Girlpower

De deurbel. De buurvrouw staat voor de deur. Zij is een verwoed tuinvrouw die van elke verwaarloosde tuin een plaatje maakt.
“Vind je het goed dat ik binnenkort een paar struiken bij je snoei?”vraagt ze.
Ze weet uit eerdere gesprekken dat manlief Gert en ik niet van tuinieren houden.
Onze tuinen, we hebben er twee, zijn niet best onderhouden. Met enig gevoel van schaamte zeg ik, “Ga je gang.”
Enkele weken later, wij zijn er niet op voorbereid, zie ik haar met tuingereedschap
onze voortuin instappen.
Woest gaat ze tekeer. Wij zien haar snoeien, schoffelen en op vol vermogen struiken ontwortelen. Wat een kracht heeft die vrouw. Want het valt niet mee om met een schop de diepliggende wortels uit te graven. En wat goed ook, want die struiken waren de doornen in onze ogen.
“Oh nee, nu moet ik haar wel helpen,”kreunt Gert. Hij heeft direct spijt dat hij een vrije dag heeft genomen.
Moeizaam staat hij op. Ik zie hem gelaten zijn oude bergschoenen aantrekken.
“Schat! Je kunt net doen of je er niet bent,”roep ik hem achterna.
Tevergeefs, want hij reageert niet. Inmiddels heeft hij de voordeur al open getrokken.
Maar dan ineens, vol energie, lacht hij naar de buurvrouw. Samen zie ik ze met de schoppen bezig. Ik word er al moe van als ik er naar kijk. .
Wat moet ik doen, denk ik. Natuurlijk kan ik mij beroepen op, “Ach en wee, ik heb een pijntje daar, maar vooral ook hier.” Daarbij wijzend op allerlei lichaamsdelen.
Ik voel me ontzettend schuldig. Ondanks mijn schuldgevoel, blijf ik achter de computer zitten. Een mens moet scheppen niet waar. Zij doen het buiten en ik achter de computer.
Zo scheppen we met zijn drieën een eindje door.
Na enige tijd durf ik de voordeur te openen. Voorzichtig kijk ik naar buiten. Ik zie dat de flinke schaduwrijke voortuin veranderd is in een kale vlakte.
“Wat is hier gebeurd?”Ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Waar is mijn rommelige, romantische tuin gebleven?
Onze voortuin en de aangrenzende voortuin van de buurvrouw lijken wel één tuin. Geen struiken meer die de erf grens aangeven.
Gelukkig hebben we de vijver nog, denk ik. Ik kijk naar het met liefde gegraven vijvertje van Gert. Een modderplas, omringd door stoeptegels. Hier en daar een oude bloempot. En mijn trots: twee grijze stenen kikkers. Al een eeuwigheid is er niets meer aan de vijver gedaan. Dan zie ik tot mijn schrik dat zij de stoeptegels één voor
één weghaalt.
“Wat ga je met onze vijver doen?”vraag ik vertwijfeld.
“Die gaat er uit!”zegt de buurvrouw resoluut. Niet van plan om zich van haar plannen af te laten leiden.
“Ja maar, die vijver vind ik juist zo leuk,”protesteer ik.
“Die gaat er uit. Want dat is alleen maar bagger!”zegt ze.
Ik ga er niet tegen in en besluit haar te helpen.
Als alle stenen weggehaald zijn, begint ze aan het zwarte vijverzijl te trekken.
Weer valt mij haar kracht op. Wat een power!
Een dikke slijmerige modderstroom loopt alle kanten van de tuin op.
En dan die stank! Ik besluit het op een afstandje te bekijken.
“En toch vond ik de vijver leuk!”probeer ik nog.
“Er komt een nieuwe vijver voor terug!”zegt ze.
Ik zucht opgelucht. Onder haar vaardige handen verschijnt er vast iets goeds.
Hebben wij straks ook een tuin om over op te scheppen.
Ik krijg een visioen over designtuinen die tot voor kort onbereikbaar leken.
Kleurige bloemen en planten harmonisch gerangschikt tussen prachtige houten vlonders. Ik zie ons al ontbijten tussen al het fraais dat de natuur (en onze buurvrouw) ons brengt.
Dan verschijnt er een donkere wolk in mijn visioen. En die donkere wolk voorspelt noodweer. Want een mooie tuin moet onderhouden worden. Ik zie ons ieder vrij weekend op de knieën door de tuin kruipen. Bang dat er een onkruidje de kans ziet om te groeien. Nog banger dat een boze buurvrouw met een dikke knoestige tak op onze vingers tikt. Hadden we maar beter op moeten letten tijdens haar lessen.
Ineens weet ik het zeker. Dit gaat bij haar niet in goede ‘aarde’ vallen.
Misschien moeten we toch maar uitkijken naar een ruim appartement.
:kus: