Een “wit” voetje

Een “wit” voetje
Zoals een ieder inmiddels wel weet zit ik sinds 3 januari met mijn been omhoog op de bank mijn familie te vervelen, veel (te veel) columns te schrijven en ben ik eindelijk bezig om mijn tweede boek een beetje gestalte te geven.
Misschien is het handig om de oorzaak van mijn witte voetje ook een beetje gestalte te geven zodat jullie weten hoe ik aan die ongemak gekomen ben. Om mij geheel op het nieuwe jaar te werpen had ik een prachtige goudkleurige outfit aangeschaft inclusief een paar pumps waar mevrouw Victoria Beckham jaloers op zou zijn. Het zijn dan wel geen originele Blaniks of weet ik hoe die dingen in modeland heten, ze zijn wel onwijs goud en zo niet minimaal 10 cm hoog. Kortom een paar stelten waar ik me normaal niet op zou wagen. Toch lukte het me de gehele avond op deze palen door te brengen.
Tot dusver geen problemen, zou je denken. Ware het niet dat ik op 2 januari mocht aanschuiven bij de Koninklijke om tijdens de jaarlijkse nieuwjaarswedstrijd een bardienst te draaien.
Terwijl wij ons bezig hielden met het schenken van de nodige glühwein, warme chocomel, biertjes, het bereiden van honderden broodjes warme worst, broodjes bal en koppen erwtensoep werd ons uitzicht warm gehouden door de blik op de nog goed geconserveerde kuiten van onze helden van 1988. Laten we eerlijk zijn, ze mogen er nog best zijn, de benen van de heren de Boer, Witschge, van Hooijdonk, Jonk en Huistra.
Na het schenken van de duizenden bekertjes wijn en bier mochten wij onszelf te buiten gaan aan de champagne in het gezelschap van bovengenoemde heren.
Ja en daar ging het fout. Op het moment dat je aan de champagne gaat met je helden van vroeger, de helden van 1988 gaat het vocht (te) rijkelijk vloeien.
Eenmaal thuis aangekomen kwam ik er achter dat ook daar het glas nog half vol was. Echter niet alleen een glas maar ook nog wat flessen. Reden dat deze dame dacht, wat heb je aan die halfvolle flessen als je morgen toch naar de glasbak moet.
Dat ik die nacht die daarop volgde ruzie zou krijgen met de strijkplank, in het dagelijkse leven ook al niet een van mijn beste vrienden, kon ik uiteraard niet voorzien.
Gevolg, een struikelpartij toen ik probeerde om de inhoud van de halfvolle flessen op natuurlijke wijze probeerde te ledigen. Een duikvlucht door de lucht, drie ingescheurde tenen, een gescheurde enkelband en een heel klein beetje bloed.
Omdat ik op dit midden nachtelijke uur niet het hele pand wilde wakker maken heb ik braaf tot de volgende ochtend gewacht om mij te melden met mijn opgelopen ongemak wat tot gevolg had dat hechten niet meer mogelijk was en ik tot volgende week met mijn been omhoog op de reserve bank van het maagdelijke landschap mag genieten.
Om toch nog wat in de stemming te blijven heb ik de kleur van mijn been laten aanpassen aan de clubkleuren van de Koninklijke. Sfeervol blauw.
En mijn goede voornemen is dat ik die strijdplank nu eindelijk eens gewoon het raam uit flikker.