Evidence based

Mijn vriendin haar opa ligt in het ziekenhuis. Hij heeft geen ongeluk gehad, maar is wel vijfentachtig jaar en ouderdom komt met gebreken. In zijn geval niet zozeer geestelijk (al begint hij soms zonder een voor anderen aanwijsbare aanleiding te lachen), maar lichamelijk. Waar hij in ‘de’ oorlog als jonge vent en verzetsstrijder nog door de Twentse bossen rende, zijn lijf en leden nu moe. Moe van een leven hard werken, met name. Als arbeider, beveiliger en jager. Sinds een aantal maanden heeft hij in toenemende mate last van verschillende lichamelijke ongemakken. Gelukkig bieden ziekenhuizen in dergelijke gevallen dan uitkomst. Het leven is natuurlijk niet oneindig lang te rekken, maar we zijn al een eind op weg en naast borst- en bilinplantaten en schaamlipverkleiningen kunnen ziekenhuizen ook nog voorzien in de ouderwetse en soms bijna vergeten zorg die ‘basiszorg’ wordt genoemd.
Maar zelfs die basis verliest men soms uit het oog, zo blijkt. En dan verandert de basiszorg in een basiszorg. Natuurlijk, mensen maken fouten. We leven, al doen bovenstaande voorbeelden van bijzondere ingrepen het wel vermoeden, niet in een maakbare wereld. Mensen en dieren gaan dood, het wordt elk etmaal eb en vloed en ooit zal de zon opgebrand zijn. Maar laten we tot die tijd wel ons best doen om het elkaar niet onnodig moeilijk te maken.
Maar toch, uit onderzoek blijkt dat in Nederlandse ziekenhuizen jaarlijks 1000 tot 2000 patiënten (het is inderdaad een nogal grove schatting) overlijden door fouten van artsen en ander medisch personeel (NOVA, 24 April 2007). Voor alle duidelijkheid; het gaat daarbij om vermijdbare, te voorkomen fouten. Je mag er vanuit gaan dat ziekenhuizen er alles aan doen om dergelijke fouten te voorkomen. Kwaliteitscertificaten, betrouwbaar uitziende artsen met hun diploma’s aan de muur, en zorgvuldige teksten op websites van ziekenhuizen moeten onze laatst twijfels wegnemen.
Zo leert de website van het Medisch Spectrum Twente te Enschede (www.mstwente.nl, 17 juni 2007) ons dat hun ‘handelen conform good clinical practice en waar mogelijk evidence based is’. Zo. Als u nog enige twijfel had over de kwaliteit van dit ziekenhuis, dan moet dit toch voldoende zijn om te beseffen dat dat onterecht was.
Toch jammer van die ene medewerker. Die ene en waarschijnlijk dus enige rotte appel in de mand. Die door de evidence based werving en selectie van het ziekenhuis door is gekomen, waarschijnlijk met valse referenties en een opgepimped CV. Of gewoon een vlotte babbel. De ene medewerker die toevallig betrokken was bij de opname van mijn vriendin haar opa. Die zag dat het reanimatieformulier (of hoe het ook heten mag) nog niet ingevuld was en keurig aankruiste dat reanimatie bij benauwdheid van deze patiënt nummer 1334 BCV in dit geval niet toegepast zou worden. Waarom zou je familie (of de patiënt zelf) hiervoor vragen? De ervaring leert namelijk dat reanimatie bij Parkinson patiënten niet altijd zinvol is. Een evidence based beslissing heet zoiets, neem ik aan.