Mijn boodschappenkar wordt aan het einde van het nauwe pad tussen de schappen geblokkeerd door twee vrouwen.
Ze hebben hun wagentje gezellig schuin met de neus tegen elkaar gezet en voeren in de aldus gevormde driehoek een luid gesprek.
De jongere vrouw heeft een hoogrode kleur die opzichtig afsteekt tegen haar blonde krullen.
Geen residue van zonnebank of wintersport, maar pure stress. Haar oogwit schijnt zich met geweld een weg uit haar schedel te willen banen, ze kan ieder moment ontploffen. Haar verhaal komt in grote lijnen neer op; Bennie naar judo en Elleke naar ballet , zij naar cursus, over tien minuten op het schoolplein moeten staan en kijk eens naar die rij. De ander is een oudere boodschappenvrouw, zo een waar je gewoonlijk overheen kijkt maar die je in dezelfde inwisselbare gedaante overal tegenkomt. Types als zij vormen als het ware het decor waartegen het winkelgebeuren zich afspeelt. Ik vraag me weleens af of ze door de winkeliersvereniging bij een castingbureau worden ingehuurd en met busladingen uit de provincie aangevoerd om leven in de brouwerij te brengen.
Ze voelt dat de ander voort gaat maken, maar heeft minstens een halve minuut haar mond gehouden en dus nog recht op haar eigen deel van het gesprek. Zo gemakkelijk komt ze er niet vanaf.
Ze tilt haar volume naar een hoger level en schreeuwt dwars door haar gesprekspartner heen;
‘Bij mij is het eindelijk wat rustiger, Elles woont nu scheef achter me en ik haal s’middags Kevin en Berryl van school.
‘Nou hij weg is ze een stuk “ontspannender “.’
De giftige nadruk die ze op het persoonlijk voornaamwoord legt vertelt me aan welke kant van het drama ze zich bevindt.
Iemand plant inmiddels zijn kar in mijn hielen en ik kan de oploop achter me niet langer negeren.
‘Dames’..
Ze kijken me aan alsof ik tijdens een Tupperware party in mijn onderbroek hun huiskamer binnenkom.
Maar, er wordt ruimte gemaakt en ‘Bennie naar judo’ maakt van de gelegenheid gebruik om achteruitlopend in de richting van de kassa te ontsnappen.
Als ze nog net op gehoorsafstand is , wordt haar op volle sterkte het laatste restje van de boodschap nagebraakt;
‘Die Elles van mij is een doorzetter hoor, één week alleen en ze zit al op Relaasie Plènèt.! ‘
Nou doei..!

Categorieën: Algemeen

10 reacties

Neuskleuter · 7 februari 2008 op 20:16

Heej, weer een boodschappenverhaal! Dat doe je vaker! Altijd leuk om gesprekken van anderen af te luisteren, ook al doe je het er niet om.

[quote]Types als zij vormen als het ware het decor waartegen het winkelgebeuren zich afspeelt.[/quote]
Heerlijk, je ziet ze ook altijd lopen inderdaad.

Anne · 7 februari 2008 op 20:42

Mooi geschreven.

pally · 7 februari 2008 op 21:51

Jouw (supermarkt) verhalen lust ik altijd , Trawant, door de originaliteit van taal en beelden.
zoals b.v.

[quote]Ze kijken me aan alsof ik tijdens een tupperwareparty in mijn onderbroek hun huiskamer binnen kom[/quote] 😆

groet van Pally

DreamOn · 7 februari 2008 op 22:04

Leuk! 😀

Groetjes DO.

Mosje · 7 februari 2008 op 23:37

Mmm, het wordt tijd dat jij eens meer in het leven gaat doen dan alleen boodschappen .
😀

SIMBA · 8 februari 2008 op 08:50

[quote]Relaasie Plènèt.! [/quote]
:klappen:
s’middags moet zijn: ’s middags.

arta · 8 februari 2008 op 11:23

Vaak over hetzelfde onderwerp schrijven gaat vaak erg snel vervelen.
Bij jou is dat absoluut niet het geval, elke supermarktcolumn is zó uniek dat ik steeds weer uitkijk naar de volgende!
Mooi geschreven!
:duimop:

trawant · 8 februari 2008 op 12:06

Maar wát dan..?

Dees · 8 februari 2008 op 18:45

Jij shopt wat af!

Maar ik ben blij dat je het genre supermarktcolumn weer wat nieuw leven hebt ingeblazen.

Li · 8 februari 2008 op 19:43

[quote]Types als zij vormen als het ware het decor waartegen het winkelgebeuren zich afspeelt. Ik vraag me weleens af of ze door de winkeliersvereniging bij een castingbureau worden ingehuurd [/quote]

:wanted: Ja precies! Dat is het!Goeie boodschap.

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder