“Ex-Amen”…

[b]KingArthur:[/b]

“Godverdekut!”, neemt u het KingArthur niet kwalijk. Maar het was wel zijn eerste gedachte toen hij het bericht per tortelduif ontving waarin ze vertelde dat ze na haar proef van bekwaamheid niet bij hem in Camelot op visite kwam om te genieten van zijn toxisch, maar o zo verleidelijke, koffie-elixer. Het plan, waaraan een wekenlange en zorgvuldige voorbereiding vooraf was gegaan, zag hij, in een fractie van een seconde in duigen vallen bij het lezen van deze mededeling. Zijn aas, waarmee de King ongetwijfeld elke jonkvrouw zou kunnen vangen, was in een klap net zoveel waard als de heraut van gisteren.

Voor niets leek hij exact honderdzestig koffiebonen uitgeteld te hebben om de pit aan te brengen die dit drankje nodig had. Maar ook aan zoetheid ontbrak het niet in deze potion en was het geheel door een pond bruine basterdsuiker en tien zakken vanillesuiker mierzoet geworden, als ware het de liefde in eigen persoon. Om het geheel nog eens te bekrachtigen had hij hieraan een liter van het zuiverste destillaat toegevoegd. Waarna KingArthur het hele zaakje zes weken lang, iedere dag, heeft geschud. De wekpot dan.

Als dank voor deze inspanning kon hij het nu dan wel schudden, was zijn gevoel. Diep bedroefd pakte hij daarom maar de fles om zijn brouwsel, in het gezelschap van de leegte, soldaat te maken. De avond werd een nacht en de nacht werd een ochtend toen hij bij de ziel van zijn makker was aangekomen.

Daar zat hij dan met een beschonken hoofd terwijl zij zich op datzelfde moment in het zweet werkte om haar kennis bloot te geven. Wat als het haar nu eens tegenviel? Dat ze plotseling geen antwoord meer kon vinden op de vragen die haar gesteld werden? Dat idee kon KingArthur niet verdragen. Snel haalde hij daarom zijn beste paard van stal en spoedde zich naar de examenhal toe om een bak troost te brengen voor het geval ze dat nodig mocht hebben.

[b]Writer’sBlocq:[/b]

Mijn lotgenoten en ik scheurden de opgavenenvelop waarin onze aanstaande ‘ex’ huisde open, om zo snel mogelijk het verlossende ‘amen’ te bereiken. Gestoord werd ik door hen die deze uitputtingsslag kuchend, steunend, wiebelend met hun voeten en krakend in hun stoelen voltooiden. Gestoord werden zij van mij, omdat ik hetzelfde deed in een paar momenten van twijfel. Wij houden hier allemaal uitslag aan over, hopelijk eentje boven de 5,5.

Met een cursiste uit mijn klas liep ik richting de parkeergarage. Ik vertelde haar dat een columnist die hier in de buurt woont mij had uitgenodigd om een bakkie te komen doen. Onder voorbehoud had ik af willen spreken, ik wilde het namelijk van mijn ‘ex-amen’-gevoel laten afhangen. Voor hem was ‘misschien’ niet goed genoeg. Deze koning in het plannen stond niet open voor spontane of opportunistische acties.

Een luide stem, die de ruimte in mijn lege hoofd benutte, drong binnen: “Hé Pauline, wil je koffie?” Ik draaide mijn hoofd in de richting van de zender. Daar stond KingArthur, leunend tegen zijn motor, in de schaduw van een grote boom. Ik moest lachen, de King die niet van opportunisten hield had zelf een spontane actie ondernomen. Opportunistisch of spontaan? Voor mij, of voor zichzelf? Hij toverde koffie, melk, suiker, koekjes en zelfs een banaan te voorschijn uit zijn motortas. Een banaan! Ik ratelde erop los, hij overwoog zijn woorden poëtisch. Een half uurtje en twee koppen koffie later scheidden zich onze wegen.

Eén ding is zeker: deze dag was geslaagd, ongeacht het cijfer dat ik behaal. In afwachting van de uitslag leef ik verder, voelend en waarderend dat elke dag die voorbijglijdt een ex-dag is. Elke actie een ex-actie. Ik kijk vooruit en verorber met liefde alle exen: of het nou vrienden, dagen of bananen zijn. Ik kijk vooruit en leef, zodat ik ooit terugkijk op een ex-leven dat heeft dúrven leven.