Generatiedingetjes

Er moet een nieuwe school komen. Het oude gebouw was vervallen, is inmiddels al gesloopt en de planning van de nieuwbouw heeft wat vertraging opgelopen. Om precies te zijn een jaar of drie. Want er waren twee scholen in de wijk. De andere school kreeg eerst een nieuw gebouw, ergens anders in de wijk en dat gebouw was niet op tijd af. Toen de andere school verhuisde, is er alvast begonnen met de sloop. Ondertussen zijn de kinderen ondergebracht op twee locaties, waarvan eentje het vervallen gebouw is van de andere school. Het gebouw is eigenlijk te oud en de lokalen te klein. Maar het was maar voor even.

Er kwam een ontwerp en een bijeenkomst voor buurtbewoners om ze te betrekken bij de planvorming rondom de nieuwe school. De opkomst was laag en de gemiddelde leeftijd hoog. Er waren veel vragen en er was weerstand. Er werden een aantal adviesgroepen samengesteld. Een adviesgroep vanuit de buurtbewoners, een adviesgroep vanuit de school, een adviesgroep voor de infrastructuur rondom de nieuwbouw, een adviesgroep voor het behoud van buurtgroen en een adviesgroep voor de inrichting van het toekomstige schoolplein. Bij elke adviesgroep zouden afgevaardigden van de gemeente en de school aanschuiven en alle uitkomsten zouden tussen adviesgroepen besproken worden. Er lag dus een plan. Maar het plan kon niet volledig worden uitgewerkt. Het ontwerp was uiteindelijk wel af, maar de aannemer ging failliet. Dus kwam er een nieuw plan, een nieuw ontwerp en een nieuwe bijeenkomst.

Het nieuwe ontwerp wordt gepresenteerd. Een driedimensionale animatie van de wijzigingen en uitleg over de voortgang van de zoektocht naar een nieuwe aannemer. De opkomst is iets hoger, de leeftijd gelijk. Het ontwerp is prachtig en de inrichting rondom rijk aan kleur en groen. Het wachten lijkt de moeite waard te zijn geweest. Maar dan komen de vragen “Hoeveel kinderen zitten er straks op die school? Zijn dat er meer dan nu?”, “Hoeveel parkeerplekken komen er nu precies bij? Want ik ben al twee jaar met de gemeente in de weer om twee extra parkeerplekken op mijn pleintje te krijgen”, “Kijkt dat raam daar nu uit op mijn voortuin?”, “Staat die speelgoedberging voor de kleuters niet te dicht bij mijn achtertuin?”, “Hoe hoog wordt dat hek rondom het kinderdagverblijf?”, “Kan er geen overdekte fietsenstalling komen? Volgens mij is die stalling trouwens groter dan noodzakelijk”, “Mag er een extra berm tussen de school en mijn huis?”, “Ik heb liever niet dat er bankjes op het schoolplein komen, want daar gaat de jeugd dan ’s avonds op zitten”, “Kan er een dempende onderlaag op het plein aangebracht worden, zodat ik niet zoveel last heb van het geluid van stuiterende ballen?”, “Ik woon straks vlakbij het kinderdagverblijf. Als het raam open staat, hoor ik de hele dag baby’s huilen”.

Niemand vraagt naar het welzijn van de kinderen. Niemand vraagt of de tijdelijke locatie wel voldoet en hoe het is om zoveel geduld te moeten opbrengen. Nee, het draait om de overlast die de kinderen mogelijk kunnen veroorzaken en om die twee extra parkeerplekjes. Dat is de generatie die verwacht dat de generatie van de toekomst ze onvoorwaardelijk met respect zal behandelen.