Fusie

Daar zitten we dan.
De leden van het bestuur van twee voetbalverenigingen. Praten moeten we.
Over samenwerking of zelfs fusie. Eigenlijk heeft niemand er zin in. Maar ja, wat moet je doen? De gemeente, vertegenwoordigd door 2 stropdassendragers, vindt het “beter” als wij samen op een complex spelen. Dat de eigenlijke reden van politieke aard is, laten zij gemakshalve achterwege. De stad heeft besloten dat er een dierentuin moet komen. Toeristen willen ze trekken, de handel moet floreren en de stad moet een walhalla voor de vvv worden. En voor die dierentuin moet alles wijken. Wat ze nodig hebben, dat pakken ze. De plaatselijke hockeyclub moet verkassen omdat op hun plaats een apenrots moet komen. We vragen ons af of die hockeyers dan niet gewoon moeten blijven zitten….

Voor de gemeente was het gemakkelijk. De huur van de ene vereniging werd opgezegd en de andere vereniging kreeg te horen dat zij gezelschap zouden krijgen op hun complex. Overleg ? Nooit van gehoord.

Daar zitten we dan. In een sfeer die doet denken aan een gedwongen huwelijk. Je wilt niet, maar je moet wel. En als je dan die anderen bekijkt, wordt je al helaal niet meer goed. Moet je werkelijk met die malloten gaan samenwerken, laat staan fuseren ?

Laten we maar eens beginnen. De ene vereniging doet een voorstel: jullie mogen komen, maar jullie zullen geen rechten hebben, slechts plichten. Uiteraard reageert de tegenpartij verontwaardigd. Ze komen met een tegenvoorstel: we zullen alles delen. Daar heeft de andere vereniging weer geen trek in, ze zijn immers dubbel zo groot. Patstelling na 5 minuten is het gevolg. De heren van de gemeente proberen te lijmen: “Ga toch fuseren !”. Drie uur later is men nog geen stap verder gekomen. Wel wordt een datum voor een volgende vergadering geprikt.

Conclusie: een gewongen samenwerking werkt niet. Wat je zou moeten doen ? Opdoeken die handel ! Laat de gemeente maar zitten met een complex waarvan geen gebruik gemaakt wordt. Wij gaan ’s zondags wel met z’n allen naar de dierentuin.