Held of Lafaard?

Heden bereikte ons allen het droevige bericht dat de acteur en zanger Anthonie Kamerling op 44 jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd. Hij was depressief en de behandeling had dus geen succes.
Iedereen droevig, iedereen triest. Ik persoonlijk vind het zwak om zelfmoord als enige uitweg te zien, ondanks de hulp, ondanks het feit dat je in een depressie zit moet je wel verdomd moedig zijn om zelfmoord te plegen, maar verdomd laf om een vrouw met twee jonge kinderen en familieleden achter te laten die altijd voor je klaar stonden, ook in je moeilijkste tijd van je leven. Even geen werk, maar er stond genoeg voor je aan te komen.

Dat je niet in Amerika doorbrak is totaal geen schande en niemand heeft het je dat kwalijk genomen, je had in ieder geval de moed om het te proberen, niet gelukt, jammer dan. Op je pad van succes is het balanceren tussen de WW en werk dat eraan zit te komen.
Waarom dan de goede slechte middenweg? Waarom de vrouw die ontzettend van je hield met je kinderen in de steek laten? Waarom je zus en ouders in de vernieling vol met vragen achterlaten?

Wij hebben kort geleden ook een vriend verloren die zelfmoord had gepleegd, die hing zich op in Zwolle in het bos. Leuk als je een wandeling met je kids aan het maken bent.
Zijn motivatie was achteraf gezien zo duidelijk. Een vrouw die verbood dat hij zijn kind nooit meer mocht zien, geen werk, in een opvangcentrum. Wij hebben alles gedaan om hem aan van alles en nog wat te helpen qua instanties, maar wij zagen al in dat dit geen zoden aan de dijk zou zetten. Hij had niemand meer in de wereld, alleen zijn ex-vrouw en zijn dochtertje waar hij helemaal gek van was. Wat familie in Italië en toch een touw om zijn nek. Verdriet en totale verbijstering was ons deel net zo goed. Wij als vrienden was hij in zijn depressie vergeten, de druppel was zijn ex die zijn dochter niet meegaf voor een wandeling door de stad.

Hij kwam uit een moslimfamilie, daarom was onze verbijstering nog erger dan dit. Want tijdens een gesprek bij een van de laatste keren dat wij Ali zagen hadden wij toevallig een discussie over de Koran en dat zelfmoord een ontzettende zonde was. Hij vond het een vlucht uit de werkelijkheid en een zwaktepunt van een mens als je dit deed. Hij was een tegenstander van zelfmoord net als ik.

Maar aan de andere kant, je moet toch wel een dosis moed in je flikker hebben om zelfmoord te plegen hoor, ik zou het niet durven, stel je voor dat ik nooit meer wakker zou worden!!

Alle verdriet op de tranen van alle wangen, het is gebeurd en een jong leven heeft de weg van de minste weerstand gekozen, zelfmoord dus.
De ware reden weet alleen hijzelf en dat is mee de hemel ingegaan.
Al wat blijft is de herinnering aan de jongen die een nominatie kreeg voor zijn film “De kleine blonde dood” en zijn nummer een hit die hij via de knalserie “Allstars” op de televisie lanceerde.

Maar hij zal altijd bekend blijven als die jongen uit Goede Tijden Slechte Tijden.
Al wat het heden is, een gebroken Isa Hoes met haar twee kinderen die ik alle sterkte van de wereld toewens in deze hectische dagen, al wat blijft is het verdriet van de ouders en zijn zus Liesbeth Kamerling. De vragen zullen nooit beantwoord worden, maar de herinnering blijft. Laten we daar dan maar zuinig op zijn.

Rust zacht Anton, dat jouw herinnering als een waakvlam blijft branden en de manier van sterven maar snel vergeten mag worden.