Zaterdagavond, ik bracht onze jongste voor de eerste keer naar de discotheek: teendance. Niet eens zo heel erg lang geleden, liep ik nog tussen de geitjes en de kippen op de kinderboerderij, reed ik naar het zwembad of speeltuin. Happy meal, kipnuggets, ballenbak. Ik stond te dagdromen op zolder, met een knuffel in mijn hand. Tussen de rotzooi had ik een zak vol gevonden. De meeste waren van de rommelmarkt, op Koninginnedagen gekocht van de centjes die de kinderen hadden verdiend met de verkoop van hun guppy’s, want daar hadden ze er toch genoeg van. Ik keek naar het verkleurde hondje in mijn hand. Takkie, een cadeautje bij de geboorte van onze eerste dochter: Eva.

De kinderen zijn net als hun moeder, helemaal begaan met dieren. Ik herinner me Eva, ze speelde in de grote vijver voor ons huis en riep de eendjes bij zich. Die luisterden echt naar hun verzonnen namen. Als een soort Steve Irwin stond ze daar, in de vijver met haar enkellaarsjes aan, het vieze water tot boven haar knieën en de eendjes op haar arm.

Op een mooie zomerdag speelde ze met de kinderen uit de buurt dat Takkie stout was en steeds in de vijver wilde springen. Eén kindje gooide het hondje in de richting van de vijver en een ander kindje hield dan het riempje vast, zodat het nog net goed ging. Totdat…., het ene kindje dacht, dat het andere het riempje vast had, en andersom. Plons, daar verdween Takkie onder water. Alleen aan de kringen kon je nog even zien waar het gebeurd was. Tranen met tuiten, en pappa kon het deze keer niet oplossen. Kinderverdriet, zo hevig, maar ook deze keer gelukkig niet van lange duur.

De zomer ging, de winter kwam en het voorjaar daarop verschenen de kinderen weer, met emmers en schepnetjes. Dennis had een nieuwe werphengel gekregen. Hij kon inwerpen met lood, tot midden in de vijver. Na een tijdje werd er aan de voordeur gebeld. Daar stond Dennis met een hele groep lachende en door elkaar roepende kinderen. Triomfantelijk hield hij zijn vangst omhoog, Je raad het al en je gelooft het misschien niet, maar het is echt waar. Een stinkend, vies, vuil, zeiknat en modderdruipend knuffelhondje van Eva.

We hebben hem in de wasmachine gedaan, met zakdoekjes opnieuw gevuld en daarna dichtgenaaid. Zijn kleurtje wat minder fraai, met een oog mat, het andere kwijt en zonder neus is hij nog jaren geknuffeld. Daarna vergeten en op zolder beland, waar ik hem nu vond. Ik heb hem mee naar beneden genomen en hem bevorderd tot speciale waakhond van mijn geheime atelier.

Voor Eva (15 jaar later)

prinses van de vijver
koningin van de nacht
die van zichzelf zo weinig
en van de wereld zoveel verwacht

Categorieën: Algemeen

9 reacties

arta · 26 juni 2007 op 15:35

Een mooie column vol melancholie!
[quote]Zijn kleurtje wat minder fraai, met een oog mat, het andere kwijt en zonder neus is hij nog jaren geknuffeld. [/quote]
Dit zijn die speciale knuffels, waar kinderen, als ze eenmaal geen kinderen meer zijn, met plezier aan terugdenken. (De mijne heette -erg origeel- ‘vis’ en was een erg vies, verkleurd, zelfgemaakt visje!)

SIMBA · 26 juni 2007 op 16:25

Wat een leuk verhaal over een leuke herinnering!
Ik had een teddybeer, ik heb er alle teddy vanaf geknuffeld, het resultaat was een kale lichtblauwe beer 😥

Quinn · 26 juni 2007 op 16:53

Tja, ze worden snel groot, die kleintjes… Mooi gedaan. Eva kan trots op je zijn.

Li · 26 juni 2007 op 17:01

Een prachtig document voor later. Goed geschreven ook.

Een piepklein opmerkingetje: Je had ook bij de tweede alinea kunnen beginnen en voor het gedichtje kunnen eindigen.

Li

Mosje · 26 juni 2007 op 17:05

Je schrijft mooie stukjes lagarto, maar dit is toch wel een tearjerker van de onderste plank. Nog een romantisch muziekje eronder, twee waxinelichtjes ernaast, en de tranen kunnen rijkelijk vloeien.
Het onderwerp leent zich wel voor een stukje, maar zou best wat origineler kunnen.

pepe · 26 juni 2007 op 18:57

Mooie column, mooi gedicht.

Met de tip van Li kan ik het eens zijn.

Ja voor je het weet wonen ze aan de andere kant van de wereld 😉
En ben je zelf een ouwetje geworden.

WritersBlocq · 26 juni 2007 op 21:43

Wat mooi, en zo lief. Ik vind het niet te zoet (zoals Mosje) en ben het ook niet met Li en Peepseltje eens. Het is goed zoals het er staat, voor mij wel.

[quote]Plons, daar verdween Takkie onder water. Alleen aan de kringen kon je nog even zien waar het gebeurd was. [/quote]

Dit is mooi schrijven, vind ik.

Ciao, Pau.

Ma3anne · 26 juni 2007 op 22:33

Leuk dat een papa ook zo sentimenten heeft bij oude knuffels en daar uiting aan geeft.
Met plezier gelezen en even meegezwijmeld.

lagarto · 27 juni 2007 op 07:08

Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Het was een sentimenteeltje hè.
Groeten Lagarto

Geef een reactie

Avatar plaatshouder