Raura was het vriendinnetje van mijn neefje. Raura was een meisje van vier. Haar ouders waren gescheiden. Ze was een meisje dat alles had. Raura vroeg en Raura kreeg. Een Ipod, een gameboy, tv op haar kamer, spelcomputer, dvdspeler… Raura had het allemaal. Neefje hield niet op met praten over Raura. Neefje hield ook niet op met vragen om vergelijkbare speeltjes. Hij wilde wat Raura had. Samen delen dat kenden neefje en Raura niet. Dat zou waarschijnlijk ten koste gaan van hun relatie. De wens en de vervulling. Metaal en magneet. De aantrekkingskracht van Raura. Raura leek te weten hoe het werkt. Raura wist wat men van haar wilde en maakte er, vier jaar was ze, handig gebruik van. Zo zag het er in ieder geval van een afstandje uit. Raura lokte en verleidde. De ouders konden een vraag van Raura niet weerstaan. Was ze bij haar vader dan kwam ze met een tas vol nieuws terug. Voor de dagen bij haar moeder gold hetzelfde. Raura een step met versnellingen, Raura een fiets met nog meer versnellingen, Raura een boot. Raura alles.
Raura is al een tijdje uit het zicht verdwenen. Met neefje gaat het wel weer. Raura is verhuisd. Raura had een andere omgeving nodig was het verhaal. Raura vertrok. Op weg naar nieuwe afleiding. Ze is nog vaak verhuisd schijnt het. Van vader naar moeder en vice versa. Ook naar het buitenland en vervolgens weer terug.
Raura vroeg en Raura kreeg. Raura had alles. Als je alles hebt dan ga je rare dingen doen. Als er niemand ooit eens “nee” tegen je zegt dan ga je nog meer rare dingen doen. Als je dan ook nog in een land woont waar iedere puberale provocatie leidt tot het mobiliseren van een cohort opvoedingsdeskundigen dan heb je het voor elkaar. Dan heb je een pubertijd om met trots op terug te kijken. Raura dus. Raura had voor de grap wilde plannen bedacht. Haar vader dacht dat ze het serieus meende en vond het goed. Hij vond het altijd goed. Dus verzon Raura nog wildere plannen. Ook dat vond haar vader goed. Op enig moment werden de plannen van Raura zo wild dat de rechter er aan te pas moest komen. De rechter moest oordelen over Raura haar wilde plannen en over de vader van Raura. Hij vond Raura’s vader geen slechte vader. De rechter vond dat je geen slechte ouder bent als je meegaat in de ambitie van je kind. Ook niet als dat kind dertien is en ergens op de Atlantische oceaan in eenzaamheid geconfronteerd gaat worden met haar eerste ongesteldheid. De rechter had begrip. Hij heeft waarschijnlijk ook een Rauraatje thuis.
Toen neefje zijn gehoor en spraak verbeterden begrepen ook wij dat Raura geen Raura heette. Raura heette gewoon Laura. Neefje heeft zijn uitspraak de laatste jaren aangepast. Behalve wanneer het over Laura haar vader gaat. Die bleef neefje consequent een slappe rur noemen. Een enorme slappe rur. Neefje mag niet vloeken namelijk. Hij kent de consequenties.
11 reacties
Anne · 5 september 2009 op 09:32
Fantastisch geschreven weer Frank. Maar zou je nog een tipje van die sluier op willen lichten? Wat is er nou gebeurd met Laura?
Saya_Surya · 5 september 2009 op 09:34
Leuk! Goed geschreven, blijft tot het eind toe boeien. Natuurlijk denk je bij de eerste regel ‘hm, raura dat zal wel laura zijn’, maar dat het om díe laura gaat had ik pas in de laatste alinea in de smiezen.
En die laatste zin….ge-wel-dig! :hammer:
Anne · 5 september 2009 op 09:45
Aha, door reactie nummer twee snap ik dus pas waarom ik het niet snap. Actualteit. Dat krijg je zonder Nederlands nieuws. Ik ga even goog/chelen.
edit: ennnn…begrepen. Denk dat je gelijk hebt door de toestemming voor haar wilde plannen in het licht te zien van haar verwendheid.
RobertH · 5 september 2009 op 12:58
Van de andere kant, wel erg vaak Raura/Laura (39 x in 499 woorden) in een column ;-).
Je kunt je ook afvragen waar wij ons met z’n alle druk om maken. We leven toch in een vrije wereld? Moet de rechter dan over zoiets een uitspraak doen? Als de ouders het goed vinden: laat gaan. Waarom moeten we elk gevaar in het leven zien te voorkomen? En waarom vinden wij dat we andere tegen henzelf mogen beschermen?
Eigenlijk zou je je al kunnen afvragen wat er mis is aan verwendheid. Toch beter verwend dan verwaarloosd? Of is dat hetzelfde?
Kortom: goede column, vooral goed onderwerp.
Anne · 5 september 2009 op 13:43
Joh, Robert, is het of of dan?
