Het is voor veel mensen moeilijk hun gevoel te uitten. Ieder persoon heeft daar ook verschillende methodes voor.
De een huilt dagen lang en wil alleen zijn, terwijl de ander ineens gaat leven en zo probeert alles te vergeten. Het is en blijft een moeilijk iets. Hoe ga je met gevoel om? Je hebt een relatie gehad, maar het gevoel is niet wederzijds.
Een dierbare in je directe kring komt te overlijden, of een goede vriend liegt over een onderwerp wat belangrijk voor je is.
Het zijn een aantal voorbeelden, die te vaak voorkomen binnen de maatschappij.

Neem het voorbeeld van een verbroken relatie.
Je weet dat het beter is dat het voorbij is en je begrijpt het gevoel van de andere persoon in die situatie, maar hoe zit het met jouw gevoel?
Juist de andere partij zegt het te begrijpen, maar voelt niet de pijn die het met zich meebrengt.

Je vertrouwd de ander en hebt denkt dat jij de juiste persoon hebt gevonden, tot het moment dat de woorden komen, de woorden waar je bang voor bent ze te horen, het is uit.

Eerst is er het onbegrip en je probeert boos te worden, je hebt op dat moment gemengde gevoelens en kan ze niet plaatsen, tot de volgende dag.
Ineens komt de klap aan en je probeert het te verwerken. Zomaar om niets komen die tranen en voel je jezelf zo alleen.

Een gevoel van machteloosheid en de pijn in je hart.
Je kunt niet meer eten en niet meer denken, het lijkt of alles geen zin meer heeft.
Geen concentratie meer voor de dingen die je moet doen, en een leegte in je hele lijf.

Kom je hier nog over heen? Natuurlijk gaat dat lukken, het heeft alleen de tijd nodig.
De tijd om je gevoel weer op een rij te zetten en van daaruit weer een nieuw begin te creëren.

Dat moment heb ik bereikt, maar het valt tegen. Gewoon even de knop omzetten en weer doorgaan. Hopende dat de pijn weggaat.
De pijn gaat weg, dat weet ik zeker. Mijn gevoel wordt beter en je komt er weer sterker uit als dat je voor de tijd was.

Maar waar is het voor nodig? Waarom moet je dat voelen? Ligt het aan mij, voel ik dit alleen of heeft ieder persoon daar last van?
Dat is de vraag, en ik denk dat ieder voor zich daar een antwoord op heeft, en zijn eigen invulling.

Het enige wat ik daarop kan zeggen is: succes met je gevoel en probeer er het beste uit te halen, hoe je het ook verwerkt.

Categorieën: Liefde

14 reacties

Kees Schilder · 28 april 2005 op 12:13

[quote]Waarom moet je dat voelen? Ligt het aan mij, voel ik dit alleen of heeft ieder persoon daar last van?[/quote]
Ik denk iedereen.

[quote], of een goede vriend liegt over een onderwerp wat belangrijk voor je is.[/quote]
Goede vriend en liegen..daar ligt een tegenstrijdigheid in.
Sterkte…je hebt het mooi omschreven

champagne · 28 april 2005 op 12:55

[quote]Waarom moet je dat voelen?[/quote]

Je voelt ook de gelukzalige momenten wanneer je net verliefd bent en dat is heerlijk, toch?

Geen liefde zonder pijn is mijn idee…
Als je nooit meer echt iets wilt voelen, geen hoogte-of dieptepunten, dan moet je jezelf voor alles afsluiten. Zonde toch?

Maar inderdaad, liefdesverdriet is erg pijnlijk!!
Sterkte ermee!

Wright · 28 april 2005 op 16:48

Ja, Champagne weet het weer mooi te zeggen.;-)
Juist tegenslagen, pijn en verdriet zijn de leermomenten van het leven.
Sterkte ermee!

Ma3anne · 28 april 2005 op 16:55

Alle dooddoeners als: ‘het slijt wel’ en zo heb je kennelijk al vaker gehoord en probeer je je eigen te maken. Die dingen zijn ook wel waar, maar omgaan met de accute pijn is een ander verhaal en dat valt om de drommel niet mee, als je dit soort dingen nog moet ontdekken en aan het begin van het leven staat.
Van je af schrijven kan helpen en dat heb je al gedaan. Gewoon mee doorgaan, want je schrijft niet onaardig.
Je schrijft over dingen die elk mens kent en waar we allemaal op zijn tijd mee worstelen. En naarmate je ouder wordt, word je er steeds handiger in als je het goed doet. Loutering heet dat. Maar loutering groeit met de jaren door vallen en opstaan.

Je klinkt in elk geval dapper. dat gaat best allemaal goedkomen met jou.

Raindog · 28 april 2005 op 17:05

Ik vind het niet een supercolumn. Maar, wat maakt dat uit als het werkt? Het is een vorm van rouwverwerking he? Wijlen Elisabeth Kubler-Ross vond daar het volgende van:

fase 1: ontkenning,
fase 2: woede,
fase 3: onderhandelen,
fase 4: heroriëntatie en
fase 5: acceptatie of aanvaarding.

