Grieperig

“Hallo Nicolien? Met Sylvia.”
Is dat mijn stem? Wat klink ik raar. Beschaamd lach ik, wat meteen afgestraft wordt met een flinke hoestbui. “Ik ben ziek.” Die laatste zin had ik niet hoeven toevoegen, mijn stem is zo onherkenbaar vervormd door druipend snot, verstopte holtes en rauwe stembanden dat mijn verkoudheid al van de eerste vier woorden afdroop. Vriendelijk en kordaat stuurt de secretaresse me, na de verzekering dat ze al mijn afspraken zal afzeggen en de baas, die op dit vroege tijdstip nog niet op kantoor is, zal inlichten, naar bed. Ik hoef me nergens zorgen over te maken, gewoon lekker gaan slapen, zorgen dat ik beter word. Zo zou mijn moeder het ook gezegd hebben, vroeger. Dankbaar voor die woorden klim ik met een bulderende hoest weer terug in bed.

Na nachtmerries over vergeten vergaderingen, afspraken die ik misloop en mails die ik moet beantwoorden, word ik bezweet wakker. Het is al licht buiten, 10 uur volgens de wekker. Wat laat, ik moet er nodig uit zeg. Te snel kom ik overeind, meteen afgestraft door een scherpe pijn in mijn hoofd. Met mijn vingertoppen voel ik onder en naast mijn ogen. Ze heten holtes, maar ze voelen als gevulde waterballonnen. Als ik erop druk staat mijn linker neusgat op knappen. Uit protest begint mijn rechter neusgat te lopen. Snel grijp ik naar het pakje zakdoekjes. Het stof op mijn nachtkastje dat ik anders nonchalant negeer, valt me nu in keel en neus aan. Een hoestbui volgt. Au, dat doet zeer aan mijn longen en keel.

Beneden in de kamer is het erg stil. De hond is uitgelaten, de kinderen zijn op school, mijn vriend op zijn werk. De afwasmachine is uitgeladen en de aanrecht is keurig afgedaan. Alles is vanochtend gewoon verder gegaan, ook zonder mij. Ik zet een kop thee en smeer een boterham. De hoofdpijn negerend trek ik de krant naar me toe en begin aan tafel te lezen. Terwijl ik het voorpagina artikel over de tsunami lees grijp ik onophoudelijk naar de zakdoekjes. Bij een hoestbui spetter ik per ongeluk de overstroomde huisjes vol snot.

Ziek. Hoe lang is dat eigenlijk geleden? Had ik misschien toch niet…? Als ik echt had gewild dan had ik toch wel gekund? Ach, misschien is het wel eens goed dat ik ziek ben, dan merken ze op het werk hoeveel ik eigenlijk doe, op een dag. Wat zullen ze me missen! Gisteren zei een collega al dat ik er slecht uitzag. Keelpijn, knikte ik, om daarna op de wc nog eens goed in de spiegel te kijken of het echt zo erg was. Waterige ogen en een slome blik. Ik kon haar geen ongelijk geven. Zal ik even inloggen op het werk? Alleen om mijn afwezigheidsassistent op te zetten? Nee, ik ben ziek. Ik lig in bed. Maar eerst even naar de wc.
Dan merk ik pas dat ik niets meer ruik. Schijnbaar zo verkouden dat ik mijn reuk kwijt ben. Terug in de keuken hang ik diep inhalerend met mijn neus boven de kruidenthee. Nee, ik ruik niets. De thee smaakt me niet, net zomin als de boterhammen. Van de krant krijg ik nog meer hoofdpijn. Met een beetje zelfmedelijden hijs ik mezelf de trap weer op. Gewapend met keelpastilles en zakdoekjes, kruip ik onder de wol. Ziekjes.