien. Nadat ik bevestigend had geantwoord liet ze me een klein, lief, rood naaktslakje zien wat trillend op een tissue lag.

Even schoot er door mijn hoofd ‘wat als moedervlekken konden praten?’ Dan zou ze mij vast vertellen over de borstrokken die ik droeg als kind. Over de veel te strak gedragen peace and love hippieshirtjes als tiener. De heerlijk zacht satijnen nachthemdjes als volwassen vrouw. De hete zonnebank. De strelende mannelijke vingertoppen…..

Ik liet haar achter in een klein bruin potje met mijn naam erop opdat ze door een patholoog bestudeerd kon worden. Met de instructies van de assistente dat ik de eerste drie dagen niet mocht douchen was ik niet zo blij. Overmorgen
had ik namelijk een etentje in mijn agenda staan. Ik zag al voor me hoe ik in een zwerm van vliegen aanbelde op het adres van het etentje.

Er werd een afspraak voor me gemaakt om veertien dagen later de hechtingen te laten verwijderen. Ik nam afscheid en met een klein bocheltje onder mijn trui vanwege het dikke verband keerde ik huiswaarts.

Eenmaal thuis bekeek ik mijn rug in de spiegel en bekeek het verband met vaag daaronder het gesaneerde terrein.

Ik schonk een glas wijn in, zette dat op de piano en nam plaats op de pianokruk. Terwijl mijn vingers over de toetsen gleden vroeg ik me af of ze me misschien nog meer had willen vertellen voordat ze in het potje werd gestopt…

Categorieën: Algemeen

9 reacties

Pierken · 25 oktober 2012 op 14:37

Originele titel. Het ziet er naar uit dat je er aardig onverschrokken doorheen bent gewandeld. Kranig hoor wanneer ze je zo aan het uitbenen zijn. Vier centimeter is genoeg voor twee toastjes. Overigens,…. geen vlieg gezien.
Ik hoop voor jou van harte niet op een deel twee!!

Libelle · 25 oktober 2012 op 14:56

Wat doet men al niet achter je rug om?
Tong uitsteken of sterk pulserende bewegingen met de heupen maken. Het middelvingertje uitsteken kan een dubbele betekenis hebben. Maar niet voordat ik je gezegd heb dat ik het een kek stukje vond

Sagita · 25 oktober 2012 op 16:15

Het pratende lichaam. Originele benadering en hoop met jou dat er geen kwaadaardige cellen in zitten. Die stukjes kan je namelijk beter aan een haakje zien hangen!
Groet Sa!

SIMBA · 25 oktober 2012 op 16:53

Heeft de patholoog “het” al grondig bekeken? Zo ja, wil je de uitslag dan met ons delen?

Jip · 25 oktober 2012 op 23:27

Lekker…. een brokje vlees! Enne hebben ze die wond wel kundig geheeld? Toch niet alles gewoon naar elkaar toegetrokken, zodat er spanning op komt te staan.
Beterschap en een poot van mij!
Jip

Meralixe · 26 oktober 2012 op 07:44

Vrij gedetailleerd vertelt. Echt waar, ik kreeg er pijnscheuten van in mijn benen. 🙁

rickevers · 26 oktober 2012 op 10:11

Goeie column. Goed geschreven en leuke titel inderdaad. Het einde is niet heel erg sterk, maar hij blijft overeind.

Ferrara · 26 oktober 2012 op 21:12

Ik hoop dat ze had willen zeggen: “Niks aan de hand”

arta · 27 oktober 2012 op 11:02

Hopelijk blijkt dat naaktslakje, na ontleding, een lieve te zijn!

Leuk stuk.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder