Fossiele gedachtes

Het is al een eeuwigheid geleden, zo midden jaren tachtig van de vorige eeuw, dat ik een origineel cadeau wilde geven aan mijn vader, die toen tweeënzestig jaar oud werd. Maar ja, wat is nu echt origineel. Toen ik daar zo mijn gedachtes over liet gaan, schoot mij iets leuks te binnen. Ik zou een muziekstuk componeren voor piano, dat op papier zetten en het op de dag van zijn verjaardag voor hem spelen, waarna ik de bladmuziek aan hem wilde overhandigen. Hij speelde zelf ook piano.
Maar zoals veel projecten, die mij te binnen schieten, was het geen één twee drie en klaar is Kees. Ik ben geen componist van huis uit, dus dit was een tak van sport, die drie maanden in beslag genomen heeft. De rekenmachine moest zelfs aan te pas komen, om alle nootjes in de maat te krijgen en ik ben wel driehonderd keer opnieuw begonnen. Ik heb toen wel eens gedacht: “Waarom koop ik niet gewoon een boek voor hem?”
Het is toen een rapsodie geworden en ik had bovenaan het muziekstuk gezet, dat het aan hem opgedragen was. Ik voelde mij net een klein Beethoventje, omdat die ook muziekstukken opdroeg aan mensen waar hij van hield en ik was er best trots op, maar zoals zoveel dingen in het leven, liep het anders, dan ik in gedachte had. Op de dag, dat hij jarig was lag mijn vader op de intensive care, omdat hij een hartaanval gekregen had.
Toen ik op de afdeling arriveerde waar mijn vader lag, vond ik een man, die met zijn ogen dicht leek te slapen.
Gek genoeg had ik de rapsodie meegenomen in de vorm van een rolletje papier, waar ik een grote blauwe strik omheen geknoopt had, maar ik zag al gauw, dat dit het moment niet was, waarop ik het cadeautje kon overhandigen.
Even heb ik bij hem gezeten en nog aan een zuster gevraagd, hoe het met hem ging.
“Hij is buiten levensgevaar,” was het korte antwoord, waarmee ik het moest doen, maar het waren wel woorden, die mij gerust stelden. Volgens diezelfde zuster was het beter, dat ik niet te lang zou blijven, want er was net nog een hele pluk familie geweest en mijn vader zou absolute rust moeten hebben. Uiteindelijk heb ik het rolletje papier op zijn nachtkastje gezet en ben huiswaarts gegaan.
Na die tijd is mijn vader weer opgekrabbeld, maar nooit meer de oude geworden. Wij hebben het er ook niet meer over gehad en zelfs dacht ik, dat het papier misschien wel in de vuilnisbak terecht gekomen was.
Jaren later is hij overleden en erfde ik zijn piano met muziekstukken. Tussen die papieren zat ook een map met zijn lievelingsstukken en tot mijn stomme verbazing zat daar ook ‘mijn’ rapsodie tussen.
Stel je voor, ik zat tussen een berceuse van Chopin en de sonate pathetique van Beethoven in.

Soms zijn er momenten, dat het leven klein en ontroerend is en dit was er een.