Genaaid door de bank

Tja, genaaid door de bank. Maar wie is er dan precies genaaid? En door welke bank? Dat is de vraag waar het allemaal om draait, in het DSB-drama. Dirk Scheringa blijft maar hardnekkig beweren dat hij degene is, die is genaaid. Omdat De Nederlandsche bank liet uitlekken dat de noodregeling was aangevraagd. Want dat had geheim moeten blijven, vond Dirk. Wat een flauwekul. De noodregeling wordt door De Nederlandsche Bank aangevraagd als een bank allang in grote problemen verkeert. Het is dus je reinste flauwekul om te veronderstellen dat het aanvragen van de noodregeling (wat bij de rechtbank moet gebeuren, dus er wordt echt serieus door een onafhankelijke instantie gekeken of die aanvraag terecht is) geheim moet blijven. Het geld dat de klanten naar de desbetreffende bank hebben gebracht, loopt gevaar. Zelfs als je inleg onder het garantiestelsel valt, moet je maanden wachten op je poen. Dus klanten behoren te mogen weten dat hun bank in zulk zwaar weer verkeert dat de toezichthouder de noodmaatregelen aanvraagt. Daar is niets geks aan. Consumenten mogen het ook weten als er stukjes glas in de Unox-erwtensoep zitten, of tolueen in de handdoeken van de Hema. Dus mogen ze het ook weten, als hun spaarcentjes gevaar lopen.

Scheringa verwijt De Nederlandsche Bank dat ook mensen buiten het Westeinde op de hoogte waren van het aanvragen van de noodregeling. Ook al kletskoek. Immers, de andere banken in Nederland moeten geld bijpassen als die noodregeling wordt toegekend. Het is dus niet meer dan logisch dat ze worden ingelicht.

Nee, Scheringa is in ieder geval niet genaaid. Hij heeft zélf zijn bank te gronde gericht, en al ruim voordat De Nederlandsche Bank de noodregeling aanvroeg. Eerst door een heel kwalijk verdienmodel te hanteren, dat is gebaseerd op misleiding van argeloze klanten, vervolgens heeft hij enorme bedragen aan de bank onttrokken voor bespottelijk dure hobby’s zoals het oplappen van een zieltogende voetbalclub en het bouwen van een overbodig museum op een voor toeristen en bezoekers extreem onaantrekkelijke locatie. En commissarissen die vraagtekens plaatsten bij de financiële gang van zaken werden zonder pardon de laan uitgestuurd. Dus Scheringa heeft zélf zijn eigen bank verwoest. Echt. Daar had hij Nout Wellink en De Nederlandse Bank helemaal niet voor nodig.

Wat gaf dan wellicht het beslissende duwtje? Het intrekken van 100 miljoen noodkrediet door Wellink? Tja… Wellink vond terecht dat het zo niet verder kon met DSB, en dat er hard moest worden ingegrepen. De noodregeling dus. Maar de rechter wees zijn verzoek af. Want er was nog genoeg geld bij DBS in kas. Maar Wellink wist heel goed, dat iedere euro die nog in DSB zou worden gestopt zonder dat de noodregeling van kracht was, zou verdwijnen in een bodemloze put. Dus deed Wellink het enig juiste. Intrekken van het noodkrediet van 100 miljoen, en opnieuw naar de rechter. Dit keer met succes. Daarmee kwam een einde aan het bewind van Scheringa. Een bewind dat niet alleen desastreus was voor zijn spaarders en leners, maar ook voor de collega-banken die uiteindelijk voor de schade moesten opdraaien, en voor de Nederlandse economie.

Maar goed, Scheringa wil nu de topfunctionarissen bij De Nederlandsche Bank persoonlijk aansprakelijk stellen voor de ondergang van DSB. Je zal toch rechter zijn… Moet je proberen, de zaak van Scheringa tegen Wellink en de zijnen zonder de hele tijd in lachen uit te barsten af te handelen. Ondoenlijk, als je het mij vraagt.

Maar het wordt voor Scheringa de hoogste tijd voor een koekje van eigen deeg. Nadat hij al eerder Pieter Lakeman persoonlijk aansprakelijk wilde stellen, maakt hij de kwestie nu opnieuw persoonlijk. Hoog tijd, dat die bal eens wordt teruggekaatst. Immers, de mensen die het faillissement van DBS moeten afwikkelen, komen er steeds opnieuw achter dat DSB onder verantwoordelijkheid van Scheringa en zijn commissarissen schromelijk tekort is geschoten in de behandeling van de klanten. Dat levert nog een extra schadepost van zo’n 100 miljoen op, hebben de curatoren becijferd. Hoog tijd om Scheringa, Zalm en al die andere grapjassen maar eens persoonlijk aansprakelijk te stellen. Als Scheringa vindt dat mensen persoonlijk moeten boeten, dan kan ‘ie het krijgen ook!

Die Scheringa. Heeft het slecht. Want de mensen houden niet meer van hem, en van zijn drie enorme villa’s moet hij er helaas eentje verkopen. We leven hier erg met hem mee. Gelukkig kan hij nog wat bijklussen voor een zakcentje. Hij geeft lezingen op seminars. Ik ben erg benieuwd naar de onderwerpen, trouwens. “Hoe licht ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk mensen op”? “Intimidatie voor gevorderden”? “Kleine lettertjes zijn onzichtbaar”? “Hakkelen in het openbaar” “Koppelverkoop anno nu”? Ik persoonlijk wil nog niet dood gevonden worden in een conferentiezaal waar de heer Scheringa optreedt.

Een lezing van Scheringa over zakendoen is net zoiets als een verhaal van de heer Ahmedjinedad over “De Wereldvrede”, Harry Mens over “Deugdelijke journalistiek” of Doktor Oetker over “Moderne geneeskunde”…