Op den duur worden de meeste dingen gewoon. Zelfs waardering wordt op den duur gewoon. De meeste dingen zijn gewoon tot dat ze er niet meer zijn. Water blijkt pas waarde te hebben als je het niet meer hebt . Of een relatie die voorbij is, en waar je daarna alleen maar mooie herinneringen aan hebt. En door die herinneringen wordt het gemis alleen maar groter. Een tijdje terug heb ik de film Cast away gezien, waarin Tom Hanks de hoofdrol speelt. Door een vliegtuig ongeluk belandt hij op een onbewoond eiland. Je ziet hem twee dagen zijn best doen om een vuurtje te stoken. En daarnaast heeft hij dringend een mes en schoenen nodig. Boven al heeft hij gezelschap nodig. Dat laatste creëert hij door een op een bal een gezicht te tekenen. Menselijke behoeften kunnen we pas onderkennen wanneer bepaalde dingen er niet meer zijn. Het is, denk ik wel logisch en menselijk. Ik zie mezelf ook niet elke dag een gat in de lucht springen omdat ik water heb. In het begin waardeer je de dingen veel meer dan later. Als de gewenning er eenmaal is gaat de waardering langzaam weg.

Ik vroeg aan mijn moeder: “Waarom zijn de dingen nooit net zo mooi als in het begin?”. Ze zei: “Dingen veranderen niet, alles blijft even mooi, maar jij zelf verandert”. “Jij bent degene die ervoor zorgt dat gewoontes ontstaan”. Maar hoe zorg je ervoor dat dingen nooit een gewoonte worden? Door af en toe afstand te nemen? Ik denk eigenlijk niet dat afstand nemen de waardering bevordert. Want hoe neem je afstand? Je moet juist de dosering veranderen, niet alles meteen innemen. Het is net als eten, als je een maaltijd snel naar binnen propt proef je de ingrediënten niet. Wij mensen willen graag snel en veel tot ons nemen, maar het is een kunst om dat soort behoeften in banen te leiden.

Het ergste vind ik als je door gewenning en gewoonte een persoon niet meer waardeert. Ik heb mezelf verplicht om eeuwige waardering te hebben voor de dierbaren om mij heen. Maar de eeuwige waardering en eeuwige liefde is lang niet altijd haalbaar. Mijn vader zegt altijd dat ik teveel nadenk, het leven is te kort om te lang na te denken. Toch zetten dit soort films mij aan het denken. Uiteindelijk is het een feit dat alles een gewoonte word. Maar ik zal zorgen dat ik niet alles meteen inneem. Ik ga doseren.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Mosje · 12 januari 2009 op 16:13

Als ik ooit op een onbewoond eiland terechtkom, dan toch hopelijk wel met jou. En die Hanks kan me dan gestolen worden.
😀

Kotsveulen · 12 januari 2009 op 18:15

Goede en waarheidsgetrouwe column!
Ik denk ook dat het ware plezier zit in afgemeten met dingen omgaan zodat het leuk is, maar niet tegen het hedonistische aanzit. Je hebt er niks aan en het maakt het minder snel leuk. Dat wil niet zeggen dat het Spartaans hoeft te worden. 🙂

Bedankt voor de filmtip, trouwens! De film ken ik niet maar Tom Hanks kan ik altijd wel waarderen. Die ga ik zéker kijken.

Prlwytskovsky · 13 januari 2009 op 10:42

Je verplicht je zelf om eeuwige waardering te hebben voor je dierbaren?
Dat zit toch zo strak als een harnas, joh?
Is het niet beter om voor het spontane te gaan? 😉 En voor andere invalshoeken?

Mien · 14 januari 2009 op 07:50

Waardering is een vorm van liefde.
Liefde is een werkwoord.
De macht der gewoonte staat daar loodrecht op.
Ik ga altijd voor een flinke dosis waardering en liefde. Dat is hard labour, maar wel leuk.

Mooie column Isis.

Mien

Ma3anne · 14 januari 2009 op 08:31

Niets mis mee, als je hier op jonge leeftijd al over nadenkt. Vreemde uitspraak van je vader.
Dan vind ik je moeder een stuk wijzer (sorry, pa van Isis 😀 ).

Ga vooral door met denken en schrijven. Goede column!

KawaSutra · 16 januari 2009 op 00:32

Prima column, goed geschreven. Teveel nadenken is altijd nog beter dan je verstand niet gebruiken. En ik vind jouw stelling zeker iets om over na te denken.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder