Bij de glasbak die ik ging voeren met de resten van een uitbundig weekend, zag ik ze aankomen. Een jong stel met met de armen vol kartonnen dozen.
Blijkbaar onderweg naar de papierbak, op dit eiland vol gleuven en trechters voor hergebruik. Steeds weer een mooi en onlastend moment als de lading diep in de echoënde metalen buik van zo’n altijd hongerig monster klettert. Goed voor mens en milieu en.. ruimte voor nieuw. Ze kwamen naast me staan en maakten een begin met het verscheuren van een bananendoos. Naar mijn ervaring een lastige noot om te kraken, omdat de zijden met een gemeen soort nieten aan elkaar gesmeed zijn, zodat je er lelijk je handen aan open kunt halen. Zij keek opzij, haar blik bleef een moment onderzoekend op mij gericht, toen lichtte haar gezicht op in een glimlach.
‘Ik ken u.’
Razendsnel zocht ik de harde schijf af, want als jonge vrouwen mij menen te kennen haal ik graag alles uit de kast.
Een oud leerling, buurtgenoot, Albert Heyn, oude vriendin van een van mijn zoons, dochter van kennissen ?
‘U kwam altijd bij ons in de winkel.’
´De boekhandel in B’, voegde ze eraan toe.
Natuurlijk nu herkende ik haar weer, achter de toonbank. Onmiddellijk zette ik in gedachten de coulissen van de hele winkel om haar heen. Vreemd dat als een gezicht haar vertrouwde habitat verlaat het onmiddellijk niet meer te plaatsen valt.
‘Dat je dat nog weet,’ zei ik.
‘Oh maar ze heeft een heel goed geheugen voor gezichten’, mengde haar partner zich in het gesprek.
‘Werk je daar nog steeds’, vroeg ik , want haar zorgvuldige herinnering aan mij moest wel met een geïnteresseerde tegenvraag worden beloond.
Nee, ze studeerde nu voor verpleegkundige..
‘Ik herinner me u omdat u altijd op zaterdag kranten kwam halen.’
Kranten; mijn belezenheid kreeg hier legendarische proporties.
‘En ik vond u altijd zo’n Volkskranttype.’
Ze draaide zich om en met een welgemikte trap van haar hak ging de bodem uit een doos.
Categorieën: Algemeen
11 reacties
Anne · 14 februari 2008 op 10:36
Heel mooie situatieschets, plus zelfportret en passant. Maar het einde, daar zou je op de een of andere manier zorgvuldiger mee om moeten springen vind ik. Hier is het misschien niet meer dan het toevoegen van een witregel tussen voorlaatste en laatste zin, of misschien het kiezen van een andere krant om de bom harder te laten inslaan, ik weet het ook niet. Nu vind ik het i.i.g. net niet kloppen met de spitsheid van de tekst ervoor.
Neuskleuter · 14 februari 2008 op 12:05
Je beschrijft het levendig, maar ik mis die uitsmijter. Die laatste zin op zichzelf is wel goed, maar de clou mis ik geloof ik. Als het een column gaat, weet ik niet waar de kritiek zit. En dat terwijl je opbouw er wel naar is. Of is het de kritiek dat ogenschijnende Volkskranttypes er niets van zeggen dat iemand kartonnen dozen direct naast jouw glasbak verscheuren? 😉
Dees · 14 februari 2008 op 15:01
Is wat eentonig, maar ik sluit me aan bij Anne. De rest is een pareltje, de uit is net te abrupt, kort, snel, weinig gewitregeld ervoor.
Mosje · 14 februari 2008 op 15:41
Erg mooi stukje, goed geschreven.
Tja over het einde. Ons werd geleerd dat een verhaaltje een kop, een romp, en een staart moet hebben. Dat we moeten denken aan een goede uitsmijter.
Maar dat is allerminst noodzakelijk. Als je de pen een beetje kundig hanteert kun je ook wel een abrupt einde maken, of een onverwacht einde. En zelfs een verhaal afkappen, min of meer dan.
Wat dit alles betreft doet de stijl van dit verhaaltje mij denken aan de zkv’s (zeer korte verhaaltjes) van A.L. Snijders, die ook bijna altijd onverwachts en abrupt eindigen, zonder dat je dat als een gemis ervaart.
Anne · 14 februari 2008 op 15:56
@Mosje, daar heb jij weer helemaal gelijk in. Als ik jouw eigen stukje over hoe je ochtend verloopt lees heb je dat daar toegepast, en daar klopt dat omdat er geen sprake is van stijlbreuk. Hier wel, vind ik. En nogmaals, er hoeft geen gespetter aan het einde, helemaal niet, maar het moet gewoon meer passen bij het voorgaande.
pally · 14 februari 2008 op 16:01
Heel leuke en goedgeschreven column, Trawant!
En ja, de uitsmijter, met die trap, die vond ik juist prima eigenlijk. Het hoeft van mij niet altijd iets erg belangrijks te zijn, of een omdraaiing of werkelijke afsluiting. Bovendien voelde het als iets symbolisch, al kan ik dat niet duiden.
groet van Pally
trawant · 14 februari 2008 op 16:25
Wat leuk dat je dat herkent.
Ik heb het ook met die bedoeling geschreven en ingestuurd naar een ‘Snijders Look a like wedstrijd’.
trawant · 14 februari 2008 op 16:25
Dat vind ik nou ook..!
Het is hier ( hoewel ik het een tikkeltje ongepast vind uit te gaan leggen wat de schrijvert ‘bedoelt’) de nuance die ’t ‘m moet doen.
Het feit dat ze hem als volkranttype categoriseert, ( het laatste wat ie wil is een doorsnee type zijn),
maakt een eind aan de illusie die hij daarvoor beschrijft.
En die illusie wordt samen met de doos symbolisch in een trap vermorzeld.
Voor het knal effect had ‘Telegraaftype’ ook gekund, maar dat vond ik te voor de hand liggend.
Nou ja zeg..!
Grumpy-old · 15 februari 2008 op 14:09
Ben het helemaal eens met |Pally. Goed geschreven column. En bij mij kwam die trap wel aan. :duimop:
Greetz
Grumpy
Anne · 15 februari 2008 op 19:38
Voor mij klopt de trap wel, maar de krant niet 😀 om nog even door te zagen. Ik ben bijna vier jaar weg uit Nederland, en daarmee niet alleen ontgroeid aan de precieze wanen en modes van de dag die blijkbaar voortdurend veranderen, maar ja daarvoor moet je in Nederland wonen (ik dacht dat het niet zo erg is als iemand als een volkskranttype word ge(de)classificeerd,) maar vooral ben ik gaandeweg losgeweekt zowel uit het hokjesdenken als het daaronder lijden. Die geest leeft niet meer in mij. Maar goed dat zegt dus meer over mij dan over het stukje. 🙄
trawant · 16 februari 2008 op 00:30
De hoofdpersoon waant zich ‘uniek’ en niet zo makkelijk te plaatsen als welk ’type’ dan ook..
Ik denk dat dat het is.. ( ik zal het hem eens vragen.. 😉 )
Hoe het ook zij..dank voor het zorgvuldig lezen van dit stukje en je reactie(s).
Dat houdt de boel levend..