Eva

Zaterdagavond, ik bracht onze jongste voor de eerste keer naar de discotheek: teendance. Niet eens zo heel erg lang geleden, liep ik nog tussen de geitjes en de kippen op de kinderboerderij, reed ik naar het zwembad of speeltuin. Happy meal, kipnuggets, ballenbak. Ik stond te dagdromen op zolder, met een knuffel in mijn hand. Tussen de rotzooi had ik een zak vol gevonden. De meeste waren van de rommelmarkt, op Koninginnedagen gekocht van de centjes die de kinderen hadden verdiend met de verkoop van hun guppy’s, want daar hadden ze er toch genoeg van. Ik keek naar het verkleurde hondje in mijn hand. Takkie, een cadeautje bij de geboorte van onze eerste dochter: Eva.

De kinderen zijn net als hun moeder, helemaal begaan met dieren. Ik herinner me Eva, ze speelde in de grote vijver voor ons huis en riep de eendjes bij zich. Die luisterden echt naar hun verzonnen namen. Als een soort Steve Irwin stond ze daar, in de vijver met haar enkellaarsjes aan, het vieze water tot boven haar knieën en de eendjes op haar arm.

Op een mooie zomerdag speelde ze met de kinderen uit de buurt dat Takkie stout was en steeds in de vijver wilde springen. Eén kindje gooide het hondje in de richting van de vijver en een ander kindje hield dan het riempje vast, zodat het nog net goed ging. Totdat…., het ene kindje dacht, dat het andere het riempje vast had, en andersom. Plons, daar verdween Takkie onder water. Alleen aan de kringen kon je nog even zien waar het gebeurd was. Tranen met tuiten, en pappa kon het deze keer niet oplossen. Kinderverdriet, zo hevig, maar ook deze keer gelukkig niet van lange duur.

De zomer ging, de winter kwam en het voorjaar daarop verschenen de kinderen weer, met emmers en schepnetjes. Dennis had een nieuwe werphengel gekregen. Hij kon inwerpen met lood, tot midden in de vijver. Na een tijdje werd er aan de voordeur gebeld. Daar stond Dennis met een hele groep lachende en door elkaar roepende kinderen. Triomfantelijk hield hij zijn vangst omhoog, Je raad het al en je gelooft het misschien niet, maar het is echt waar. Een stinkend, vies, vuil, zeiknat en modderdruipend knuffelhondje van Eva.

We hebben hem in de wasmachine gedaan, met zakdoekjes opnieuw gevuld en daarna dichtgenaaid. Zijn kleurtje wat minder fraai, met een oog mat, het andere kwijt en zonder neus is hij nog jaren geknuffeld. Daarna vergeten en op zolder beland, waar ik hem nu vond. Ik heb hem mee naar beneden genomen en hem bevorderd tot speciale waakhond van mijn geheime atelier.

Voor Eva (15 jaar later)

prinses van de vijver
koningin van de nacht
die van zichzelf zo weinig
en van de wereld zoveel verwacht