Achter het podium van het concertgebouw, waar je alleen de dirigent in het gezicht kijkt, lopen de zitplaatsen tamelijk steil omhoog. Mensen die voor je zitten kun je daardoor goed observeren. Het is meer een kunst ze niet voortdurend op je netvlies te hebben en afgeleid te worden. Op de rij pal voor mij zit een vader met zijn zoontje van pakweg zeven jaar. Naast hen zijn een paar plaatsen leeg gebleven. Het jongetje lijkt net uit zijn bed getild voor dit zondagochtendconcert, zo slaperig hangt hij op- en tegen zijn vader aan. Het koppie met glanzend bruin haar, een beetje te lang, wat meisjesachtig, beweegt voortdurend onrustig van vaderschoot naar schouder en maakt in elke pose dezelfde lusteloze indruk.
Beneden ons is het residentieorkest in volledige bezetting op de rug te zien en te horen. Het jongetje kijkt er helemaal niet naar en maakt de indruk dat hij ook niet luistert. Hij boetseert verveeld aan het oor van zijn vader ter afwisseling van het hangen. Midden op diens oor zit een verdikt gedeelte, een soort kussentje dat uitsteekt. De zoontjesoren zijn ontroerend hetzelfde maar dan in kinderformaat. Zou ik nog twijfelen of het echt wel zijn zoon is – tenslotte zijn het onbekenden – dan verdwijnt die twijfel nu acuut. Ik zie steeds meer tekens. Het wat vierkante hoofd, de kleine neus en een spits kinnetje dat er heel eigenzinnig uitziet.
Hé, junior schiet opeens rechtop. Schuin naast ons slaat een orkestlid een paar keer op de grote trom en dempt daarna het geluid bijna teder met zijn hand. Zoontje imiteert feilloos die gebaren. De vuistjes slaat hij daarbij precies op de maat in de lucht op een denkbeeldige trom. Daarna laat hij ogenblikkelijk zijn hoofd weer in slaapstand op zijn vaders schoot terug zakken, alsof zijn batterij leeg is. De vader reageert niet, hij blijft het muziekstuk van Tjaikovwsky geconcentreerd volgen, onderwijl automatisch over het hoofdje van zijn zoontje wrijvend. Hij kijkt hem niet een keer aan.
Is hij een gescheiden ’zondagsvader’? Hangt het kind daarom zo tegen hem aan omdat hij hem erg mist,doordeweeks? Misschien probeert hij die ene dag dat ze samen zijn, kamerbreed te benutten. De identieke oren en het puntige kinnetje kunnen mijn vraag niet beantwoorden.
Opeens weer tromgeroffel, in deze eindpassage harder en sterker dan daarnet. Alsof hij gedirigeerd wordt en zijn instrument wordt uitgenodigd om te gaan spelen, zo komen de luchttrommelende vuistjes van het ventje opnieuw in actie en bewegen heftig mee op de maat. Hij houdt ze rechts naast zich, boven de roodfluwelen dirigententrap. Geconcentreerd kijkt hij naar de bewegingen van zijn eigen handen. Bijna in trance lijkt het.
Als het eindapplaus klinkt, valt hij meteen stil, voor zich uit starend, naar binnen gekeerd. De dirigent loopt tot vlak naast hem, snuit zijn neus in een spierwitte zakdoek en loopt dan door het geklap heen weer terug de trap af naar het podium. De jongen lijkt het niet op te merken.
Er komt geen toegift. De vader duwt zijn zoontje aan de nek zacht dwingend richting uitgang. Mee met de massa.
Naar zijn buitenwereld waar de muziek waarschijnlijk allang is stilgevallen.
14 reacties
Harrie · 1 maart 2013 op 07:21
Pally, je weet toch wel zeker dat je niet op de perstribune zat hè? :hammer: Wat vond jij van het concert? Misschien was het jongetje wel een drummer in spé en heeft ie de hele nacht wakkeer gelegen van de zenuwen om zijn favoriete maestro in levende lijve te zien. Ligt mams doodmoe in bed of geniet van een vrije zondagmorgen. :hammer: Wat een mooie waarnemingen. Scherp gezien. Maestro van het oog. Met fluwelen oortjes. Groetjes, Harrietje
Sagita · 1 maart 2013 op 11:55
Wie het kleine niet eert…Bijna filmisch beschreven observaties met hier en daar een overdenking, waardoor je als lezer ook aan het denken wordt gezet. Mooi Pally!
groet Sa!
