De essentie van schrijven is in de eerste plaats niet dat het gelezen wordt; niet dat het uitgegeven wordt, noch dat de schrijver zelve beroemdheid ambieert, maar wel dat hij zijn demonen en hersenspinsels onder bedwang kan houden. Elke schrijver moet zijn waarheid durven schrijven, de maatschappij desnoods wijzen op gebreken en af en toe provocerende uitspraken doen, zonder hierbij na te denken over de mogelijke consequenties, maar vooral dient hij dit te verwezenlijken door zijn gevoelens obstinaat te volgen. Hoe ik tot deze merkwaardige conclusie ben gekomen heeft alles te maken met het moment dat mij het meest dierbaar is. Ik schreef vroeger ook wel eens een verhaaltje, een synopsis vluchtig op de achterkant van een bierviltje, vervolgens een veredeld opstel uitgewerkt met pen en papier, hierbij me zwaar concentrerende op de inhoud van mijn geschriften; me uitslovend alsof ik al een gerenommeerde schrijver was, mijn ego strelende door de gedachte dat ik al een ware schrijver kon genoemd worden; mij verschuilende achter een gigantisch imago en waas van mysterie; mij omringende door woordenboeken en klassiekers uit de oudheid; mij spiegelende aan geschriften van Middelnederlandse dichters en vertolkers; nooit nadenkende over mij eigen identiteit en gevoelens; eenvoudigweg de grote voorbeelden uit de literatuur plagiërend of althans een bescheiden poging hiertoe, maar nooit mijn ware gezicht als schrijver tonende, nooit mijn hart bloot leggende, nooit maar dan ook nooit mijn ware gevoelens tonende. Totdat ik op een bewuste dag een vergeten column op een sociale media site plaatste waarin in mijn diepmenselijke gevoelens en tranen beschreef; angstig afwachtend op de reacties, probeerde ik weg te vluchten van alles; maar tot mijn grote verbazing geloofde alle lezers op het internet mij, deelde ze zelfs mijn gevleugelde en intense woorden, werd ik in reacties genoemd als ware ik een held van de nieuwe literatuur; het overkwam me zo maar dat ik ineens de essentie van het schrijven begreep: schrijf in de eerste plaats voor jezelf en uit je gevoelens; echte mensen willen echte woorden lezen en dat kan enkel als je altijd jezelf blijft.
Categorieën: Algemeen
Mark
Vlaams auteur, columnist en dichter. Kenner van het volledige oeuvre van Herman Brusselmans. Schrijft dagelijks.
8 reacties
Nachtzuster · 6 augustus 2015 op 18:56
Mooi te lezen dat het schrijven jou zo in de ban heeft. Mag ik je nog een tip geven: probeer een column in ieder geval grammaticaal op orde te hebben. Er staan wat slordige stijl en type foutjes in.
Een entertje of witregel maakt het voor de lezer ook wat plezieriger.
In de algemeenheid schrijven hoe iemand (een schrijver in dit geval) moet opereren kan ook op weerstand stuiten. Als het voor jou zo werkt, helemaal prima natuurlijk. Maar elke schrijver is uniek, met zijn eigen visie op wat goed is en wat niet. Sommige zijn erg van de fictie en doen dat buitengewoon goed. Dus gratis tip 😉 : als je het puur op jezelf betrekt en niet in zijn algemeenheid, dan heb je meer kans op succes.
Esther Suzanna · 6 augustus 2015 op 21:29
Mooi geschreven, met gedrevenheid. :-))
Verder heeft Nachtzuster het al gezegd, elke schrijver heeft zijn eigen drijfveren. Geen demonen hier maar puur plezier..met af en toe een pijnpunt 😉
troubadour · 6 augustus 2015 op 22:07
Een jongensdroom; een vergeten column plaatsen en benoemd worden tot held van de nieuwe literatuur. Van zulke mensen wil ik wel tips ontvangen. Ik denk wel dat de redactie een jurylid kan gebruiken t.b.v. de benoeming van de column van de maand. Soms komen er zulke rare suggesties binnen.
Esther Suzanna · 6 augustus 2015 op 23:21
😀
Spencer · 7 augustus 2015 op 23:28
😀
Ferrara · 8 augustus 2015 op 18:05
Zonder enters lastig lezen.
Wat lay-out betreft moet een schrijver het de lezers wel een beetje naar de zin maken, de kans op afhaken is dan minder groot.
Over onderwerpkeuze en stijl hoeven schrijver en lezer het niet eens te zijn. De lezer maakt zelf de keus om al of niet door te lezen.
Vraagje: Zijn er nog andere mensen dan echte?
Meralixe · 9 augustus 2015 op 15:56
Marc, ik ben het helemaal oneens met je stelling. Mijn schrijven is steeds een flauw afgietsel van mijn diepste denken aangepast aan de lezer. O, ik wil het wel eens proberen hoor, de diepste zielenroerselen ongecensureerd op het internet gooien… En dan? Onbegrepen als een zonderling achter blijven?
Nee hoor, schrijven is een verlangen één en ander aan de lezer mede te delen en begrepen te worden. (gelezen te worden) :-))
Mark · 10 augustus 2015 op 00:17
Het is uw goed recht het mij volkomen oneens te zijn. Ik beweer ook niet dat het niet mag gelezen worden, wel dat je als schrijver je niet moet aanpassen aan een mogelijk lezerspubliek. Het is niet omdat je in eerste instantie voor jezelf schrijft dat niemand anders het wil lezen. Maar goed als jij rekening wil houden met mogelijke lezers, waarom ook niet dan …