Erfelijkheidsleer

Als Onze Lieve Heer de mens geschapen had met drie handen, dan had ik drie linker handen gehad in plaats van twee. Wanneer ik een spijker in een plank moet slaan, dan pak ik eerst de pleisters en het snelverband, nog voordat ik de hamer ter hand neem. Linkspoten heten creatief te zijn. Bij mij klopt dat op het voetbalveld nog wel enigszins want naast een goed schot heb ik ook een redelijk gevulde trukendoos in mijn linker pantoffel zitten. Met mijn handjes is het helaas vanaf de lagere school al sappelen. Daar maakte ik in de eerste klas, groep 3 voor de ouders van nu, kennis met juffrouw de Vries. Tegenwoordig maakt het niet uit, maar juffrouw de Vries was van de oude stempel en vond dat je met je rechterhand moet schrijven. En tegenwoordig zijn de lijfstraffen afgeschaft, maar juffrouw de Vries vond het heel normaal om je een flinke lel tegen je harses te geven als je het waagde om links te schrijven. Ik denk dat ze zich het eelt op haar handen geslagen heeft tegen mijn kleine jongensoortjes om mij op het rechte, en met name op het rechter pad te krijgen. En dat is in ieder geval in zoverre gelukt dat ik vandaag de dag met mijn linkerhand alleen maar in mijn neus kan peuteren en aan mijn gat kan krabben.
Ik kan juffrouw de Vries niet alle schuld in de schoenen schuiven want als ik naar de kluskunde van mijn vader kijk, dan denk ik dat 99% van mijn geklungel genetisch bepaald is. Mijn vader is in staat om, als zijn zaklantaren het niet meer doet, een elektromonteur te bellen die dan thuis komt, er eventjes naar kijkt, verbijsterd het hoofd schudt, een nieuwe batterij in het geval zet en vervolgens een rekening uitschrijft met €60,– voorrijkosten, €30,– arbeidsloon en €5,– materiaalkosten, alles exclusief BTW.
Zoals dat gaat in een ideaal huwelijk, vult mijn vrouw mij in alles aan en zij is in ons huishouden dan ook degene die de klussen doet. Plafond stuken, zolder isoleren, badkamertje tegelen, het is al gebeurd voordat ik heb kunnen bedenken dat het moet gebeuren. En vakwerk, meneertje, daar kunnen ze bij Klussen met Kijkers en Eigen Gruis en Puin nog heel wat van leren.
Nu wil het geval dat de tegels in onze tuin deze zomer vervangen dienen te worden door een heus zonneterras. Een lekkere kluif voor mijn vrouw, maar helaas is er hiervoor geen plaats op haar prioriteitenlijstje. Omdat ik er van overtuigd was dat kluskunde genetisch bepaald is, was is dan ook als een kind zo blij toen haar vader aanbood om mij te komen helpen bij het leggen van dat terras. Helpen, dat betekent dat ik voor de koffie en de boterhammen zorg en dat in de tussentijd het werk gedaan wordt.
Maar nog voor het tweede kopje koffie drong het vreselijke besef tot mij door dat, als kluskunde genetisch bepaald is, dat het dan van moeder op dochter wordt doorgegeven. Met het zonneterras dat er in onze tuin verscheen, zou je een heel jaar regen wensen. Klein Zwitserland in je achtertuin, daar waar de strakke vlakte van de Hollandse polder gepland was. Ik heb er nooit goed op gelet, maar ik ben er van overtuigd dat mijn schoonvader links is, want de wijze waarop hij het tuinontwerp geïnterpreteerd heeft is zeer zeker creatief te noemen.
Klussen kan ik voor geen meter, maar adviseren des te beter.
Maar mijn goede raad om eerst de ondergrond vlak te maken en af en toe eens een waterpas te gebruiken was aan dovemansoren gericht. Ik kan u nu met zekerheid melden dat kluskunde niet van vader op dochter overgaat. Maar haar eigenwijzigheid heeft mijn vrouw voor 100% zeker van haar vader meegekregen.