Halverwege

Vijfendertig jaar geleden, achterop de fiets. Mijn knietjes bogen zich om mijn beentjes op te tillen en ze in de fietstassen te doen. Het mislukte: mijn voetjes kwamen tussen de spaken, de fiets stopte, ik huilde. Wat zal het leven over vijfendertig jaar voor mij in petto hebben? Stroomt het nog door mijn lijf en leden, of zal ik zijn overleden? Misschien perst een bagagedrager zijn afdruk op mijn oude billen als ik bij iemand achterop zit, en is een onschuldig akkefietje zoals hierboven beschreven wel de start van de gang naar een verpleeginrichting.
Midden in het leven, daar is nu mijn plek, ook al is de helft misschien allang voorbij, of nog lang niet in zicht.

Gisteren liep ik door de Aldi voor de wekelijkse boodschappen. De rij voor de kassa begon al in het koekpad. Mijn ogen deden zich tegoed aan al dat lekkers en prikkelden mijn hersenen om een reden tot aankoop te verzinnen. Een spontaan idee kwam in mij op en deed mijn handen als de grijpers van een kermisattractie naar de koeken happen. Morgen ga ik mijn collega’s trakteren! Spritsen, een zak bitterkoekjes en een kleffe cake maakten dat de inhoud van de boodschappenkar er zelfs een soort van gezellig uitzag.
[i]Wat wordt eigenlijk mijn reden om te trakteren? ‘Gewoon zomaar’ is niet goed genoeg, mensen willen niet ‘gewoon zomaar’ van de Aldi. Maandag krijgen we de reorganisatie gepresenteerd dus moet ik ook niet te zot doen. Even denken… het is morgen twaalf mei. Hee, dan ben ik precies op de helft van mijn veertigste levensjaar, voilà de reden![/i]

Twaalf mei, half elf. Mijn stem door de intercom: “Koffieleuten en theemutsen allemaal opgelet. Hierbij zijn jullie allemaal uitgenodigd om mijn negenendertigeneenhalfste verjaardag te vieren. Tot zo!”

Met een bitterkoekje in mijn mond en mijn favoriete stuk cake – het kontje – in mijn linkerhand schonk mijn rechter de volgetankte kannen leeg. Binnen een paar minuten waren mijn wangen voorzien van geuren en kleuren van diverse soorten aftershave en lippenstift. Wrijven maakte het voor mijn gevoel tot een schilderspalet. [i]Hoe zal het er in het echt uitzien? Vast niet zo erg, toch?[/i] Mijn vingers klemden zich om de koffiemok, brachten hem naar mijn mond en een slok koffie trachtte mijn smaakpapillen te strelen. Dit mislukte: de aftershave die via de handen van de mannen op hun wangen was opgebracht en weer kussend op de mijne was beland om vervolgens weg gewreven te worden door mijn vingers die direct daarna de mok omklemden, hadden gezamenlijk zorggedragen voor een perfecte logistieke klus. Een combinatie van smaak, wansmaak en automatenkoffie was het resultaat.

Even later waren ze allemaal weer naar hun eigen werkplek. Druk druk druk. Staand een grap, een hap, een bak en weer door. Hoe kan het dan dat we maandag horen hoeveel mensen er nu weer ontslagen worden? Waar zal onze organisatie over vijfendertig jaar staan? Rijdt mijn werkgever de hielen van ons bedrijf niet in de wielen van de rijdende fiets die wij met elkaar besturen?