Pierken · 1 maart 2013 op 12:03
Je hebt het jongetje onbewust nieuw leven ingeblazen, Pally. Fijn dat nu juist jij achter hem zat. Ik moet er alleen niet aan denken wanneer daar een vadsige onwelriekende vijftiger met teveel berg op zijn hoofd zat. Als je die dezelfde details had toebedeeld als dit jongetje dan lopen de rillingen vooraf over mijn rug. Edoch, hiermee heb je een aandoenlijk tafereeltje geëxtraheerd. Zoals het kan zijn. Zoals het is, maar wat de meesten ontgaat, omdat ze gevangen zitten in hun eigen solistische waan van de dag. Jij ontsnapt daar aan en geeft hem het podium. Mooi! Ik blijf erbij dat je jouw achterland niet verloochent. Jouw woordkeuze ervaar ik als doordacht, maar nergens storend.
Test: Wat voor schoenen droeg de vader? Kom je al een beetje los van je fetisj? :lach:
Quinn · 1 maart 2013 op 12:09
Pally, ik hou van dit soort detailobservaties en overdenkingen. Het is heel klein en toch weet je er een verhaal uit te halen. Denk dat dat een goede eigenschap is voor een schrijver.
Mooi einde van je column ook, al weet je natuurlijk nooit of het werkelijk zo is. Maar misschien maakt dat hier ook niet zo veel uit.
Chris · 1 maart 2013 op 12:24
Mooi, hoe je de vanzelfsprekendheid van de liefde in de relatie tussen vader en zoon beschrijft. En ook mooi en eerlijk hoe je jouw interpretatie van het tafereel hebt gedeeld. Misschien zegt dit stukje wel veel meer over jouw jeugd dan de hele schoenencyclus. Zo zie je maar, er zijn niet veel woorden nodig om jezelf te laten zien. Soms is een woord of een zin voldoende.
Meralixe · 1 maart 2013 op 18:42
Zelfde onderwerp als in mijn column Nummer 45, het observeren van mensen maar dan veel beter. :eh:
De manier waarop u met één zin een ganse situatie kleurt is prachtig.
Voorbeeld:
Daarna laat hij ogenblikkelijk zijn hoofd weer in slaapstand op zijn vaders schoot terug zakken, alsof zijn batterij leeg is.
Misschien probeert hij die ene dag dat ze samen zijn, kamerbreed te benutten.
Yfs · 2 maart 2013 op 10:18
Ik moet zo af en toe best aan je denken Pally. Vooral op de momenten waarop het mij op alle fronten aan inpiratie ontbreekt. Dan denk ik, je zal maar in Pally’s schoenen staan, en weer een column op moeten hoesten.
Aan de columns is dan niets te merken dat je dan dan ook nog eens met een deadline te maken hebt. Je schrijft altijd met die heerlijke rust in de ‘pen’ die ik inmiddels het ‘Pally kenmerk’ zou willen noemen.
Of het een gescheiden zondagvader is, is weer zo typisch iets wat een vrouw zich af zal vragen.
Ik heb genoten van zowel Tjaikovwsky als van het ventje!
:wave:
arta · 2 maart 2013 op 11:31
Allereerst heb je voor een geweldige titel gekozen.
Weinigen kunnen een observatie naar literair niveau tillen. Jij hebt het gedaan met deze column.
En die eindzin… Kleurt het stuk ineens weer helemaal anders in.
SIMBA · 2 maart 2013 op 12:41
Wow! Prachtig gedaan. Little drummerboy.
Mien · 2 maart 2013 op 13:04
Zolang ie maar niet op die Blechtrommel speelt komt alles goed. :hammer:
Gevaarlijk instrument namelijk.
Bepaald geen voorbehoedsmiddel.
Intens, vermoeid of verveeld genieten.
Altijd goed bij Taaikovski.
Knap geschreven schoenloze column.
Alhoewel.
Het knaapje krijgt het in de column wel in z’n schoen geschoven.
Lyrisch toegedicht.
Mien P(j)otter
embee · 2 maart 2013 op 13:17
Genoten van begin tot eind van dit prachtig weergegeven stuk.
:kus: Embee
Nachtzuster · 4 maart 2013 op 09:31
Helemaal eens met de vorige reacties. Zo klein en zo mooi weergegeven. Het boetseren aan het oor vind ik prachtig gevonden. :wave:
Ferrara · 4 maart 2013 op 23:11
Prachtige observatie,knap beschreven. Alsof ik nog een rij hoger zat.
pally · 12 maart 2013 op 20:03
Allemaal bedankt voor de reacties! Leuk om dit te schrijven op de splinternieuwe site. Hij is nog warm…als een net gebakken broodje,
liefs van pally