Er komt geen einde aan de reis

Een kleine lichte tunnel wordt langzaam steeds groter. Aan alle kanten neemt de druk toe. Met horten en stoten glijdt je het licht tegemoet. Je ziet en je hoort niets. Je voelt. Geen weg meer terug, al zou je willen. Warm wordt koud. Het bloed druipt van je kleine lijfje af en langzaam, heel langzaam neemt de wereld bezit van jou. Wiegt en wentelt, omarmt en knuffelt. Voor heel even.

De reis kan beginnen. Dromen kun je niet vertellen. Je hebt nog geen woorden. Wat voelt, voelt dat goed? In de wondere wereld van reiservaring is nauwelijks vergelijk. Geen vergelijk en geen verongelijk. Het kan verkeren. De eerste reisbestemming een getraliede wieg. Minigevangenis uit bescherming. We hebben even geen tijd.

Bestemming is een wereldwonder. Overal staan huizen. Dwars reis je door deuren en ramen heen. Open en gesloten. Glasgerinkel daar waar nodig. Glaszetters sluiten alles weer in. Men noemt het veilig. Er komt geen einde aan de reis. Koffers raken vol. Rugzakken knellen. Water raakt op. Het laatste restje voeding komt in slangetjes. Einde verhaal. Einde reisverhaal. Bewogen. Onbewogen.

Ik blader door een album. Vale momentopnamen. Michel, Thomas, James, Newell, Osterberg staat onder de foto’s in potlood opgetekend. Wie zijn die mensen die even met mij meereisden? Hoe was hun reis? Eindig? Waarom kijken zij me zo leeg aan? Hebben zij geleden? En waaraan? De grote leegte lonkt en zuigt. Altijd maar op zoek naar vulling en vervulling. Wie doet waar toe? De kunst in waanzin te overleven. Het grote geheim, een dankbare zoektocht naar het zelf. Vallen, opstaan, mislukken, groeien. Chaos. Er komt geen einde aan het reizen. Gelukkig maar.