Iets soortgelijks meende ik in je column te ontwaren. Je weet dus nu waar het naar toe gaat. Moet toch een leuk vooruitzicht zijn hoewel je er in het heetst van de strijd natuurlijk geen flikker aan hebt. Tijd om deze reactie maar eens af te ronden dacht ik zo….

WritersBlocq · 28 april 2005 op 17:20

Hoi Hanneke,
[quote]succes met je gevoel en probeer er het beste uit te halen, hoe je het ook verwerkt.[/quote]
áls je het maar verwerkt! En dat gaat je lukken. Mijn ervaring is: verwachten dat de pijn nooit over zal gaan, dat ik nooit meer zo happy zal zijn, en gauw is het tegendeel weer bewezen. Er doorheen gaan, ratio- en emotioneel.
Hier en daar heb je wat rommelig geschreven, misschien is het handig om je tekst hardop voor te lezen. Je hebt wel inhoud, dus kijk ik uit naar wat je nog meer gaat schrijven. Groetje, Pauline.

Dees · 28 april 2005 op 17:36

Je schrijft de column alsof je het niet echt aan durft te kijken. Wat Raindog schrijft over de fases van rouw, daar schijnt toch wel veel waarheid in te zitten, alleen gaan die fases niet voor iedereen chronologisch en stap voor stap.. De warboel van fases, zeg maar.

Tip voor een volgende column: vergroot een klein stukje van, ipv iets groots te analyseren en veralgemeniseren. Je hoeft niet alles te benoemen, om alles te zeggen, toch?

KingArthur · 28 april 2005 op 21:01

Hoi Hanneke,
Zoals Raindog zegt een supercolumn is het niet. Toch verdien je een pluim. Gevoel is makkelijk te maskeren in een rookgordijn van hilariteit waardoor je in een oppervlakkige omgeving makkelijk aardig gevonden kan worden. Maar wordt je er zelf beter van? Het klinkt egoistisch maar uiteindelijk kom jijzelf altijd op de eerste plaats. Verloochen je eigen gevoelens daarom niet en toon je werkelijke ik.

En dat is wat je hier doet! Zou in zijn algemeenheid ook veel vaker mogen gebeuren, is mijn mening in deze. Het vervelende is dat gevoel zo lastig onder woorden te brengen is waardoor het ook snel verkeerd begrepen kan worden. Emotie is nu eenmaal geen logica. Het oprecht verwoorden hiervan kan daarom ook alleen maar met bloed, zweet en vooral veel tranen. Dit zijn overigens niet alleen tranen van verdriet maar juist ook van geluk. Wat zou ik graag hier een boek vol over willen schrijven, ik ben enkel nog op zoek naar de juiste woorden.

Tot slot een zelfde dooddoener als Ma3. Het is vervelend maar je moet het zelf een juiste plek geven daar kan iemand anders maar in zeer beperkte mate bij helpen. Dus sterkte hiermee. Voor mij i.i.g. was deze tekst een aangename verrassing.

sally · 28 april 2005 op 21:24

Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die geen liefdesverdriet kennen.
Ik ken wel iemand die zegt nog nooit echt verliefd te zijn geweest.(op leeftijd)
Lijkt me ook erg. Maar kent ook geen liefdesverdriet natuurlijk.
Erg pijnlijk, maar wel overheen te komen.
De volgende liefde is vaak intenser omdat je geleerd hebt je niet te snel met hart en ziel te geven.
sterkte!
liefs Sally

Mosje · 28 april 2005 op 21:54

[quote]Het enige wat ik daarop kan zeggen is: succes met je gevoel [/quote]Dank je wel.
En ach, als ik deze site zo eens lees denk ik: als je haar maar goed zit.
😉

Mup · 28 april 2005 op 22:10

[quote]De tijd om je gevoel weer op een rij te zetten [/quote]

zonder dat je je verstand de overhand geeft.

Moedig dat je dit zo persoonlijke stuk ingezonden hebt.

Groet Mup.

champagne · 28 april 2005 op 22:56

Ik heb één keer écht een gebroken hart gehad en het kostte me een jaar om eroverheen te komen. Het voelde alsof ik een gat in mijn hart had, elke minuut van de dag, dacht ik aan hem, aan ons, aan wat geweest was en ik verloren had. Tot daar ineens een dag aanbrak waarop ik me realiseerde dat ik al zeker een uur niet meer aan hem gedacht had! Dat was schrikken! Dat uur werd vervolgens een paar uren, dagen, maanden en nu denk ik er nog zelden aan. En wanneer ik er wel aan terugdenk, zijn de scherpe kantjes eraf en heb ik de goede momenten onthouden. Voor wat het waard is….
😉

melady · 29 april 2005 op 01:46

Een soort Jan van Veen gedicht (candelight) maar dan niet in dichtvorm.

Wat me een beetje stoort is het schrijven in de derde persoon. Pas in de 8ste alinea komt het echte ik en daarna weer de derde persoon.Zo lijkt het geen persoonlijk verhaal maar een stelling.

Louise · 29 april 2005 op 07:06

Tja Hanneke, alles is gezegd hierboven. In ieder geval heel veel sterkte!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder