Geen doen

Hij staarde naar het scherm. Daar moest een column verschijnen, maar die bleef uit. In plaats daarvan verscheen een cursiefje. In een column reageert hij zich af op een persoon of situatie. In een cursiefje vertelt hij een verhaaltje, beschrijft hij een gebeurtenis. Luchtig. Een cursiefje dus. Het dartelde op zijn scherm en wilde maar niet verdwijnen. Hoe hij ook zijn best deed, het bleef terugkomen. Hij kon schrappen en wissen wat hij wilde. Hij zette zelfs zijn pc even uit, maar zodra hij hem weer aanzette was het er weer. Het was zijn eigen leven beginnen te leiden. Hij had er niets meer over te vertellen. Het was zijn geesteskind, maar dat was alles. Het cursiefje deed wat het zelf wilde, los van zijn maker. Het had een eigen willetje. Het was verdomd eigenwijs en zette hem, zijn maker, voor schut. Wat hij ook deed, het cursiefje ontsnapte aan zijn wil, zijn toetsenbord, zijn scherm. Het was er gewoon. Hij had het maar te accepteren. Dat deed hij dan maar, want dit was geen doen.

Hoe kon het zo ver gekomen zijn? Hij pijnigde zijn hersens, maar kwam er niet achter. Intussen grijnsde het cursiefje vanaf het scherm naar hem. ‘Je hebt me gemaakt’, zei het vrolijk, ‘maar ik ben nu vrij van jouw bemoeienissen.’ Hij gaf zich gewonnen. Het was inmiddels twee uur in de ochtend en hij begreep dat hij de strijd verloren had. Wat hij ook probeerde, er kwam geen bars stukje.

Het gejuich van het cursiefje werkte aanstekelijk. Ach, wat gaf het ook: een luchtig stukje mag toch ook wel eens! Een breder wordende glimlach deed zijn snor krullen. Hij ontspande zijn schouders en rekte zich uit. Tevreden stuurde hij stukje naar de redactie, zette zijn computer uit en aaide de drie poezen. Die begrepen maar niet waarom hun onderhuurder nog zo laat op was.