Gelukszand

Het lijkt alsof mijn maatje Henk zich constant in een dorre woestijn bevindt, naarstig op zoek naar een koele oase. Elk zandkorreltje heeft hij uitgebreid bekeken, soms zelfs betast, om het vervolgens af te keuren. Kleur, geur of smaak, altijd mankeert er wel iets aan. Dorstig smacht hij naar verkoeling. Door de jaren heen heeft hij al menig heuveltje beklommen, maar die vochtige bron lijkt niet binnen zijn bereik te komen. Op momenten dat ik zijn verhalen niet meer aan kan horen, werp ik me op als zijn persoonlijke coach. Zittend op een zandheuveltje wijs ik dan in de verte: “Kijk, daar! Dat is wel iets voor jou.” Zuchtend komt Henk steeds onverrichter zaken terug. “Het was weer een ‘fata komklara.’ Zuchtend strompelen we naar het volgende heuveltje om uiteindelijk weer teleurgesteld te worden.

Tegen de tijd dat we weer huiswaarts willen keren zie ik ineens een glimlach doorbreken op Henk’s gezicht. Zijn blik volgend zie ik dat zijn oog op een vrolijk korreltje is gevallen. “Gewoon zand, joh! Er zal zeker iets mis mee zijn,” probeer ik hem te ontmoedigen. Zijn glimlach lijkt vastgeplakt op zijn gezicht, terwijl hij rustig naar het korreltje toeloopt. Ze blinkt hem vrolijk tegemoet. Natuurlijk heeft Henk niet door dat dit de weerkaatsing van het zonlicht is. Haar licht zal gedoofd zijn op het moment dat hij haar mee naar huis genomen heeft.

Eerst zal ze genieten van zijn stromend water, maar uiteindelijk zal haar vochtbehoefte bevredigd zijn en zal ze terugverlangen naar haar oude bestaan. Henk is niet onder de indruk van mijn argumenten. “Ze is geen oase, ze is mijn zee, mijn oceaan. Nu ik Sandy heb is mijn droogte voorgoed verleden tijd.” Knipogend vervolgt hij: “Die van haar trouwens ook.” Sandy en hij laten mij in de verstikkende hitte achter om elkaar wat beter te leren kennen.

Thuisgekomen wacht ik tevergeefs op Henk’s relaas. Wekenlang hoor ik niets van hem. Uiteindelijk besluit ik hem op te zoeken. De woestijn lijkt onvindbaar. Op de plaats waar ik dacht hem aan te treffen staan nu vrolijke zonnebloemen. Ik worstel me er doorheen. Midden in de bloemenzee staat Henk te stralen. Zijn vocht heeft ook Sandy doen opbloeien. Ik begrijp er niets van. “Wat is er gebeurd?” vraag ik hem.

“Sandy was geen zandkorrel, Arta. Ze is het ontkiemde zaadje van mijn geluk.”