Herfstherinnering

Ieder jaar, als de herfst zich aandient, moet ik weer denken aan de vrouw van een oud-collega. Zij had een hekel aan de zomer, ze werd pas weer blij als de herfst zich aandiende. Niet dat ze het niet graag warm had, ze hield alleen niet van al die blote lichaamsdelen die in de zomer schaamteloos voorbijschoven. Zelf was ze altijd op en top een dame. Mijn maatje en ik gingen geregeld met hen uit eten en ik voelde me echt altijd een kluns naast haar. Nu ben ik al niet van de handige tak, zoals ik wel eens vaker gemeld heb, maar naast haar kwam mijn onhandigheid pas echt goed tot zijn recht.

En niet omdat zij zich superieur gedroeg, oh nee verre van. Want waar ik altijd met mes en vork in de weer ben, pakte zij haar eten vrolijk met haar handen van haar bord. Perfect gemanicuurde handen, dat dan weer wel. Zij kon ook de hele avond eten en drinken zonder een spoortje van haar lippenstift te verliezen. Ik gebruik niet eens lippenstift, ik zou de boel maar onder smeren.

Ik weet nog wel dat we een keer in een sjiek Italiaans restaurant gegeten hadden. De ober kwam aan met onze jassen, ik had mijn tas, reikte naar mijn jas en zag toen dat de ober de vrouw van mijn collega een handkus gaf. Ach nee, dat ging mij natuurlijk ook gebeuren. Stond ik daar te klungelen om mijn jas aan te krijgen, één arm in een mouw, tas van de ene kant naar de andere kant, bijna te huppen. Ik dacht nog even mijn tas tussen mijn knieën te klemmen maar daar zag ik maar vanaf. Dat was echt helemaal niet charmant. De ober wachtte geduldig tot ik alles voor mekaar had en reikte toen naar mijn hand. Pffff. De vlammen sloegen me aan alle kanten uit. Niet door zijn gebaar maar wel door mijn eigen sukkeligheid.

Maar de herfst dus. Zij was zich er enorm van bewust wat een slechte uitwerking de zon heeft op je huid. Ze had ook vrijwel geen rimpeltje. Nou valt dat bij mij ook wel mee maar ik kom toch nog wel eens tot de ontdekking dat ik mijn zonnebril ben vergeten. En dat ik dus moet knijpen met mijn ogen om nog wat te zien. Dat zou haar niet overkomen, zij was altijd overal op voorbereid. En in de herfst, dan hoefde dat wat minder. Dan kon je naar buiten zonder het risico te lopen als een craquelé appeltje te eindigen. Ik kreeg rond die tijd ook altijd een tasje met verzorgingsproducten van haar. Lief bedoeld, echt, ik was er dankbaar voor, maar het is aan mij zo slecht besteed. Smeren doe ik wel maar net zo makkelijk met Nivea.

Inmiddels is zij niet meer bij ons, helaas. Maar de start van dit prachtige jaargetijde zal voor mij altijd de herinnering aan haar levend houden.