Vijfendertig jaar geleden, achterop de fiets. Mijn knietjes bogen zich om mijn beentjes op te tillen en ze in de fietstassen te doen. Het mislukte: mijn voetjes kwamen tussen de spaken, de fiets stopte, ik huilde. Wat zal het leven over vijfendertig jaar voor mij in petto hebben? Stroomt het nog door mijn lijf en leden, of zal ik zijn overleden? Misschien perst een bagagedrager zijn afdruk op mijn oude billen als ik bij iemand achterop zit, en is een onschuldig akkefietje zoals hierboven beschreven wel de start van de gang naar een verpleeginrichting.
Midden in het leven, daar is nu mijn plek, ook al is de helft misschien allang voorbij, of nog lang niet in zicht.
Gisteren liep ik door de Aldi voor de wekelijkse boodschappen. De rij voor de kassa begon al in het koekpad. Mijn ogen deden zich tegoed aan al dat lekkers en prikkelden mijn hersenen om een reden tot aankoop te verzinnen. Een spontaan idee kwam in mij op en deed mijn handen als de grijpers van een kermisattractie naar de koeken happen. Morgen ga ik mijn collega’s trakteren! Spritsen, een zak bitterkoekjes en een kleffe cake maakten dat de inhoud van de boodschappenkar er zelfs een soort van gezellig uitzag.
[i]Wat wordt eigenlijk mijn reden om te trakteren? ‘Gewoon zomaar’ is niet goed genoeg, mensen willen niet ‘gewoon zomaar’ van de Aldi. Maandag krijgen we de reorganisatie gepresenteerd dus moet ik ook niet te zot doen. Even denken… het is morgen twaalf mei. Hee, dan ben ik precies op de helft van mijn veertigste levensjaar, voilà de reden![/i]
Twaalf mei, half elf. Mijn stem door de intercom: “Koffieleuten en theemutsen allemaal opgelet. Hierbij zijn jullie allemaal uitgenodigd om mijn negenendertigeneenhalfste verjaardag te vieren. Tot zo!”
Met een bitterkoekje in mijn mond en mijn favoriete stuk cake – het kontje – in mijn linkerhand schonk mijn rechter de volgetankte kannen leeg. Binnen een paar minuten waren mijn wangen voorzien van geuren en kleuren van diverse soorten aftershave en lippenstift. Wrijven maakte het voor mijn gevoel tot een schilderspalet. [i]Hoe zal het er in het echt uitzien? Vast niet zo erg, toch?[/i] Mijn vingers klemden zich om de koffiemok, brachten hem naar mijn mond en een slok koffie trachtte mijn smaakpapillen te strelen. Dit mislukte: de aftershave die via de handen van de mannen op hun wangen was opgebracht en weer kussend op de mijne was beland om vervolgens weg gewreven te worden door mijn vingers die direct daarna de mok omklemden, hadden gezamenlijk zorggedragen voor een perfecte logistieke klus. Een combinatie van smaak, wansmaak en automatenkoffie was het resultaat.
Even later waren ze allemaal weer naar hun eigen werkplek. Druk druk druk. Staand een grap, een hap, een bak en weer door. Hoe kan het dan dat we maandag horen hoeveel mensen er nu weer ontslagen worden? Waar zal onze organisatie over vijfendertig jaar staan? Rijdt mijn werkgever de hielen van ons bedrijf niet in de wielen van de rijdende fiets die wij met elkaar besturen?
17 reacties
Kees Schilder · 19 mei 2006 op 09:42
[quote]Hoe kan het dan dat we maandag horen hoeveel mensen er nu weer ontslagen worden? [/quote]
Een paar extra computers gescoord? Ik roep maar wat. Scheelt weer een smak personeelskosten.
Prettig leesbaar weer deze column
DriekOplopers · 19 mei 2006 op 10:26
Somberheid. Dat is wat ik bespeur in je column. Om een of andere reden word ik niet vrolijk. Je probeert iets liefs te doen, maar de mensen om je heen hechten er niet alteveel waarde aan. lijkt het. Een vluchtige kus, een vlotte opmerking en vort met de geit. Dat is niet leuk voor de organisatrice.
