Eénhandig lettermozaïc

Langzaam proberen woorden vanuit hoger gelegen gebieden een weg naar buiten te vinden. Het gevaar ligt op de loer dat zij in de kraag worden gegrepen door het spraakorgaan. Nimmer zullen zij dan de vingertoppen, de toetsen, het net of ColumnX bereiken en jullie netvliezen onder ogen komen. Ook de letters die in de komende weken aan het eind van de lange hals linksaf slaan, zijn kansloos. Zij zullen voor het merendeel verstrikt raken in scheuren en getergde spieren die terugknijpen. De net zo hard rennende klinkers en medelopers die via de extra gestimuleerde aderen de rechter route naar de vingertoppen vinden, hebben een kans. Slechts de deleteknop of censuur of wat losse adrenaline kunnen hen de weg nog versperren.

Niet dat het spraakorgaan zo slim is om alle zinnige zaken er uit te pikken. Nadat ik bijvoorbeeld deze week een opstapje miste was het nogal onsamenhangend wat er naar buiten kwam. Het klonk als boos, geschrokken en vooral een uiting van pijn. Op de Poli bleek de oorzaak van die geluiden een arm uit de kom te zijn. Als toegift deed het vriendelijke medische team er nog een scheurtje in het schoudergewricht bij. Heel handig hebben zij mijn bovenarm met een horizontaal, draaiend en schuim vertikaal vrolijk kleurend maar erg dwingend bindlint aan elkaar geketend. Geen mouw meer tussen te krijgen. Helaas zat mijn BH er nog wel tussen en die kun je toch geen 4 weken zo laten zitten. Zelfs als hij of zij dan vanzelf weg zou willen lopen, dan wordt (inmiddels) ´het´ alsnog tegengehouden door de stevige band van de dokter. Dit voor de degenen die zich nog afvroegen of hier een V of een M aan het woord is. Thuis en in mijn eigen uitslaapkamer was dit na een paar uurtjes de eerste uitdaging om in het leven als geketend mens te slagen .
Stel je eens voor hoe ik nu een boterham smeer of tijdens een telefoongesprek een slok koffie probeer te drinken. Of hoe ik hier nu dit verhaal zit te typen.
Voor mij is dit de eerste keer als brokkebeentje met gevolgen die langer duren dan een paar dagen. Tevens was het mijn eerste bezoek aan een ziekenhuis waarbij ik zelf op de brancard lag.

De linkerhelft van het systeem ligt dus plat. Menig IT-er zal deze kreet wel eens een gebouw in hebben gestuurd. Menig keer riep ik gebelgd: `Waarom hoezo, hoe lang, twee uur werk weg.` Stop maar; de verbinding was al verbroken. In de kamer naast mij werd mijn gemopper voortgezet.
Ik stond er geen moment bij stil dat een onbekende voorzienigheid wel eventjes voor een relativeringsmoment gezorgd had in de alomheersende stress van alledag. Anders zou om 16.00 uur toch de biologische trekwekker af zijn gaan.

Al enkele dagen probeerde ik mijn binnenkomst bij ColumnX wat minder geruisloos te maken. Na de opstellen op school en hele verhalen in gedachten is dit de volgende stap, Op halve kracht weliswaar. Nadat ik dus net via een omweg over de hoge drempels terecht kwam, stond de spreker even stil. Gelikte stukken, terwijl ik hier wat stukke stukjes aan elkaar zit te likken.

Maar nu het systeem toch half plat ligt, kan een ander systeem misschien worden geaktiveerd.