Erfenis (Schoonmoeder slot)

Gezamenlijk ontruimen we moeder’s kamer in het verzorgingshuis. Haar meubilair gaat gedeeltelijk naar een kleinzoon die zelfstandig gaat wonen. Hij is blij met de stoelen, de eethoek en het servies dat nog voor een deel aanwezig is. Wat overblijft, gaat naar de kringloopwinkel.
De zaken die echt emotionele waarde hebben, zijn door wijlen schoonvader al eens van etiketjes voorzien. Moeder heeft ons daar in haar laatste dagen regelmatig aan herinnerd. Zij wist niet meer wat voor wie was, maar dat er etiketjes waren aangebracht wist ze nog wel. Wij waren niet van plan elkaar in de haren te vliegen, maar het maakt de verdeling van dit deel van de erfenis wel zo eenvoudig.

Met de sieraden is het lastiger. De smaak die zij had op dit gebied delen wij niet.
Op verzoek van echtgenoot en zijn zussen laat ik de sieraden van hun moeder taxeren.
Wij hebben er geen hoge verwachtingen van. Het taxatierapport laat, tot onze verbazing, een niet gering bedrag zien.
Het feit dat wij de sieraden niet mooi vinden wil niet zeggen dat ze niet veel waard zijn.
Echtgenoot, in de rol van executeur, geeft de zussen en mij de opdracht iets uit te zoeken voor 1/3e van het bedrag.
Ik zeg eerlijk dat ik mijn oog op een kleine gouden broche heb laten vallen. Ik durf dat te doen omdat ik weet dat mijn schoonzussen met het kleinood niets hebben. De broche wordt mij onmiddellijk toegeschoven. Ik zeg ook dat ik verder niets hoef van deze erfenis, maar dat gaat niet lukken.
De hele familie vindt dat ik mijn keus moet maken. Tenslotte ben ik degene geweest die de laatste jaren het meest voor haar heeft gezorgd. Dus als er iemand recht heeft op een deel van de erfenis ben ik dat. Ik waardeer de woorden meer dan hetgeen ik moet uitzoeken.