U komt wel bij me binnen met uw column, mevrouw!
Lieve groet,
Driek
Eddy Kielema · 19 mei 2006 op 10:39
Mooie overpeinzing, Pauline. Een originele vondst om je eigen toekomst te vergelijken met die van het bedrijf waarvoor je werkt.
KingArthur · 19 mei 2006 op 10:59
Halverwege, is dat niet iets wat je pas aan het einde kan bepalen?
Lief van je dat je eigenlijk zonder reden en tractatie meeneemt voor je collega’s en dan hoe deze genuttigd wordt. Herkenning.
En dan die reorganisaties…ik sluit me in deze aan bij Kees.
Mosje · 19 mei 2006 op 13:00
Jezus meid, ik wist niet dat je al zo oud was.
(beschouw dit als een compliment)
😉
pepe · 19 mei 2006 op 15:41
[quote]Een spontaan idee kwam in mij op en deed mijn handen als de grijpers van een kermisattractie naar de koeken happen. Morgen ga ik mijn collega’s trakteren! Spritsen, een zak bitterkoekjes en een kleffe cake maakten dat de inhoud van de boodschappenkar er zelfs een soort van gezellig uitzag.[/quote]
Heerlijk dat idee, gewoon echt WB!
Maar goed dat we vaak vandaag niet weten wat morgen ons zal geven of afnemen. We zullen het maar nemen zoals het komt, vandaag geniet ik van een bundel, dochter en zelfs de regen kan ik waarderen.
KawaSutra · 19 mei 2006 op 16:52
Is het betreffende glas half leeg of half vol, het is maar net hoe je het bekijkt. Maar als de bodem in het zicht komt dan ga je je idd. zorgen maken.
Mooi zoals je het onderwerp koppelt en belicht vanuit diverse punten op jouw levenslijn.
Li · 19 mei 2006 op 20:51
Best goed geschreven WB met mooie metaforen ook. En in elke alinea gebeurt er iets. Toch lees ik wederom een aantal items die je in één column verpakt en die het verdienen om uitgediept te worden.
-Je leven (verleden en toekomst)
– Het verrassen van je collega’s met iets lekkers. Plus het interessante gegeven dat het ‘zomaar’ trakteren ongewoon is. Dat vind ik prikkelend.
-De reorganisatie op je werk. Heb je dat gemerkt tijdens de traktatie? Waren ze overdreven luidruchtig, werd er onderling gemompeld. dat soort dingen zou ik graag weten.
Het geheel is goed maar niet uitgebalanceerd.
Het winkelen in de Aldi en de koffiebreak is heel leuk beschreven maar slokt veel ruimte op.
Ben ik nu te streng?
:peace:
Li
WritersBlocq · 19 mei 2006 op 21:27
Hoi allemaal,
Dank je wel voor de reacties en Mosje: hoe ouwer hoe gekker dusssss… 😮
@ Kees en Driek: ik bedoelde te zeggen dat iedereen wel wilde, maar geen tijd had vanwege het drukke werk. Hoe je mensen kunt gaan ontslaan (2007 wordt het geëffectueerd) terwijl iedereen het retedruk heeft, is mij, keer op keer, een raadsel. Computers worden vernieuwd terwijl ze nog lang niet oud zijn, en mensen eigenlijk ook.
@ Eddy: zo was ie bedoeld, maar niet helemaal overgekomen bij sommigen. Toch leuk om te lezen hoe jij het juist duidelijk vindt, en de ander een vraagteken zet.
Tijdens het schrijven van dit verhaaltje heb ik getracht om zo min mogelijk het woord ‘ik’ te gebruiken. Dat was lástig! Probeer het zelf ook eens, het is wel leuk om te doen. Ik heb me meer bezig gehouden met hoe ik wilde schrijven dan wat ik wilde schrijven.
@ King: [quote]Halverwege, is dat niet iets wat je pas aan het einde kan bepalen?[/quote] ‘Onderweg’ was een betere titel geweest 🙂
@ Pepe: fijn je weer te zien, binnenkort een zoen :kiss: Lief, je reactie, en ook je altijd onevenaarbare waardering voor het kleine en het grote.