Ik wist niks van dit nieuws tot ik deze column las. Dat er überhaupt een discussie gaande is over de vraag of een meisje van dertien alleen de wereld over mag, schokt mij enorm. Dat ouders zo’n kind zouden laten gaan, ongelofelijk, en vooral een teken lijkt mij van hun (westerse) gekte.
Ik ben er echt wel voor dat adolescenten door te reizen en vrijheid en zijn beperkingen te leren kennen veel levenservaring kunnen opdoen. Hun intuïtie kunnen scherpen. Zichzelf leren kennen. Allemaal heel erg waardevol en zinnig, zonder enige twijfel. Maar dit verhaal, deze discussie, over dit meisje Laura staat volgens mij niet los van haar verleden, van de wijze waarop ze is opgevoed, van de mate waarin ze verwend is, waardoor je dat wilde plan dan ook lijkt mij, in dat licht dient te zien. Het is geen jonge volwassene die na rijp innerlijk beraad, in een zekere afzondering tot een idee is gekomen, daar geloof ik niks van. Dat ze goed kan zeilen geloof ik zeker, dat ze een doorzetter is zal ook best. Maar de vraag is waarom iemand op zo’n idee komt.
Kortom, ik denk dat Frank de spijker op de kop heeft geslagen.
arta · 5 september 2009 op 13:58
Ik moest ook even googlen op Laura…
Vond het eigenlijk zonder de nieuwsfeiten te kennen al gewoon een goed verhaal, heeft iedereen nl niet een Rauraatje (idd erg vaak genoemd in de tekst) in zijn/haar omgeving?
🙂
SIMBA · 5 september 2009 op 14:15
Er zijn vele Laura’s in deze wereld (naam en geslacht kan verschillen 😀 ) Het lijkt wel of het steeds gekker, extremer en uitzonderlijker moet. Ik vind dit heel goed beschreven.
Dees · 5 september 2009 op 14:23
Het is goed geschreven, alleen vraag ik me wel af of de door jou beschreven Laura overeenkomt met de echte Laura. Verwende kinderen zijn niet zo vasthoudend in hun wilde plannen, het blijft dan vaak bij provoceren. Laura heeft al b gezegd door in haar up naar Engeland te zeilen en nog steeds meer te willen. Ik ben blij dat het niet mijn dochter is, want ik zou me gruwelijke zorgen maken. Maar ik vind dus wel dat ze het recht heeft en in die zin hoop ik dat het haar gaat lukken. Dromen is mooi, je droom uitvoeren idem. Ook als je jong bent.
Al zal niemand die haar nu verder onder toezicht beoordeelt de verantwoordelijkheid aandurven haar te laten gaan. Want als er dan iets gebeurt, valt de wereld over de jazegger heen.
klapdoos · 5 september 2009 op 18:13
Ik had bijna direct door dat je het over dat verwende meisje had, die gewoon haar zin door wil drijven en gewoon vanuit de rechtbank naar buiten loopt en tegen de wachtende pers zegt”Wat er ook uitkomt, ik ga toch!’Met andere woorden, wat de uitspraak ook van de rechter is, zij en haar ouders hebben gewoon maling aan de heersende leerplicht die iedere ouder met kinderen verplicht
is te volgen anders komt er een fikse boete aan. Maling, nu krijgt madam toch nog twee maanden van jeugdzorg om te bepalen of zij psychisch zo een reis aan kan in haar eentje. Dus wie zijn wij om de rechter ongelijk te geven? Die vrouw heeft waarschijnlijk vroeger ook zulke ouders gehad, maar normaal is anders. Als je met 13 jaar twee leerplichtjaren op zee wil doorbrengen wil ik wel eens weten wie het roer overneemt tijdens de les met een fikse storm. De Heer misschien??Te zot voor woorden dat hier nog twee maanden manuren aan besteeds worden, gewoon naar school met die erwt. Ze heeft nog een heel leven voor zich om te bewijzen dat zij kan zeilen, wat een gedoe zeg. Moet jij eens kijken wat er gebeurt als jij je kind niet naaar school doet, geheid dat er een leerplcihtambtenaar voor de deur staat en ga zo maar even door.
Groet van leny
RobertH · 5 september 2009 op 20:11
In IJsland hebben ze wandelpaden naast gloeiendhete geisers. Er staat nergens wat je wel en niet mag, ook geen hekken. Alleen een bordje [i]”Danger: water is hot, use common sense”[/i]. En dat zouden Laura en haar ouders ook moeten doen.
Tienermoeders zijn ook niet echt verantwoordelijk bezig maar de wet verplicht geen abortus. Nu weet ik wel dat je dit soort dingen niet met elkaar kunt vergelijken maar ik ben een groot voorstander van vrijheid zolang dat niet ten koste gaat van andere. En je weet maar nooit: Mozart was op z’n 13e ook al concertmeester.
Neuskleuter · 5 september 2009 op 23:52
Ik weet niet of het zozeer door de verwendheid komt. Het lijkt me eerder een talent, wat met een enorme wil en ambitie van de ouders is aangewakkerd.
De column vind ik wel grappig geschreven, vanuit de korte zinnen en denkwijze van neefje. Die uitsmijter vind ik hilarisch.