Hemel

Het is niet eens zover naar de hemel.
Ik was het wel gewend om weg te gaan. Normaal grom ik bij de deur van de kamer ’tot vanavond’.
Of ik schrijf wat in het familykladblok als ik de laatste ben die het huis verlaat.
Maar voor altijd, dat had ik nog niet meegemaakt. Het is een afscheid waar je hart van breekt en niet alleen het mijne.
Doodgaan is geen pretje.
Je kan het voelen, dat leven.
Er was nog maar ’n beetje over. Ik gaf een laatste ruk, hoorde de hond nog zachtjes janken en ineens was ik voorbij.
Jammer, ik was graag gebleven. Nou ja, we zijn er nog, dat had ik niet verwacht.
En dat ik weer in mijn oude gele Volvo zit.
Ik weet niet wat de garage ermee gedaan heeft, maar hij glimt aan alle kanten en bovendien hebben ze de motor zo gereviseerd dat ie
geruisloos loopt. Unicum voor een Volvo van die leeftijd.
Het lijkt een beetje op midden Frankrijk, die weg naar de hemel. Heuvels met lentegroene akkers en glinsterende riviertjes.
Alleen het licht is lichter dan ik ken en er is verder niemand op de weg.
Tussen de heuvels liggen middeleeuwse dorpjes, tenminste dat lijkt zo als je ze van ver ziet liggen.
Ben je eenmaal in de vallei aangekomen dan zijn ze verdwenen.
Toch wel een teken, vind ik, dat we hier iets bijzonders meemaken.
De eerste rotonde die ik tegenkom moet ik driekwart nemen. ‘Hemel’ staat er op het bord. In het Nederlands.
Ik sla gewoon linksaf tegen de richting in. De banden gieren op het asfalt.
Daar verderop staat een enorm wit gebouw een beetje ’n reuzenstopera.
Daar zul je ‘m hebben, de hemel.
Ik ga het allemaal nauwkeurig opschrijven, voor later. Als de meisjes komen. Dan weten ze de weg wat sneller hier.
En op de eerste lentedag heren, zorg ik ervoor dat het zwoeltjes, maar net hard genoeg waait.
Het ga u allen goed.