Fanmama

Zij is zijn allergrootste supportster. Hitte, regen, sneeuw of hagelstenen deren haar niet. Zij komt. Elke zaterdag staat zij langs de lijn en geen training slaat zij over. Maar of hij daar blij mee is, heeft zij nooit gevraagd. En hij durft er niets van te zeggen. Zij is tenslotte zijn moeder. Nauwlettend houdt zij in de gaten of hij net zolang reserve staat als de rest. En of hij de bal wel vaak genoeg aangespeeld krijgt. En anders laat zij haar ongenoegen luid en duidelijk horen. Ook de scheids- en de grensrechters zijn het mikpunt van haar kritiek. Haar lieveling doet het altijd goed en daarbij heeft zij altijd gelijk. Je moet van goede huize komen om het tegendeel te bewijzen. En dan haar tasje. Hoewel tasje, het is meer een uit de kluiten gewassen hutkoffer. Je kunt het zo gek niet bedenken of zij heeft het er in gestopt. Een extra schoon setje ondergoed en een donszachte handdoek. Doucheschuim dat naar Lelietjes van Dalen ruikt en een vochtinbrengende bodymilk. Maar ook pleisters, coolpads, zwachtels en een mitella. En een crème tegen zonnebrand, een Labellostift tegen schrale lippen en prikweg tegen insectenbeten. Want je weet tenslotte maar nooit.Aan de lekkere en gezonde trek heeft zij ook gedacht. Chips, chocoladerepen, energiedrank en een aantal bammetjes met pindakaas zorgen ervoor dat haar schattebout geen honger hoeft te lijden. Natuurlijk pesten zijn teamgenoten hem. Vooral als hij onder de douche staat en zij zijn rug komt wassen. En ze lachen zich rot, als zij hem droogwrijft en elk holletje tussen zijn tenen nauwkeurig inspecteert op achtergebleven water- en zeepresten. Maar vorige week sloeg alles. Het liefst was hij toen door de middenstip gezakt. De wedstrijd was bijna afgelopen. De stand was 0-0. En ineens stond hij helemaal vrij. Hij wilde met zijn linkervoet de bal in de rechterhoek van het net prikken. Maar opeens kwam er, uit het niets, een speler van de tegenpartij tevoorschijn. En die zette zijn voet precies voor die van hem. En nog voordat hij de bal een poeier kon geven, struikelde hij en maakte een dubbele koprol. Verdoofd en geschrokken bleef hij op de grasmat liggen. En toen was zijn moeder het veld opgehold en had die speler flink door elkaar gerammeld. Iedereen was met stomheid geslagen toen zij krijste: “Dat doe je niet meer. Waag het niet om mijn zoon één haar te krenken, anders krijg je met mij te doen.” Heel even werd het doodstil. Gegeneerd was hij opgesprongen. Maar de overige 21 voetballers stortte zich op het veld. Ze kwamen niet meer bij van het lachen. En hij, hij schaamde zich dood. Na dit seizoen gaat hij haar vragen of zij alsjeblieft thuis wil blijven. Hij kan het wel alleen af, als hij naar de veteranen gaat.