Hersenwerk

Na ontwaakt te zijn uit een bizarre droom vatte ik het idee op om op zoek te gaan naar de schrijver van mijn nachtelijke avonturen. Grote en kleine kwabben, kronkels en vage bochten, gedachten en vergetelheid namen mij mee in hun bedenkelijke bezigheden. De volgende dialoog ontstond tussen mijn oren: “Tien procent van de weg die je bewandelt is mij bekend. Je begaat daarnaast nog een ondoorgrondelijke, mystieke negentig procent. Dit geheel intrigeert mij, dus vertel eens: wat maak je onderweg mee?”

“Ik ga het je proberen uit te leggen. Een kop, knap of dom, is een wirwar van paden, net een doolhof. Winnaars en verliezers kruisen mijn pad en daar heb ik eenzaam pret en verdriet over. Er is niemand om het mee te delen wat het soms ondraaglijk maakt. Zo zijn er vakjes met leuke herinneringen enerzijds en gevaren van afstervende delen van mij anderzijds. Het is niet altijd leuk om alles te weten, want over wat je niet weet, heb je geen zorgen. Ik bepaal wat je droomt. Ik rinkel alarmbellen als ik iemand signaleer met een foute uitstraling. Degene die jou waarschuwt voor een auto die aan komt scheuren terwijl je net wilt oversteken, dat ben ik. Volg je mij?”

“Ja, ik volg je, ik zie het voor me.”

“Nee, dat doe je niet. Ik weet dat, omdat ik in jou kijk. Honderd procent wordt door mij beheerst, jij neemt maar tien procent voor je rekening.”

“De tien procent die jij noemt is mijn honderd procent. Het is alles wat ik weet. Dat jij meer ziet is een feit, maar je moet het mij niet kwalijk nemen. Uitgerekend jou hoef ik toch niet te vertellen dat het onmogelijk is om mij meer voor te stellen?”

“Jouw inbeeldingsvermogen is groot dus daar maak ik gebruik van. Stel je voor dat jij een kleur moet uitleggen aan iemand die nooit gezien heeft. Of dat je een persoon die nooit gehoord heeft naar een muziekstuk laat luisteren. De blinde maakt zich een voorstelling, dat kan hij. Maar is dat wel de jouwe? De dove voelt de trillingen, maar voel jij ze ook zo? Dat weet je nooit. Daarvoor moet je in iemand’s kop zitten, zoals ik in de jouwe”.

“Oké, jij zit in mijn kop. Je bent van mij, of is het andersom? Waarom is het nou niet mogelijk om jou te bevatten? Jij beheerst nota bene negentig procent van mijn hersenwerk, of die nou groot of klein, goed of slecht ontwikkeld is. Waarom lijk je zo ver weg? Waarom weet ik dat je er zit zonder daar iets mee te kunnen?”

“Waarom is de domste vraag die ooit gesteld is. Heb je al niet je handen vol aan wat je wel weet? Ik kronkel door je hoofd en jij zou gek worden, als jij je van alles bewust was. Laten wij blijven doen waar onze talenten liggen: ik pak het leeuwendeel, jij pakt jouw honderd procent. Waarom wil je toch altijd meer weten?”

“Waarom is de domste…!”

“Jij leert snel!”