Geen afscheid

Als geen ander weet ze dat afscheid nemen bij het leven hoort, maar toch, ze kan er maar niet aan wennen. Het liefst steekt ze haar hoofd in het zand en droomt dat het altijd zo zal blijven, of minimaal beter zal gaan worden. Ik noem haar stiekem een naïef blonT dromertje. Een dubbele handicap dus. Haar hele leven lang heeft ze geweigerd om afscheid te nemen van mensen, van dingen of een ander soort materie wat in haar leven verschijnt. Het begon al jong; ze heeft geen flauw idee wanneer ze voor het laatst gestoeprand heeft of wanneer ze voor het laatst met haar tol heeft gespeeld. Zelfs toen haar vriendinnetje overleed, weigerde ze om afscheid te gaan nemen. Het werd wat moeilijker toen haar vader overleed, haar vader, haar held, bij wie ze op zijn voeten mocht staan om te leren dansen; geheel gevoelloos keek ze hem aan de laatste keer en zei hem uit de grond van haar hartje dat hij zich niet zo moest aanstellen en dat onkruid niet verging. Haar vader glimlachte alleen maar.

Zo groeide zij op, mensen kwamen en gingen, zij maalde er niet om, want als je geen afscheid nam, dan gebeurde het toch ook niet? Ze trouwde, raakte in verwachting; hele verhalen had ze tegen het kindje in haar buik, want een kind kon niet bij je weg, een kind zou haar de zekerheid geven dat er altijd iemand was om van te houden, en, die van haar zou houden. Na 9 maanden sloeg het noodlot toe. De droom spatte als een zeepbel uit elkaar en weer weigerde ze om afscheid te nemen; wat er niet is geweest, kan je namelijk niet missen, moet ze gedacht hebben.

Zo werd zij ouder; ze vertelde tegen iedereen die het maar wilde horen, dat zij zich nog enkel wilde omringen met mensen die bij haar bleven. Mensen waar zij afscheid van zou kunnen nemen als haar tijd daar was. Een select groepje van mensen was dat, dat dan weer wel. Ze had haar kinderen om van te houden, een maatje om mee te lachen, een vriendje om mee te huilen, twee vriendinnen om haar gedachten mee te delen. Ze was gelukkig, dit was haar leven, dit waren haar pilaren, waar zij haar huisje op had gebouwd.

Nu zit ze op de bank, ik kijk haar aan en zie voor het eerst zolang ik haar ken enige scheuren in haar zorgvuldig opgebouwde muurtjes komen. Ze probeert met alles wat ze in zich heeft de scheuren te repareren en de muren te stutten, op de achtergrond hoor ik de radio, Borsato, Afscheid nemen bestaat niet.