Eindje lopen

Als je besluit een eindje te gaan lopen met je camera en je nordicsticks en een heel gemotiveerde bui moet je natuurlijk wel de goede weg nemen en niet zoals ik zei de gek de verkeerde afslag nemen en tevens na een uurtje lopen en kreunen van de hitte in de bossen, je voeten voelen aan als goudklompen zo zwaar omdat je toevallig niet de intentie had om een uurtje te lopen maar een stukje van 500 meter heen en terug ( is toch 1 kilometer). Kom je uit bij het dorp zelf, niet eens het dorp waar ons chaletje staat doch tevens een ander dorp dat er dicht tegenaan ligt. O jee wat is het hier mooi. Mijn pauzes bestaan uit het maken van foto’s en speuren naar de snelweg die mij leid naar de weg die mijn lijdensweg hopelijk vermindert.

Ik zie niemand, genoeg groen, genoeg huizen en dieren rondom mij, genoeg grote open velden. En uiteindelijk bel ik toch maar even mobiel met vrouwlief dat ik verdwaald ben en sta bij het bord Steenbergen. “Ja, dan ben je dichtbij, kan je toch wel even de bocht doorlopen!”, is het antwoord van vrouwlief.

Ach ze heeft gelijk, ik ben nu toch al uitgedroogd, uitgewrongen van het zweet, roodverbrand van de zon en mijn voeten voel ik al niet meer, dus gaan met die banaan. Vanuit het groene stille bos loop ik een zandpad op en voor mij zie ik een klein blond-geel vlindertje voor mij, alsof het mij de weg wijst. Ik volg het omdat ik weet dat deze vlinder mij de weg wijst naar de juiste plaats waar ik wezen moet. En ja hoor, een paar honderd meter verder stopt het vlindertje en gaat zitten op een blauw bord waarop de plaatsnaam staat waar ik naar toe moet.

Lief klein vlindertje, bedankt dat je mij hebt begeleid naar de goede weg. Ik zat ik nergensland, en jij bracht mij terug naar ergensland waar weer gewoon leven was. Ik hoorde weer het verkeer razen, de omgeving kwam mij bekend voor.

Ondertussen belde ik maar weer waar ik liep en vroeg vrouwlief om mij toch maar op te halen. De zon begon nu héél erg heet te worden en aangezien ik mijn vest aanhad en mijn geitenwollen sokken in mijn wandelschoenen ( ben als de dood voor teken) en een lange broek, wist ik zeker dat ik in ieder geval mijn portie lichaamsbeweging voor een hele dag ( wát héét, een hele week) besloot vrouwlief mij toch maar van de weg te plukken. Ik ben en blijf tenslotte hartpatiënte en je kan niet ineens alles tegelijk te willen. Ik wil dan wel, maar mijn hart zal dan maar net zeggen “Nou even niet”. En iedereen maar zoeken naar de bolle van Zwolle die door de bossen liep te dollen….

Hier heb ik de andere kant gezien van de schoonheid der natuur en dan ben ik nog niet eens de andere kant opgelopen waar Klein Zwitserland ligt, zoals het hier heet. Volgende keer maar. Voorlopig zit ik heerlijk met mijn surfplanken in een bak met ijskoud water even af te koelen terwijl vrouwlief de penseel weer ter hand neemt en zich vol vreugde weer op haar schilderij stort. En ik???

Ik sta zowat op instorten, maar de wandeling, de bossen, de dieren, kortom alles wat ik onderweg tegen ben gekomen was mij die dwaling wel waard. Temeer daar die lieve vlinder mijn dag weer helemaal goed heeft gemaakt door mij op het juiste spoor te brengen van de weg naar liefdesland. Het hutje der geborgenheid. Dank je wel lieve vlinder….