Hels

Stel, je bent een butskopwalvis. Je lijkt op een ietwat groot uitgevallen dolfijn, maar je bent toch echt een walvis. Zo een waar de waterwereld voor buigt, op het moment dat je staart zwiept. Je bent de koning van de wereld, je hoeft niet te overleggen, te overtuigen. Geen assertiviteitstraining voor jou. De vissen redeneren niet met je, maar gaan je uit de weg. De haaien laten je gaan, hoewel hun tanden zich bijna niet kunnen bedwingen. Maar ja, die staart he.. Toch maar op zoek naar het kleine grut. Happen naar beneden, vrezen naar boven. En jou is het tonijn, zo’n haai. Je zwemt in het open water en voelt je veilig en vrij. Je doet waar je zin in hebt, eet wat je tegenkomt. Je bent de nomade waar niet mee te sollen valt. Er zijn weliswaar wat algen die jeukend met je meeliften, een incidentele scheepsschroef waar je voor moet uitkijken en af en toe een loerende Japanner waarvoor je nog maar eens een paar honderd meter dieper voor gaat zwemmen. Maar in het algemeen weet je dat het leven goed is en de wereld is voor jou op maat gemaakt.

Tot je die verkeerde afslag neemt. Het water ingeperkt door oevers, geluiden, die je oren binnenrazen, razende weirdo’s die aan de kant vanaf een brug je toe staan te roepen en met je meerennen. Je wilt ontsnappen, maar je weet niet hoe. Van koning ben je een genette vis geworden, een wezen waar je altijd op neerkeek. Van de godheid in je grote vissenkom, een gevangene in een buis die maar een kant op lijkt te leiden. Je zwemt verdwaasd maar door, je kunt nergens heen.

En dus ga je dood. De hel is al geweest.

Soms ben ik bang dat ik zo slecht ben geweest dat ik in de hel zal komen. De dominee galmt als een echo uit het verleden in mijn oren. Ik heb zoveel gedaan dat God verboden heeft en voor mij geen biechtstoel, geen weesgegroetjes, geen aflaten en geen [i]Il Papa[/i], die me er weer bovenop bemoedigt. Ik ben een afvallige gerefo. En als ik me vergist heb met betrekking tot het afvallen, dan ben ik de sjaak, de pisang en de lul. Maar dat laatste mag ik niet zeggen, dat vergroot wellicht mijn kansen op de hel.

Ik vrees met grote vreze. De hel is wellicht een IKEA vestiging waarin alle nooduitgangen staan aangegeven, maar helaas, die mag je niet gebruiken. De bordjes uitgang staan aangegeven, maar hoe ver je ook loopt langs bedden, baden en broodbakken, je komt er nooit meer uit.

De hel is de speurtocht naar de Sixtijnse Kapel. Eerst Michelangelo immers en dan misschien nog eens kijken wat de rest van het Vaticaan te bieden heeft. En aan de taal ligt het niet, de pijl wijst in alle talen, gelijk de Paus, dezelfde kant op. Maar hoe je ook loopt en draaft langs al het bebloede praalgoud, het enige dat je vindt is een nieuwe pijl. Of een T-splitsing met twee pijlen richting de hand van God, maar waar zijn hand te vinden is, zul je nooit achterkomen. Verlaten en alleen in een doolhof, waarin uitgangen niet bestaan.

De hel is een zaterdagmiddag in een drukke stad, waarin mensen niet aan de kant gaan voor anderen, waarin buggy’s geparkeerd staan voor, op en onder je voeten, terwijl je volgelingen die je niet moeten, op je hielen trappen om je tot opschieten te manen. De gezichten die steeds dringender op je afkomen, tot je zo verveemd bent geraakt dat je niet meer weet of je links of rechts moet om te ontsnappen.

De hel als een eindeloze aaneenschakeling van alles dat je verafschuwt, de Theems die nooit meer ophoudt, de mensen die met je mee blijven rennen, de bootjes die in de weg blijven liggen. Ontsnappen kun je niet. En alles dat rest is doorzwemmen tot in eeuwigheid. Eng idee!