Li, ik kan mij vinden in jouw commentaar, niks streng, fijn juist dat je de moeite neemt! Deze column is 100% waarheid, en ik denk – na het lezen van jouw reactie – dat het daardoor komt dat ik zoveel vertel. Misschien herinner je je ‘de druppel’ nog, die had ik totaal verzonnen. Dan beeld ik mij in hoe zoiets zou gaan, en dan schrijf ik dat zo op en neem de lezer mee. Het verschil met dit verhaaltje is, dat het helemaal waargebeurd is. Voor mij is alles dus al passé, vanzelfsprekend, maar ik ben een soort van vergeten om de lezer mee te nemen in wat details. Snappie?
Groetjes, Pauline.
Troy · 20 mei 2006 op 00:28
Erg goed geschreven weer. Een column die me meerdere keren op het verkeerde been heeft gezet. Knap!
Ma3anne · 20 mei 2006 op 09:04
Het is inderdaad snel omzwiepen telkens als lezer, maar ik vind het leuk om samen met jou van de hak op de tak te springen. Ik vind uitdiepen niet nodig, omdat het sterk associatief geschreven is en associaties komen meestal uit onverwachte hoeken. Juist dat snelle associëren komt goed over en maakt voor mij deze column boeiend.
champagne · 20 mei 2006 op 10:02
Ook voor mij hoeven de verschillende onderwerpen niet uitgediept te worden. Deze column is mooi zoals hij is.
WritersBlocq · 20 mei 2006 op 11:31
En ook jullie tweetjes hebben gelijk 🙂
Dank je en een groetje van Pauline.
Mup · 20 mei 2006 op 18:11
Alles is eigenlijk al gezegd, maar ik vind het een echte mooie wb-mijmering column, hoop dat het nog een beetje positief uitpakt allemaal daar op het bedrijf,
Groet Mup.
Dees · 20 mei 2006 op 22:12
Je schrijft zoals ik denk dat je bent. Leest lekker weg. Ben wel benieuwd naar het vervolg, als dat ook op schrift komt dan…
Anne · 20 mei 2006 op 22:52
Ik ben het wel eens met de kritische kanttekeningen van Li. Maar dat neemt niet weg dat ik de inhoud kan waarderen, wel dus. De associaties zijn kloppend, passend en persoonlijk zonder klef te worden. En je schrijft erg aangenaam.
Wat me in jouw reactie opviel was het verschil dat je zelf constateert met betrekking tot hoe de oorsprong van een verhaal het schrijven dicteert, hoe het je al dan niet helpt de lezer mee te slepen / te nemen. Je schrijft dat het jou makkelijker lukt als het verhaal verzonnen is dan wanneer het echt gebeurd is. En daar wilde ik even op reageren. Want bij mij is het precies andersom! En toch kan ik het precies snappen wat je zegt. Leuk en interessant al die verschillen.
Groetjes van Anne.
WritersBlocq · 20 mei 2006 op 23:57
[quote]Leuk en interessant al die verschillen.[/quote]
Ja, absoluut! Ik heb je net een uitgebreide pb gestuurd, maar het komt in het kort op de quote neer. Bij mij is het ook niet zwart-wit, zo van ‘als ik het zelf het meegemaakt lukt altijd dit wel en dat nooit’, en ‘als het fictief is dan lukt dit nooit en dat wel altijd’, gelukkig ook maar. Zou dat wel zo zijn, dan zouden kritische lezers er snel doorheen prikken en reageren van ‘hee, leuk verzinsel weer!’ of zoiets.
Het leuke aan dit forum vind ik dat ik zelf mijn eigen schrijvelarijen weer eens anders ga zien n.a.v. de reacties, en er soms wat mee doe, en soms wat mee laat. Ik probeer mij altijd te realiseren dat ook de gelegenheid of de bui waarin een lezer verkeert reactiebepalend is, en dat ook affectie voor/aversie tegen de schrijver meetelt.
Kortom: soms zijn we net mensen.