In de Alpenhut trekt Heidi haar pantoffels uit. Vanuit het pikdonkere lager kijken vol spanning een tiental paar ogen haar aan. Heidi voelt ze priemen. Zojuist waren de bezitters van de ogen nog haar tafelgenoten. Ze waren wel erg vroeg naar bed gegaan, de heren bergbeklimmers.
Heel langzaam trekt Heidi haar kleren uit. Niet toevallig staat ze bevallig en zwoel onder een klein schemerlampje. Haar dijen lichten welgevallig op. In de stilte klinkt gezucht. Het donker lager lonkt. Maar Heidi kan niet kiezen. Welk lagervak zal ze vanavond eens kiezen?
Een zachte stem klinkt uit het duister. Een donkere bas. Dat bevalt Heidi wel. Langzaam sluipt ze het lager in. In de handen boven de dekens. Een haantje kraait blij.
1 reactie
Nummer 22 · 16 september 2019 op 14:08
De anderen luisteren mee naar het…. kraken van een houten onderste stapelbed want.. het jodelen moet wel met de handen op de monden gedrukt worden. Gruss Gotti im Himmel!, klonk er door deze donker nacht hoog in de bergen. Zie ik daar een Sint Bernardhond liggen met zijn voorpoten over de ogen?…..