Glazenhuis

Een glazen huis. Doorzichtig van buiten, breekbaar van binnen. Bewoners lijken gelukkig, maar schijn bedriegt. Bij het vertrek van de een, valt een stuk van de fundering in elkaar. En al snel is het gedaan met het glazen huis op de heuvel. Daar, ontastbaar voor de werkelijkheid, daar ver weg op die heuvel, staat een glazen huis op instorten. Een glazen huis, dat sterk en solidair lijkt, maar schijn bedriegt, bij elke bewoner die vertrekt vindt een ontploffing plaats,. Vroeg of laat zal het huis onder de druk bezwijken en instorten. Het is gedaan, bij het vertrek van de tweede persoon stort het glazenhuis in. De scherven schieten in mijn gezicht, in mijn handen, ik probeer het tegen te houden, maar het heeft geen nut. Ik bloed, mijn handen bloeden, mijn gezicht bloed. Het is niet tegen te houden.

Naarmate de tijd verstrijkt verschijnen de littekens. De littekens, die eerst nog open wonden waren, zitten diep. Er wordt niet naar gevraagd, er wordt niet over gesproken, maar ze zijn duidelijk zichtbaar. De pijn zit diep, te diep om er over te beginnen.

Mensen praten erover, daar op die heuvel in de verte, is het glazen huis waar iedereen over droomt ingestort. Ze proberen met de bewoners te praten, maar ze snappen hun pijn niet. Ze snappen niet dat je er niet over kunt praten als je het niet zelf hebt meegemaakt. Als jij niet zelf op die heuvel stond toen de ontploffing plaatsvond, als je niet zelf de littekens hebt opgelopen die zij hebben opgelopen, dan kan je er ook niet over praten.

De mensen van het glazen huis trekken zich terug. Ze willen er niet over praten, niet met elkaar en ook niet met anderen. Ze leven een teruggetrokken leven. Een leven in zichzelf gekeerd. Ze zullen nooit meer gelukkig worden, nooit meer zo gelukkig als toen ze daar woonde, daar in de verte, op die heuvel in de verte, daar in dat glazen huis.