Eenzaamheid

Ze was altijd al een wonderlijke vrouw. Zo had haar familie regelmatig tot elkander verzucht. Ze woonde alleen in een klein appartement op een hoog. Een tijd lang had ze een baan. Nooit veranderde er iets. Totdat ze na jaren trouwe dienst werkeloos werd.

Ze zat onafgebroken thuis in het kleine appartement. Daar keek ze uit op een weide. Door de jaren heen veranderde deze weide in een woonwijk. Er werden kinderen geboren. En zij was er getuige van hoe ze groeiden tot ze uit het straatbeeld verdwenen. Hoewel ze er nooit een van gesproken had leek het alsof ze hen kende, en ze dacht aan hen als aan een van haar nooit geboren kinderen. Al was er niemand die het wist.

Een enkele keer werd zij bezocht door een aantal bezorgde familieleden die opeens bedachten dat zij ook nog bestond. Vandaar dat zij ze ineens aan de voordeur trof met op het gezicht een meewarige glimlach geplakt. Maar de familie vergat haar vervolgens langere tijd achtereen. Tot er nooit meer iemand kwam.

En toen voelde ze zich pas echt alleen. Ze begon te spreken in het luchtledige, gewoon om haar stem eens te horen. Ze sprak zichzelf aan bij de naam, omdat ze bang was die te vergeten. Ze keek uit haar raam en zag de mensen lopen. De bomen bloeiden, de bladeren vielen, maar binnen in het appartement veranderde er niets.

Op een keer verscheen er uit het niets ineens toch een familielid. Het had nu zo lang geduurd. Of ze nog wel leefde. Wil je eens mee lopen? vroeg het familielid toen opeens. Ze zag het medelijden in de ogen van het familielid en ze zei nogal bot ; nee. want ze was een wonderlijke vrouw. Het familielid vertrok om nooit meer terug te keren. De jaren vlogen zomaar om.

Totdat ze ineens ziek werd op een dag. En toen was het zomaar voorbij. Ze stond in de hal bij de kapstok en opeens stopte haar hart. Ze greep zich nog vast aan enkele jassen die er hingen, maar het was al te laat. Ze viel met een klap op de grond naar opzij. De starre grauwe ogen staarden in het niets. Gebroken in het gedempte zonlicht. Buiten ging het leven verder als altijd. De bomen bloeiden, de bladeren vielen. Er was niemand die iets wist want binnen leek het alsof er niets was veranderd.