Eindeloze val

Ken je die dagen? Dan zit je in de put, en je bent even helemaal klaar met alles om je heen. Zo’n put van wel kilometers lang, waardoor de val eindeloos lijkt te zijn. En je probeert je aan de zijkanten van de put vast te klemmen, om zo weer naar boven te kunnen klimmen. Maar je hebt geen houvast… Niemand die je wilt of durft te helpen, omdat je de laatste dagen zo’n verschrikkelijk kort lontje hebt. Hetgeen wat je nooit hebt willen vertellen, en wat je nu nog steeds niet hebt gedaan komt nu eindelijk een keer richting de mond. Maar je hebt nog steeds moeite om het over je lippen te krijgen. Met je mond dicht op elkaar gehouden loop je de dagen, weken en soms wel maanden door. Dat zijn nog de makkelijkere tijden. Dan komen de dagen dat je het gevoel hebt dat je het wel moet vertellen, maar je hebt nog niet genoeg lef.

Waar zijn de helpende handen die zich voor je uitsteken als je ze nodig hebt. Waar zijn de monden met verwerkende advies als je even in de knel zit met jezelf. Waarom verwachten mensen altijd maar dat je het wel alleen aankan. Wij zijn allen als individu continu opzoek naar de hulp van een ander. Als je het aangeboden krijgt, neem je het niet aan. Want je wilt niet hebzuchtig lijken. Als je het nodig hebt, wordt het niet aangeboden en dan vindt jij je medemens egoïstisch. Het is altijd tegenwerkend, tot het laatste hoge woord eruit is gekomen.

“Ik ben er klaar mee,” zeg ik. Mijn vrienden om me heen kijken me met grote ogen aan. “Kan je wel kijken met die doppen van jullie, maar ik ben er écht klaar mee!” Volgens mij begrijpen ze niet helemaal wat ik bedoel. “Als ik jullie nodig heb, dan doen jullie geen eens moeite om me te helpen, noch de moeite om me te begrijpen. Enkel een knikje dat je het snapt of dat je het hebt gevolgd is al teveel gevraagd. Waar is de solidariteit in jullie gebleven?” Plof, klaar met de eindeloze val. Maar probeer nu maar eens de weg te vinden, in het donker en in je eentje…