Hacker

Vorige week werd mijn voornemen om een luchtige column (cursiefje) te schrijven wreed verstoord door een massamoordenaar in Oslo die zich liet en laat inspireren door de geachte afgevaardigde de heer Geert Wilders. Statistisch gezien is die kans dit keer erg klein, maar politiek gezien weet ik het zo net nog niet!
Maar goed, ik zou een luchtige column schrijven, dus daar komt-ie.

Bij mijn spitten naar voorouders stuitte ik op een 16de eeuwse voorvader die ‘hacker’ was. Nou was ik een van de eersten in de familie met een computer en weet dus wat een hacker is, dus ik dacht dat er sprake was van een grap of vergissing. Maar nee, een hacker was een (hout)hakker, bleek na luttele seconden. Wél even verder kijken dan je neus lang is!

Gewoon, een oude spelling. Er bestonden nog geen spellingsregels, zodat mijn 14 of 15 en meer generaties grootouders niet geteisterd werden door een ongeduldige Heer van Dale die op antwoord wacht, of door de bleekscheten van het Groene Boekje.
En al helemaal niet door de inquisiteurs van een nationaal dictee die er genoegen in scheppen het aangezicht van hun slachtoffers te schenden door ze tegen de lexicografische lamp te laten lopen.

Iedereen schreef zoals het uitkwam. Als ze al schrijven konden, want dat was eigenlijk voorbehouden aan monniken en edelen. Ook familienamen leden onder de vrijheid van het schrijven. Zo heetten een paar voorouders op hetzelfde moment Uterweerd, uter Weerde, Wterweerd, Uuterweerde, Uterweerde, noem maar op. Zij woonden oorspronkelijk op een weerd (= waard of uiterwaard), wat me aan polders doet denken. En zo kom ik op polderen: onze overlegcultuur. We gingen afspreken hoe je moet spellen. Een hacker werd een hakker en een hacker iemand die een kick krijgt als hij in een computersysteem, bijv. van de NAVO of de regering, fouten ontdekt en dat systeem dan platlegt opdat men er wat aan gaat doen.
Twee nuttige functies: hakker en hacker.