Eigen schuld, dikke blaar.

Het gaat goed met de bezorging in Nederland. Als we kijken naar de grafieken ontdekken we op dit moment een sterk stijgende lijn in het aantal bezorgde media. Je kan wel spreken van een ware groeiexplosie. Een babyboom van ongekende proporties, maar dan een die ieder jaar terugkeert. Hier, in het zuidwestelijke deel van Nederland, zie ik de semi-onschuldige jochies met hun nog zachtroze achterwerkjes, steeds vaker in het straatbeeld opdoemen. Sterker nog, op deze exacte coördinaten vluchtte gisteren nog zo’n baviaantje voor mijn deur weg. Vaak is het nog schemerig en moet je echt je best doen om ze te betrappen. Het is dan ook niet gek dat ik voorzorgsmaatregelen genomen heb. Ik heb het niet over tetanusprikken of een ander wondermiddel tegen afrikaanse ongemakkelijkheden. Nee, ik heb het over een te hoog voltage electriciteit, brandmerken en/of kokers met heet water. Zo’n gevuld waterkokertje op temperatuur kan heel je dag verpesten. You better believe it.

Misschien heeft het iets te maken met die baardaap uit Spanje en die’n dikkerd van de Noordpool. Sinds ze (godvergeten weer) ontwaakt zijn uit een elf maanden durende coma, heerst de koopgekte als vanouds. Op de normaal zo rustige straten van Gorinchem, krioelt het nu van de koopgeile barbaren in haastige pas. Als op zondag de rijen in de Bart Smit langer zijn dan die voor de kerk, weet je dat het bijna zover is.
Ik weet heus wel dat het niet voor iedereen een zenuwslopende doodsmars van winkel naar winkel is. Zelf koop ik gewoon alles in één of maximaal twee winkels en eis dan dat ze voor ieder cadeautje een ander kleurtje papier gebruiken. Alles bij elkaar geef ik het misschien een half uurtje van mijn tijd. Ik dwaal af.

Waar het mij vooral om gaat is de promotie van deze maanden vol financiële aderlatingen. Ik heb ’s ochtends soms een breekijzer nodig om mijn persoonlijk geadresseerde post te kunnen bereiken. Papiersneeën zijn het gevolg van de onmogelijke posities waarin ik mijzelf manouvreer, of zit ik simpelweg minuten in de knoop vanwege elastieken die mijn handen en polsen geboeid willen houden.
Post die ik van waarde vind of waar ik in ieder geval iets mee kan, díe is welkom!
Al die glimmende, stinkende folderbundels zijn toch ook pure verspilling van onze al stervende oerwouden en –bossen? Bij Wodan, wanneer dringt dat nu eens bij jullie door! Oké, als ik nou geen sticker had, pal in het zicht op mijn voordeur, dan kan ik jullie die vergissing vergeven. Maar die sticker zit er ook pas vier jaar.

Dus postbodes, puisterige folderslaafjes en directmarketingdildo’s: als jullie nog één keer de: “NEE” op mijn voordeursticker negeren en twee kilo geperste boom door mijn bus beuken, dan moet je niet gaan janken als je in de goot je eigen huid bij elkaar ligt te schrapen en je vraagt of ik je alsjeblieft naar het brandwondencentrum wil brengen. Want dan wijs ik op mijn beurt op mijn voordeursticker en zeg ik: lees is jochie, wat staat daar nou? “NEEN!”